کاروان حسینی از بطن عقبه کوچ کرد و در منزلی بنام “شراف” فرود آمد: شب را در آنجا بسر بردند و صبح در هنگام حرکت امام فرمود: تا کاروان هر چه می تواند آب با خود بردارد!

 چرا؟

 برای آنکه در این روز میهمانان تشنه ای بر حسین وارد می شوند!

این میهمانان که حسین علیه السلام برای نجات آنها اینگونه به یاران خود اعلام آماده باش می کند؟

اینها همان مردم کوفه اند که تحت فرماندهی حر بن یزید ریاحی برای نبرد علیه آن بزرگوار و حمایت از فرزند معاویه می آیند!

حسین علیه السلام با آنکه به طرز فکر و هدف شوم آن اجتماع بخوبی آگاه است با این حال برای نجات همین مردم از تشنگی و التهاب عطش فرمان می دهد کاروان تا آخرین حد امکان با خود آب بردارد.1

ظاهر آن است که آب داده به همگان حتی کافران تشنه و و چهارپایان نیز کاری بس پسندیده است و گاهی آب دادن واجب می گردد و نخستین کاری که در روز رستاخیز پاداشش را می دهند سیراب نمودن تشنگان است. حسین علیه السلام همه گونه به دیگران آب داد و دیگران را سیراب نمود حتی مخالفان و ستیزندگان خوش را سیراب نمود و به چهارپایان آنان، با دست خویش آب داد و ذوالجناح را نیز سیراب نمود و به او فرمود: “آب بنوش که من نیز می نوشم."2

آری از حسین علیه السلام که مظهر عدل و انسانیت است جز این انتظاری نیست ، او فرزند رحة اللعالمین است. ما نیز باید با الگوگیری از نوه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم، انسانیت را در زندگانی خود زنده سازیم و به دنبال این نباشیم تا کردار زشت دیگران را کیفر دهیم.

گرد آوری شده توسط نویسنده وبلاگ

1.درسی که حسین علیه السلام به انسان ها آموخت، هاشمی نژاد،عبد الکریم، تهران: فراهانی، 1391، صص270_271

2. حسین علیه السلام این گونه بود، شوشتر،جعفر، قم: آل علی علیه السلام،چاپ دوازدهم،1391،ص81