کلمه «شعار» در اصل عبارت بوده است از شعرها یا نثرهایی که در جنگها می خواندند. افراد که در میدان جنگ وارد می شدند، هر دسته ای شعار بالخصوصی داشت. جنگها معمولا تن به تن بود. دو دسته که با یکدیگر می جنگیدند، افراد همه مسلح، همه خود پوشیده، همه زره پوشیده، همه چکمه پوشیده، همه شمشیر به دست و همه سپر به دست بودند و صورتشان از پایین تقریبا تا بینی و از بالا تا روی ابرو پوشیده بود، به طوری که هر مرد مبارزی فقط چشمهایش پیدا بود. این بود که در میدان جنگ، افراد کمتر شناخته می شدند. در بیرون، هر کسی همه سر و گردنش بیرون است، لباسها مختلف است، افراد از دور شناخته می شوند، ولی در جنگها به واسطه متحد الشکل بودن همه افراد، نه تنها افراد یک سپاه از یکدیگر تشخیص داده نمی شدند بلکه افراد یک سپاه از افراد سپاه مخالف نیز تشخیص داده نمی شدند، به طوری که ممکن بود کسی اشتباه بکند، به جای اینکه سرباز سپاه دشمن را بزند سرباز خودی را بزند.

این بود که هر قومی و هر لشکری یک شعار مخصوص به خود داشت، جمله ای را انتخاب می کردند که در حین جنگ احیانا آن را تکرار می کردند و شعار می دادند برای اینکه دانسته بشود که این، جزء لشکر مثلا «الف» است و آن که شعار دیگری داشت جزء لشکر مثلا «ب» است. این کار لا اقل این مقدار فایده داشت که افراد لشکرها اشتباه نمی شدند و کسی همرزم خودش را نمی کشت.

گاهی شعارهایی که می دادند اندکی از این هم روشنتر بود، به این صورت که آن مرد مبارزی که به میدان می رفت، گذشته از اینکه شعار عمومی دسته خودش را تکرار می کرد، احیانا خودش را هم شخصا معرفی می نمود. چون عرب طبع شعرش بسیار قوی است و شعر گفتن برای قوم عرب ساده است و این از خصوصیات زبان عربی است.

شعارهای ابا عبد الله علیه السلام

ابا عبد الله در مقام افتخار، خیلی تکیه می کرد روی پدرش علی مرتضی. البته به اعتبار جدش هم افتخار می کرد (آن که جای خود دارد) ولی مخصوصا به پدرش علی مرتضی افتخار می کرد، با اینکه آنها که در آنجا بودند دشمنان علی بودند ولی مدعی بودند که ما امت پیغمبر هستیم. امام حسین کوشش داشت که افتخارش را به علی مرتضی رسما بیان کرده باشد.

اشعاری که ابا عبد الله در روز عاشورا خوانده اند، خیلی مختلف است، با آهنگهای مختلف سروده شده است که بعضی از آنها از خود ابا عبد الله و بقیه از دیگران است و ایشان استشهاد کرده اند، مثل اشعار معروف فروة بن مسیک که سراپا حماسه است. یکی از اشعاری که ابا عبد الله در روز عاشورا می خواند و آن را شعار خودش قرار داده بود، این شعر بود (مخصوصا یک مصراع آن) :

الموت اولی من رکوب العار

و العار اولی من دخول النار

نزد من، مرگ از ننگ ذلت و پستی بهتر و عزیزتر و محبوبتر است. اسم این شعار را باید گذاشت شعار آزادی، شعار عزت، شعار شرافت، یعنی برای یک مسلمان واقعی، مرگ همیشه سزاوارتر است از زیر بار ننگ ذلت رفتن. مردم دنیا! بدانید اگر حسین حاضر است که تا آخرین قطره خون خود و جوانانش ریخته شود، برای چیست. حسین در دامن پیغمبر و علی بزرگ شده است.

شعار حسین در روز عاشورا از این تیپ است. اباعبدالله(علیه السلام) در روز عاشورا شعارهای زیاد داده است که در آنها روح نهضت خودش را مشخص کرده که من برای چه می جنگم، چرا تسلیم نمی شوم، چرا آمده ام که تا آخرین قطره ی خون خودم را بریزم؟ و وظیفه ما این است نگذاریم این شعارها در میان ما شیعیان فراموش شود . آقایان سر دسته ها که برای دسته های خودتان شعار می سازید، ببینید شعارهایتان با شعارهای حسین می خواند یا نمی خواند.

