در مسیر راه کوفه و شام ، اسیران آل محمد (ص ) به منزلگاهی رسیدند که نام آن((قصر عجوز)) بود ، منظور از عجوزه زنی به نام ((ام الحجام )) بود ، این زن که سرشتی ناپاک داشت و از دشمنان کوردل بود ، گستاخی و بی شرمی رابه جایی رسانید که کنار سر مقدس امام حسین (ع ) آمد و بر سنگی چهره سری را کشید و آن را خراشید به طوری که از آن سر مقدس خون ریخت .

زینب (س ) با دیدن این صحنه دلخراش پرسید : این زن چه نام دارد ؟

گفتند : نام او ((ام الحجام )) است .

حضرت زینب (س ) با آه و ناله جانسوز آن زن پلید چنین نفرین کرد :

((اللهم خرب علیها قصرها ، واحرقها بنار الدنیا قبل نار الاخره ))؛ خدایا ، خانه این زن را ویران فرما ، و او را با آتش دنیا قبل از آتش آخرت ، بسوزان . ))

روایت کننده می گوید : سوگند به خدا هنوز دعای زینب (س ) به آخر نرسیده بود که دیدم قصر ویران شده ، و آتشی در آن قصر ویران شده روی آورد و همه آنچه را در آنجا بود با آن زن سوزانید و به خاکستر تبدیل کرد و سپس باد تندی وزید و همه آن خاکسترها را پراکنده ساخت و دیگر نشانه و اتری از آن قصر باقی نماند .

هنگامی که اسیران آل محمد (ص ) را از سوی کوفه به شام می بردند ، در مسیر راه به کوه جوشن (نزدیک شهر حلب ) رسیدند ، بچه یکی از بانوان حرم که در رحم داشت و نام او رامحسن نهاده بودند ، بر اثر سختی راه و تشنگی اش سقط شد ، که هم اکنون در آن جا زیارتگاهی به نام ((مشهد السقط)) موجود است که یادآور همان صحنه دلخراش می باشد .

روایت شده است که حضرت زینب (س ) دید در نزدیک آن کوه ، معدن مس قرار دارد و عده ای در آن جا مشغول کار هستند ، برای گرقتن آب و غذا نزد آنها رفت ، آنها که از دشمنان بودند ، با کمال سنگدلی از دادن آب و غذا امتناع نمودند ، بلکه به ناسزاگویی به اهل بیت (ع ) پرداختند .

دل حضرت زینب (س ) بسیار سوخت ، در مورد آنها نفرین کرد ، همین نفرین باعث شد که آن معدن به کلی نابود گردید و سرمایه آنها که سالها ، ثروت کلانی از آن معدن به دست آورده بودند ، بر باد رفت .

و در روایت دیگر ، نظیر این مطلب به کوهی به نام کوه حران ، نسبت داده شده که کارگران مس در آن جا حتی از آب دادن به اهل بیت (ع ) خودداری کردند و با برخوردی بی رحمانه اهل بیت (ع ) را از خود راندند ، بر اثر نفرین زینب (س ) صاعقه ای بر آنها فرود آمد ، و تمامی آن سنگدلان تیره بخت را سوزانید و نابود ساخت .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص158

فیض الاسلام می فرماید :

بیش از دوازده سال پیش به درد شکم گرفتار شدم و معالجه اطباء سودی نبخشید . برای استشفاء به اتفاق و همراهی اهل بیت و خانواده به کربلای معلی مشرف شدیم . در آن جا هم سخت مبتلا گشتم . روزی دوستی از زایرین در نجف اشرف،من و گروهی را به منزلش دعوت نموده ، با اینکه رنجور بودم ، رفتم . در بین گفت و گوهای گوناگون ، یکی از علماء (ره ) که در آن مجلس حضور داشت ، فرمود :

((بدرم می گفت : هر گاه حاجت و خواسته اس داری ، خدای تعالی را سه بار به نام علیا حضرت زینب کبری (س ) بخوان ، بی شک و دودلی ، خدای عزوجل خواسته است را روا می سازد . از این رو من چنین کرده ، شفا و بهبودی بیماری خود را از خدای تعالی خواستم ، و علاوه بر آن نذر نموده و با پروردگارم عهد و پسمان بستم که اگر از این بیماری بهبودی یافت ، کتاب در احوال سیده معظمه (س ) بنویسم تا همگان از آن بهره مند گردند .

حمد سپاس خدای جل و شاءنه را که پس از زمان کوتاهی شفا یافتم . اما از بسیاری اشغال و کارها و نوشتن و چاپ و نشر کتاب و ترجمه و خلاصه تفسیر قرآن عظیم به نذر خویش وفا ننمودم ، تا اینکه چند روز پیش یکی از دخترانم مرا آگاه ساخت که به نذرم وفا ننموده ، من هم از خدای عز اسمه توفیق و کمک خواسته ، به نوشتن آن شروع نمودم و آن را کتاب ترجمه خاتون دوسرا سیدتنا المعصومه ، زینب الکبری - ارواحنا لتراب اقدامهاالفداه - نامیدم .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص158

در مقدمه کتاب ((خصایص الزینبیه )) داستانی آمده است که نشان می دهد قبر زینب (س ) در شام است و آن اینکه :

مرحوم حاج محمد رضا سقازاده ، که یکی از وعاظ توانمند بود ، نقل می کند : روزی به محضر یکی از علمای بزرگ و مجتهد مقدس و مهذب ، حاج ملاعلی همدانی مشرف گشتم و از او درباره مرقد حضرت زینب جویا شدم ، او در جوابم فرمود :

((روزی مرحوم حضرت آیت الله العظمی آقا ضیاء عراقی (که از محققین و مراجع تقلید بود) فرمودند : شخصی شیعه مذهب از شیعیان قطیف عربستان به قصد زیارت حضرت امام رضا (ع ) عازم ایران می گردد . او در طول راه پول خود را گم می کند . حیران و سرگردان می ماند و برای رفع مشکل متوسل به حضرت بقیه الله امام زمان (عج ) می گردد . در همان حال سید نورانی را می بیند که به او مبلغی مرحمت کرده و می گوید : این مبلغ تو را به ((سامره )) می رساند .

چون به آن شهر رسیدی ، پیش وکیل ما((حاج میزا حسن شیرازی )) می روی و به او می‌گویی : سید مهدی می گوید آن قدر پول از طرف من به تو بدهد که تو را به مشهد برساند و مشکل مالی ات را برطرف سازد . اگر او نشانه خواست ، به او بگو : امسال در فصل تابستان ، شما با حاچ ملاعلی کنی طهرانی ، در شام در حرم عمه ام مشرف بودید ، ازدحام جمعیت باعث شده بود که حرم عمه ام کثیف گردد و آشغال ریخته شود . شما عبا از دوش گرفته و با آن حرم را جاروب کردی ! و حاج ملاعلی کنی نیز آن آشغال ها را بیرون می ریخت . . . و من در کنار شما بودم ! ! )) .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص157

استاد ما ، عالم عامل ، حضرت آیت الله عبدالکریم حق شناس فرمود :

((در دوران طلبگی حجره ای کنار کتابخانه مسجد جامع در طبقه دوم داشتم . ایام محرم بود ، در مسجد عزاداری امام حسین (ع ) بر پا بود و من در حجره خود مشغول مطالعه بودم . هنگام مطالعه خوابم برد و پس از مدت کوتاهی بیدار شدم و برخاستم وضو گرفتم ، و به حجره بازگشتم . دفعه سوم در حال خواب و بیداری بودم که دیدم در بسثه حجره ام باز شد و چند خانم مجلله وارد شدند . به من الهام شد که یکی از آنها حضرت زینب (س ) بود .

فرمود : چرا در مراسم عزاداری شکرت نمی کنی ؟

عرض کردم : مطالعه می کنم ، بعد می روم .

فرمود : نه ! در ایام محرم (یا روز عاشورا) درس تعطیل است ، باید بروی مجلس شرکت کنی .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص156

جناب آقای کافی به نقل از مقدس اردبیلی می فرمود :

((با طلاب پیاده به کربلا می رفتیم . در بین راه یک آقای طلبه ای بود که گاهی برای ماروضه می خواند و امام حسین (ع ) یک نمکی در حنجره اش گذاشته بود . آمدم کربلا . زیارت اربعین بود . از بس که دیدم زایر آمده و شلوغ است ، گفتم : داخل حرم نروم و مزاحم زایران نشوم . طلبه ها را دور خود جمع کردم و گوشه صحن آماده خواندن زیارت شدیم ، یک وقت گفتم : آن طلبه ای که در راه برای ما روضه مي خواند کجاست ؟ گفتند : نمی دانیم بین این جمعیت کجا رفت . ناگهان دیدم که یک مرد عربی مردم را کنار می زند و به طرف من می آید . صدا زد : ملا محمد مقدس اردبیلی ! می خواهی چه بکنی ؟ گفتم : می خواهم زیارت اربعین بخوانم . فرمود : بلندتر بخوان تا من هم گوش کنم زیارت را بلندتر خواندم ، یکی دو جا توجه ام را به نکاتی ادبی دادم . وقتی زیارت تمام شد ، به طلبه ها گفتم : آن طلبه پیدا نشد ؟ گفتند نمی دانیم کجا رفته است . یک وقت آن مرد عرب به من فرمود : مقدس اردبیلی ! چه می خواهی ؟ گفتم : یکی از طلبه ها در راه برای ما گاهی روضه می خواند ، نمی دانم کجا رفته ؟ خواستم بیاید و برای ما روضه بخواند . آن عرب به من فرمود : مقدس اردبیلی ! می خواهی من برایت روضه بخوانم ؟ گفتم : آری ، آیابه روضه خواندن واردی ؟ فرمود : آری . ناگاه آن شخص رویش را به طرف ضریح امام حسین (ع ) کرد و از همان طرز نگاه کردن ، ما را منقلب کرد ، یک وقت صدا زد : ابا عبدالله ! نه من و نه این مقدس اردبیلی و نه این طلبه ها هیچ کدام یادمان نمی رود ، آن ساعتی را که می خواستی از خواهرت زینب (س ) جدا شوی ! ناگاه دیدم کسی نیست ، و فهمیدم آن عرب ، مهدی زهرا (س ) بوده است .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص156

مرحوم آیت الله سید نورالدین جزایری (متوفی 1348 ه ق ) در کتاب ((الخصائص الزینبیه )) آورده است که عالم دانشمند و محدث خبیر شیخ محمد باقر قاینی ، صاحب کتاب کبریت الاحمر درکتاب کشکول خود به نام ((سفینه القماش )) می نویسد :

در عصری که در نجف اشرف به تحصیل علوم حوزوی اشتغال داشتم در آنجا سیدی زاهد و برهیز کار بود که سواد نداشت ، روزی در حرم حضرت علی (ع ) به زیارت مرقد حضرت مشغول بود ، دید یکی از زایران ترک زبان ، گوشه ای از حرم نشست و مشغول تلاوت قران شد ، این سید جلیل احساساتی شد و به خود گفت : ((آیا سزاوار است که ترک و دیلم قران ، کتاب جدت را بخوانند و تو بی سواد باشی و از خواند آیات قرآن محروم بمانی ؟ ! )) او از روی غیرت و همت قسمتی زا اوقاتش را در سقایی (آبرسانی ) صرف کرد تا مخارج زندگی اش را تاءمین کند ، و قسمت دیگررا به تحصیل علوم پرداخت و کم کم ترقی کرد تا به حدی که در درس خارج آیت الله العظمی میرزا محمد حسن شیرازی (میرزای بزرگ ، متوفی 1312 ه ق ) شرکت می کرد و به درجه ای رسید که احتمال می دادند به حد اجتهاد رسیده است . این سید جلیل و پارسا برای من چنین نقل کرد :

در عالم خواب امام زمان حضرت ولی عصر (عج ) را دیدم ، بسیار غمگین و آشفته حال بود ، به محضرش رفتم و سلام کردم ، سپس عرض کردم : ((چرا این گونه ناراحت و گریان هستی ؟ )) فرمود : ((امروز روز وفات عمه ام حضرت زینب (س ) است . از آن روزی که عمه ام زینب (س ) وفات کرده ، تاکنون ، هر سال در روز وفات او ، فرشتگان در آسمانها مجلس عزا به با می کنند ، آن چنان می گریند که من باید بروم و آنها را ساکت کنم ، آنها خطبه حضرت زینب (س ) را که در بازار کوفه خواند ، می خوانند و می گریند ، من هم اکنون از آن مجلس فرشتگان مراجعت نموده ام . ))

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص155