مرتبه عالی خوشنودی و رضا آن است که انسان به حدی برسد که احساس درد و رنج نکند تا وقتی که مساله دردناکی پیش آمد دردش را احساس نکند. جراحت بر او وارد شود و او رنجش را نیابد.

این مرتبه از معانی عالم معنی است و شاهد و نظیرش در عالم ماده، حال مردان جنگجویی است که در حال خوف یا غضب جراحات هولناک می بینند، ولی تا خونش را نبینند نه جراحت را احساس می کنند نه دردش را.

همینطور کسی که با عجله در پی کاری حرکت می کند ، گاهی خار به پایش می رود ولی چون قلبش مشغول است احساس درد نمی کند، چون وقتی قلب مشغول و غرغه در چیزی شد غیر آن را درک نمی کند.

عاشق نیز اصابت درد را درک نمی کند، خصوصا اگر درد از جانب محبوب باشد ،چون محبت تمام وجودش را فرا گرفته است.1

همانا حسین علیه السلام فراز ترین درجات خوشنودی و رضا را دارا بود.

آنگاه که آن حضرت از مکه در آمد فرمود:

“گویا می بینم که درندگان بیابان ها، میان سرزمین نوادیس و کربلا اندام های پیکرم را تکه تکه می کنند و شکم های گرسنه خود را سیر و انباشته می سازند. از سرنوشت گریزی نیست. خوشنودی ما خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در خوشنودی خداست. بر بلایی که خدا بر ما می فرستند شکیب می ورزیم و خداوند پاداششکیبایان را بر ما ارزانی می دارد…".

پس به راستی  حسین علیه السلام از تکه تکه شدن بند بند پیکرش که به سبب زخمی شدن و یا لگد مال شدن که سخت ترین و سهمگین ترین مصیبت هااست خوشنود است و خم به ابرو نمی آورد.

گرد آوری شده توسط نویسنده وبلاگ

 1.      اخلاق، شبر،سید عبدالله،مترجم:جباران،محمد رضا،قم:هجرت،1374، ص369

2.      حسین علیه السلام این گونه بود، شوشتر،جعفر، قم: آل علی علیه السلام،چاپ دوازدهم،1391،ص86