گرد آوری شده توسط نویسنده وبلاگ

حماسه حسینی،مطهری،مرتضی،تهران:صدرا،1363،صص170-172

قناعت یکی از ویژگی های افراد با ایمان و از امتیازات انسان های با فضیلت است؛ افراد خود ساخته و آراسته دارای روحیه قناعت و عزت اند و در پرتوی این روحیه عالی هیچ گاه چشم طمع به مال و منال دیگران ندوخته و برای کسب مال و مقام شخصیت والای خویش را خرد نمی کنند. افراد قانع در زندگی به مقدار ضرورت و کفاف بسنده کرده و به کمتر از آن نیز خوشنودند. مهمترین بارزه صفت قناعت همان رضایت خاطر و روحیه بالای انسان های قانع نسبت به مقدرات عالم است.1 قناعت از مکارم اخلاق و از خصلیص پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و اهل بیت اوست.1

امام حسین علیه السلام برای اتمام حجت با دشمنان، تنها به این قناعت نمود که به گوشه ای از مرزهای کشور اسلامی راهی شود. پس آن گاه قناعت ورزی اش را فزون تر نمود و از همه دنیا و دارایی های آن، تنها به جامه ای کهنه و پاره و از چشم افتاده و بی ارزش قناعت نمود.2

گرد آوری شده توسط نویسنده وبلاگ

 1.نقطه های آغاز اخلاق عملی،آیت الله مهدوی کنی، فرهنگ اسلامی،1380،ص635

2. حسین علیه السلام این گونه بود، شوشتر،جعفر، قم: آل علی علیه السلام،چاپ دوازدهم،1391،ص90

برگزاری یادواره شهدای روحانی در مصلای نماز جمعه، با مشارکت مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها شاهین شهر

حجت الاسلام و المسلمین مرتضی ملکیان، امام جمعه شهر و رییس هیات امنای مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها سخنان خود را با فرموده ای از امام خمینی رحمة الله علیه آغاز نمود و گفت: «خدا را سپاس می گزاریم که از دیوارهای فیضیه گرفته تا سلولهای مخوف و انفرادی رژیم شاه  و از کوچه و خیابان تا مسجد و محراب امامت جمعه و جماعات و از دفاتر کار و محل خدمت تا خطوط مقدم جبهه ها و میادین مین، خون پاک شهدای حوزه و روحانیت افق فقاهت را گلگون کرده است و در پایان افتخارآمیز جنگ تحمیلی نیز رقم شهدا و جانبازان و مفقودین حوزه ها نسبت به قشرهای دیگر زیادتر است».

ايشان يادآور شد: روحانیت به مردم نگفتند بروید جبهه، بلکه گفتند بیایید با هم برویم جبهه و تاکنون حدود 4000 نفر روحانی شهید شناخته شده اند البته به غیر از روحانیون جانباز و ایثارگر.

امام جمعه شهر در پایان سخنان خود افزود: انشاالله خداوند شهدای روحانی و سایر شهدای دفاع مقدس و مدافعین حرم را با حضرت اباعبدالله الحسین محشور گرداند.

سپس حجت الاسلام و المسلمین سید حسین حسینی قمی کارشناس برنامه تلویزیونی سمت خدا به ایراد سخنرانی پرداخت و گفت: نسل دوم و سوم انقلاب از دوران دفاع مقدس و ایثارگری ها نمی دانند تنها چیزی که الان از شهدا باقی مانده همین یادواره هاست. الان این وظیفه مسئولان است که تا پدران و مادران شهدا از میان ما نرفتند درد و دلشان را بشنوند و پیام شهیدان را به نسل جدید برسانند و بگویند در جبهه ها چه خبر بوده است.

وی اظهار  داشت : اگر جامعه ای شهدا را از یاد بُرد آن روز ، روز مرگ جامعه است . متاسفانه گاهی بعضی از چیزها فراموش می شود ، ما نباید دلاور مردان جنگ تحمیلی را فراموش کنیم. ما مدیون شهدا ، جانبازان و ایثارگران هستیم.  ایشان برای دنیا به جبهه نرفتند بلکه برای زنده نگه داشتن دین ، اخلاق و حجاب خون خود را نثار کردند.

کارشناس برنامه سمت افزود: بُریر از یاران امام  حسین علیه السلام گفت: «حسین جان خدا برما منت گذاشته که ما در راه شما بجنگیم و در راه شما قطعه قطعه شویم.» و امیر المؤمنین علی علیه السلام در نامه ای به مالک اشتر می فرماید:«به آن خدایی که رحمتش گسترده است، ما یک تقاضا از خدا داریم، مالک پایان عمر علی و پایان عمر تو شهادت باشد.» پس خانواده های شهدا یقین داشته باشید درخواست فرزندان شما نیز همین بوده است.

وی در پایان تاکید کرد: وظیفه ماست که شهدا را گرامی بداریم. اگر می خواهیم جوانان امروز را مثل جوانان انقلاب و دفاع مقدس تربیت کنیم باید به مسائل دینی ایشان بپردازیم. هر یک از ما باید در راه معرفی ارزش ها و دین داری قدم بر داریم.

راز وجوب زکات و انفاق مال آزمایش بنده است و در آن سه معنی نهفته است:

1.      کسی که شهادتین را با زبان ادا می کند، ملتزم به توحید می شود و اقرار به معبود می کند و اگر بخواهد کاملا به شهادت و اقرار خود وفا کند باید جز خدای واحد محبوبی نداشته باشد، زیرا محبت سرکت بر نمی دارد.

2.      پاک شدن بندگان از آفت و رذیله بخل ، که از مهلکات بشر است.

3.      به جای آوردن شکر نعمت های الهی است، زیرا که خدا هر بنده ای را نعمتی در جان و نعمتی در مال بخشیده عبادات بدنی شکر نعمت بدنی و عبادات مالی شکر نعمت مال است.1

بدان که بدن انسان نیز زکاتی دارد و زکاتش همان ناقص شدن برای تحصیل خیر و برکت است.

نقص بدن از اختیار انسان خارج است_مثل گرفتاری و امراض_ و یا در اختیار انسان است و آن با گماردن بدن در عبادات و بازداشتن آن از معاصی حاصل می شود.2

حسین علیه السلام زکات تن و دارایی خویش را داد و نه تنها یک دهم بلکه یک چهارم آن را پرداخت بلکه همه هستی و جان و مال خویش را در طبق اخلاص نهاد و ارزانی نمود؛ حتی جامه کهنه ای را که قیمت چندانی نداشت بخشید.

او در صدقه پردازی، چنان به اوج رسید که در شب عاشورا جامه هایی را برای آزادی بردگان و اسیران انفاق نمود که ارزشش هزار سکه طلا بود.3

گرد آوری شده توسط نویسنده وبلاگ

1.      اخلاق، شبر،سید عبدالله،مترجم:جباران،محمد رضا،قم:هجرت،1374، ص 108

2.      همان، ص111

3.      حسین علیه السلام این گونه بود، شوشتر،جعفر، قم: آل علی علیه السلام،چاپ دوازدهم،1391،صص75_76

امر به معروف و نهی از منکراز اصلی ترین ارزش های دینی است. به نقل قرآن کریم حضرت ختمی نبوت صلی الله علیه و آله وسلم در کتاب های تورات و انجیل به امر به معروف و نهی کننده از منکر معرفی شد و نیز لقمان به پسرش فرمود: ای پسرک من ! نماز را به پا دار و به کار شایسته فرمان ده و از کار ناشایست نهی کن و بر مصیبت و رنجی که به تو رسیده شکیبا باش که صبر و شکیبایی برخاسته از اراده جدی و تصمیم قاطع در کارهاست.1

امر به معروف هم مثل نماز واجب است. در نهج البلاغه می فرماید: « وَ ما اَعمالُ البِرِّ کُلها وَ الجِهادُ فی سَبیلِ اللهِ عِندَ الامرِ بِالمَعروفِ و النَهیِ عَنِ المُنکَرِ اِلا کَنَفثَة فی بَحرٍ لُجیٍ» یعنی امر به معروف و نهی از منکر ، در مقیاس وسیع و عمومی خود، حتی از جهاد بالاتر است؛ چون پایه دین را محکم می کند. اساس جهاد را امر به معروف و نهی از منکر استوار می کند.2

حسین بن علی علیه السلام در خود فهماند که برای دنیای اسلام در چنین شرایطی، مبارزه با اصل قدرت طاغوتی و اقدام برای نجات انسان ها از سلطه شیطانی و اهریمنی این قدرت، واجب ترین کارهاست.حسین بن علی علیه السلاماگر در مدینه می ماند و احکام الهی را در میان مردم تبلیغ و معارف اهل بیت را بیان می کرد، عده ای را پرورش می داد. ولی وقتی برای انجام کاری به سمت عراق حرکت می کرد ، از همه این کارها باز می ماند، اما همه این وظایف را ، فدای وظیفه مهم تر ، یعنی امر به معروف و نهی از منکر نمود.3

امام حسین علیه السلام امر بر کار پسندیده و بازداری از کار ناپسند را چنان به انجام رساند که هیچ کس این گونه بر این کار فرمان نیافته است؛ آن سان که او بر چهره قاتل خویش لبخند زد و به گاه کشته شدنش او را پند داد و از این کار باز داشت. و شگفت تر آنکه سر بریده آن حضرت راهب نصرانی را پند و اندرز داد و او را به سوی حقیقت و راستی رهنمون شد.4

گرد آوری شده توسط نویسنده وبلاگ

1.مفاتیح الحیاة،جوادی عاملی،عبدالله،قم:اسراء،1391،ص510

2.واجب فراموش شده(راهبرد های مقام معظم رهبری در زمینه امر به معروف و نهی از منکر)،خادمی،حسین،محمودخانی،حمیدرضا، تهران:خیزش نو1393،ص14

3. همان،ص15

4.حسین علیه السلام این گونه بود، شوشتر،جعفر، قم: آل علی علیه السلام،چاپ دوازدهم،1391،ص81

مرتبه عالی خوشنودی و رضا آن است که انسان به حدی برسد که احساس درد و رنج نکند تا وقتی که مساله دردناکی پیش آمد دردش را احساس نکند. جراحت بر او وارد شود و او رنجش را نیابد.

این مرتبه از معانی عالم معنی است و شاهد و نظیرش در عالم ماده، حال مردان جنگجویی است که در حال خوف یا غضب جراحات هولناک می بینند، ولی تا خونش را نبینند نه جراحت را احساس می کنند نه دردش را.

همینطور کسی که با عجله در پی کاری حرکت می کند ، گاهی خار به پایش می رود ولی چون قلبش مشغول است احساس درد نمی کند، چون وقتی قلب مشغول و غرغه در چیزی شد غیر آن را درک نمی کند.

عاشق نیز اصابت درد را درک نمی کند، خصوصا اگر درد از جانب محبوب باشد ،چون محبت تمام وجودش را فرا گرفته است.1

همانا حسین علیه السلام فراز ترین درجات خوشنودی و رضا را دارا بود.

آنگاه که آن حضرت از مکه در آمد فرمود:

“گویا می بینم که درندگان بیابان ها، میان سرزمین نوادیس و کربلا اندام های پیکرم را تکه تکه می کنند و شکم های گرسنه خود را سیر و انباشته می سازند. از سرنوشت گریزی نیست. خوشنودی ما خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در خوشنودی خداست. بر بلایی که خدا بر ما می فرستند شکیب می ورزیم و خداوند پاداششکیبایان را بر ما ارزانی می دارد…".

پس به راستی  حسین علیه السلام از تکه تکه شدن بند بند پیکرش که به سبب زخمی شدن و یا لگد مال شدن که سخت ترین و سهمگین ترین مصیبت هااست خوشنود است و خم به ابرو نمی آورد.

گرد آوری شده توسط نویسنده وبلاگ

 1.      اخلاق، شبر،سید عبدالله،مترجم:جباران،محمد رضا،قم:هجرت،1374، ص369

2.      حسین علیه السلام این گونه بود، شوشتر،جعفر، قم: آل علی علیه السلام،چاپ دوازدهم،1391،ص86

همیشه در وجود انسان بین انگیزه دین و انگیزه هوس آتش جنگ برافروخته است. جنگی در نهایت شدت؛ و میدان این معرکه قلب مومن است.

یاور انگیزه دین فرشتگانی هستند که حزب خدا را یاری می دهند ، و یاور انگیزه شهوت و هوی شیاطینی که دشمنان خدا را کمک می کنند.

و صبر عبارت است از ثبات انگیزه دین در مقابل انگیزه شهوت.

صبر بر دو قسم است:

1.      صبر بدنی، مثل مشقت ها به وسیله بدن و ثبات در مقابل آنها، این صبر با عمل تحقق می یابد چون قیام به عبادات مشکل و یا با تحمل مثل صبر بر حملات شدید و امراض بزرگ و جراحات هولناک.

2.      صبر نفسی، که عبارت است از خود داری در بر آوردن خواهش های نفس و درخواست های هوی.1

در بردباری امام حسین علیه السلام همین بس که ضربه های شمشیر های فرو نشسته بر پیکرش و زخم های درد آور، او را بر آن نداشت که دشمنانش را نفرین کند و تنها زمانی دشمنانش را نفرین نمود که به آن حضرت زخم زبان زدند؛ تا آنجا که چون یکی از شمشیرزنان به نام"مالک بن بسر” بر آن حضرت ضربه شمشیری فرود آورد ناسزا نیز گفت و حسین علیه السلام از ضربه ستمگرانه شمشیرش چشم پوشید ولی در برابر ناسزا گویی مالک بن بسر نفرینش نمود که این نفرین گویی با بردباری آن حضرت ناسازگاری ندارد؛ چرا که تحمل خوار شدن در برابر دیگران، ذلت و فرومایگی نفس است و نه بردباری. از این روی امام حسین علیه السلام فرموده است:” اَلمَوتُ خَیرٌ مِن رُکُوبِ الغارِ؛ مرگ بهتر از پذیرفتن زندگی ننگ آمیز است."2

گرد آوری شده توسط نویسنده وبلاگ

1.اخلاق، شبر،سید عبدالله،مترجم:جباران،محمد رضا،قم:هجرت،1374، صص357_358

2. حسین علیه السلام این گونه بود، شوشتر،جعفر، قم: آل علی علیه السلام،چاپ دوازدهم،1391،ص88