همیشه در وجود انسان بین انگیزه دین و انگیزه هوس آتش جنگ برافروخته است. جنگی در نهایت شدت؛ و میدان این معرکه قلب مومن است.

یاور انگیزه دین فرشتگانی هستند که حزب خدا را یاری می دهند ، و یاور انگیزه شهوت و هوی شیاطینی که دشمنان خدا را کمک می کنند.

و صبر عبارت است از ثبات انگیزه دین در مقابل انگیزه شهوت.

صبر بر دو قسم است:

1.      صبر بدنی، مثل مشقت ها به وسیله بدن و ثبات در مقابل آنها، این صبر با عمل تحقق می یابد چون قیام به عبادات مشکل و یا با تحمل مثل صبر بر حملات شدید و امراض بزرگ و جراحات هولناک.

2.      صبر نفسی، که عبارت است از خود داری در بر آوردن خواهش های نفس و درخواست های هوی.1

در بردباری امام حسین علیه السلام همین بس که ضربه های شمشیر های فرو نشسته بر پیکرش و زخم های درد آور، او را بر آن نداشت که دشمنانش را نفرین کند و تنها زمانی دشمنانش را نفرین نمود که به آن حضرت زخم زبان زدند؛ تا آنجا که چون یکی از شمشیرزنان به نام"مالک بن بسر” بر آن حضرت ضربه شمشیری فرود آورد ناسزا نیز گفت و حسین علیه السلام از ضربه ستمگرانه شمشیرش چشم پوشید ولی در برابر ناسزا گویی مالک بن بسر نفرینش نمود که این نفرین گویی با بردباری آن حضرت ناسازگاری ندارد؛ چرا که تحمل خوار شدن در برابر دیگران، ذلت و فرومایگی نفس است و نه بردباری. از این روی امام حسین علیه السلام فرموده است:” اَلمَوتُ خَیرٌ مِن رُکُوبِ الغارِ؛ مرگ بهتر از پذیرفتن زندگی ننگ آمیز است."2

گرد آوری شده توسط نویسنده وبلاگ

1.اخلاق، شبر،سید عبدالله،مترجم:جباران،محمد رضا،قم:هجرت،1374، صص357_358

2. حسین علیه السلام این گونه بود، شوشتر،جعفر، قم: آل علی علیه السلام،چاپ دوازدهم،1391،ص88