قاعده اقرار از حدیث «اقرار العقلا علی انفسهم جایز»1 اتخاذ شده است ومفاد آن عبارت است: اگر عاقلی به زیان خویش اعتراف نمود وی بدان ملزم خواهد بود.
خاص وعام بر نافذ بودن اقرار هر عاقلی بر ضد خودش اجماع کرده اند، بلکه این نافذ بودن در تمام ادیان وملل ضروری است و اخبار مستفیض که در موارد خاص وجزئی وارد شده دلالت برآن می کند و حديث نبوي «إقرار العقلاء على أنفسهم جائز» و «قولوا الحق و لو على أنفسكم» دلیل این قاعده می باشد.2
با نظر به این که اقرار کردن به ضرر خود نافذ است و در صلح شخص متصالح با عمل خود یعنی گذشت کردن از حق خود اقرار می کند که کاری را به ضرر خود انجام داده است. این قاعده با قاعده اقرار از این جهت سازگار می باشد. گرچه گاهی صلح برای جلب منفعت به کار می رود.

1.جمعى از مؤلفان، همان کتاب، ج‌18-17، ص29

2. نراقى، مولى احمد بن محمد مهدى، عوائد الأيام في بيان قواعد الأحكام، چاپ اول ،انتشارات دفتر تبليغات اسلامى حوزه علميه قم، قم - ايران، 1417 ه‍ ق، ص 487

برگرفته از پايان نامه خانم اعظم خطيري(طلبه مركز تخصصي تفسير و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها)