علیا حضرت زینب ، نخستین دختری است که از فاطمه (س ) به دنیا آمده ، و او پس از امام حسن و امام حسین (ع ) بزرگترین فرزندان فاطمه (س ) بوده ، و نیز گفته اند : دلیل بر آن است که راویان حدیث و بیان کنندگان اخبار در ایام اضطهار - یعنی روزگار غلبه و چیرگی ظلم و ستم ستمگران بر مؤ منین - هر گاه می خواستند از امیرالمؤ منین علی (ع ) روایتی نقل کنند می گفتند : این روایت از ابی زینب است ، و اینکه امیرالمؤ منین (ع ) را به این کنیه می نامیدند ، برای آن است که زینب کبری (س ) پس از امام حسن و امام حسین - علیهماالسلام - بزرگترین فرزندان آن حضرت بوده ، و امیرالمؤ منین (ع ) نزد دشمنانش به این کنیه معروف نبوده است .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص8

هر پدری را که بشارت به ولادت فرزند دادند ، شاد و حرم گردید ، جز علی بن ابی طالب (ع ) که ولادت هر یک از اولاد او سبب حزن او گردید .

در روایت است که چون حضرت زینب متولد شد ، امیرالمؤ منین (ع ) متوجه به حجره طاهره گردید ، در آن وقت حسین (ع ) به استقبال پدر شتافت و عرض کرد : ای پدر بزرگوار ! همانا خدای کردگار خواهری به من عطا فرموده .

امیرالمؤ منین (ع ) از شنیدن این سخن بی اختیار اشک از دیده های مبارک به رخسار همایونش جاری شد . چون حسین (ع ) این حال را از پدر بزرگوارش مشاهده نمود افسرده خاطر گشت . چه ، آمد پدر را بشارت دهد ، بشارت مبدل به مصیبت و سبب حزن و اندوه پدر گردید ، دل مبارکش ره درد آمد و اشک از دیده مبارکش بر رخسارش جاری گشت و عرض کرد : ((بابا فدایت شوم ، من شما را بشارت آوردم شما گریه می کنید ، سبب چیست و این گریه بر کیست ؟ ))

علی (ع ) حسینش را در برگرفت و نوازش نمود و فرمود : ((نور دیده ! زود باشد که سر این گریه آشکار و اثرش نمودار شود . ))که اشاره به واقعه کربلا می کند .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص6

زینب کبری (س) روز پنجم جمادی الاول سال 5 یا 6 هجرت در مدینه چشم به جهان گشود . خبر تولد نوزاد عزیز ، به گوش رسول خدا (ص ) رسید . رسول خدا (ص ) برای دیدار او به منزل دخترش حضرت فاطمه زهرا (س ) آمد و به دختر خود فاطمه (س ) فرمود : ((دخترم ، فاطمه جان ، نوزادت را برایم بیاور تا او را ببینم )) .

فاطمه (س ) نوزاد کوچکش را به سینه فشرد ، بر گونه های دوست داشتنی او بوسه زد ، و آن گاه به پدر بزرگوارش داد . پیامبر (ص ) فرزند دلبند زهرای عزیزش را در آغوش کشیده صورت خود را به صورت او گذاشت و شروع به اشک ریختن کرد . فاطمه (ص ) ناگهان متوجه این صحنه شد و در حالی که شدیدا ناراحت بود از پدر پرسید : پدرم ، چرا گریه می کنی ؟ ! رسول خدا (ص ) فرمود : ((گریه ام به این علت است که پس از مرگ من و تو ، این دختر دوست داشتنی من سرنوشت غمباری خواهد داشت ، در نظرم مجسم گشت که او با چه مشکلاتی دردناکی رو به رو می شود و چه مصیبتهای بزرگی را به خاطر رضای خداوند با آغوش باز استقبال می کند)) .

در آن دقایقی که آرام اشک می ریخت و نواده عزیزش را می بوسید ، گاهی نیز چهره از رخسار او برداشته به چهره معصومی که بعدها رسالتی بزرگ را عهده دار می گشت خیره خیره می نگریست و در همین جا بود که خطاب به دخترش فاطمه (س ) فرمود : ((ای پاره تن من و روشنی چشمانم ، فاطمه جان ، هر کسی که بر زینب و مصایب او بگرید ثواب گریستن کسی را به او می دهند که بر دو برادر او حسن و حسین گریه کند)) .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص1

بانوی بانوان، پس از برادر شهیدش، بیش از یک سال و نیم زنده نماند. لیکن دراین مدت کوتاه توانست جریان تاریخ را عوض کند.

بنی امیه گمان بردند که کشته شدن حسین و همه کسان او، آخرین قسمت ازداستان تشیع خواهد بود.

در این گمان هم، چندان غافل و خطاکار نبودند; زیرا دیگر امیدی به دودمان علی نبود، که از میان آن ها کسی قیام کند. پس از آن که همه مردانشان کشته شدند و جزکودکانی یتیم و بیوه زنانی داغ دیده باقی نمانده بود.

نخست علی کشته شد و روزگار بدون درنگ و انحراف می گذشت و موقعیت معاویه مستحکم گردید; مخصوصا وقتی که در میان مردم شایع شد که به تحریک اوهمسر حسن بن علی سرور دودمان علی را زهر خورانید.

روزگار هم چنان به سیر خویش ادامه می داد، بدون آن که توجه کند که چه شد وچه از دست رفت.

سپس، در پیش چشم و گوش شیعیانش، حسین کشته شد و زمینه چنین بودکه اهل کوفه بار دیگر خیانت خود را تکرار کرده، پسر حسین، زین العابدین را برای بیعت دعوت کنند. سپس، به وی خیانت نموده، تسلیم دشمنانش کنند چنان که با پدرو عمویش چنین کردند; در این صحنه پیش از آن که پرده بیفتد، زینب ظاهر شد، تااهل کوفه و ستم کاران بنی امیه را لعنت کند و سرزنش نماید.

البته این پرده هرگز نیفتاد و گمان ندارم که روزی برسد که این پرده افتاده شود،مگر آن که زمین و ساکنانش عوض شوند.

زینب از این دنیا نرفت مگر وقتی که لذت پیروزی را درکام ابن زیاد و یزید وبنی امیه از میان برد و قطراتی از زهری کشنده در جام های پیروزمندان فرو ریخت.

منبع: بنت الشاطی، مترجم: رضا صدر، کتاب:بانوی کربلا حضرت زینب سلام الله علیها،نشر : قم ، دفتر تبلیغات اسلامی ، 1378،ص 138.

زینب از پنج سالگی پا بیرون نگذاشته بود که جد بزرگوارش از دنیا رفت و جسدپاکش در غرفه عایشه  به خاک سپرده شد; ولی پس از آن که مکه را فتح کرد و خانه خدا را از بت ها پاک نمود، و به چشم خود دید که قومش با او بیعت کردند، ودسته دسته داخل دین خدا شدند.

و شاید زینب خردسال در این مصیبت ناگوار حاضر بوده، و جد بزرگوارش رامی دیده، که بر تخت چوبینی می برند تا در خاکش پنهان سازند.

چه کسی می داند، در درون این کودک خردسال تیزهوش چه گذشته، وقتی که در آن پیش آمد جانگداز، خاموش و افسرده بر جد بزرگوارش می نگریسته، می دیده که آن حضرت آرمیده است، ولی جهان گرداگرد او ناله می کند و آه می کشد، و از سوز وگداز در هیجان آمده و موج می زند و زبانه می کشد و می گدازد; گویا فشارهایی نیرومند و شدید آن را درهم می پیچاند!

چه ترس سهمگینی بر قلب خالی این کودک چیره شده بود، و روان آرام وبی آلایش او را در هراس انداخته بود؟

چه حزن و اندوهی بر این کودک در پنج سالگی روی آورد، که صدای مرگ را به اوشنوانید و کاروان سفر آخرت را به وی نشان داد؟

منبع: بنت الشاطی، مترجم: رضا صدر، کتاب:بانوی کربلا حضرت زینب سلام الله علیها،نشر : قم ، دفتر تبلیغات اسلامی ، 1378،ص 33.

زینب، تنها نوزادی بود که در سال ششم هجرت، مدینه رسول از آن استقبال کرد.و آن سالی بود که اوضاع و احوال برای پیغمبر اسلام مستقر شده بود. و در همان سال پیغمبر بر شتری که کمی از گوشش بریده شده بود - و با آن شتر در روزگار فشار وسختی همراه پیرمردی  مخلص از مکه بیرون شده بود - با هزاروپانصد تن ازیاران مهاجر و انصارش، در حالی که جامه های سپید احرام را بر تن داشتند، از مدینه به قصدمکه، پایگاه دشمنان محمد و اسلام، بیرون آمدند. سپس همگی به واسطه پیمان صلح حدیبیه که با ابوسفیان و کفار قریش بستند، پیروزمندانه باز گشتند.

در آغاز، گویا همه چیز به نوزاد خوشبختی زندگی را نوید می داد. بنی هاشم ویاران پیغمبر تهنیت گویان می آمدند و شکفتن این غنچه را در خاندان رسول تبریک می گفتند. عنبر دودمان پاکش از گهواره ای که این گل در آن نهاده شده بود، پراکنده می شد و از طلعت تابان و چهره درخشانش آثار پدران و نیاکانی بزرگوار آشکار بود. ولی ناگهان - اگر خبر راست باشد - حزن و اندوهی بر این گهواره زیبا سایه افکند!سایه هایی که شاید بیشترش در کتاب های تاریخی که برای تحقیقات علمی نوشته می شود جای نداشته باشد، ولی در روح بشری و وجدان انسانی موقعیتی بسزا دارد.نقل می کنند که هنگام آمدن کودک، سروشی پراکنده شد که به زندگی سوزان وجانگدازش در فاجعه کربلا اشاره می کرد و از رنج هاومصیبت هایی که فردا در انتظاراین کودک است خبر می داد.

منبع: بنت الشاطی، مترجم: رضا صدر، کتاب:بانوی کربلا حضرت زینب سلام الله علیها،نشر : قم ، دفتر تبلیغات اسلامی ، 1378،ص 26.

اسارت بانوان، فاجعه کربلا و جنایات بنی امیه و فداکاری حسین علیه السلام را از پس پرده بیرون آورد.

اگر اسارت آن ها نبود، دشمنان آل محمدصلی الله علیه وآله پرده ای برجنایات کربلا می کشیدند ونمی گذاشتند کسی از آن آگاه شود، وکسانی را که اطلاع داشتند، زبانشان را به وسیله پول و یازور می بستند، واین جنایت هولناک، و این فداکاری بزرگ را از صفحات تاریخ محومی کردند.

چنان که بسیاری از جنایت کاران، آثار جرم وجنایت خود را محو کردند; مگر ستمی که بر مادر زینب شد، از صفحات تاریخ محونگردید؟!

ولی زینب باید در کربلا باشد، فداکاری برادر، و جنایت کاری بنی امیه را ببیند، و سپس اسیر شود، تا این قیقت بزرگ محو نشود.

گزافه نگفته ایم اگر بگوییم: اسارت زینب موجب زنده شدن پدرش علی علیه السلام و جدش رسول خداصلی الله علیه وآله و تجدید حیات اسلام بود; زیرا بنی امیه با زور و پول و حیله گری می خواستندهمه را محوونابود کنند واثری از رسالت رسول صلی الله علیه وآله باقی نگذارند.

کشته شدن حسین علیه السلام این نقشه پلید را برباد داد و اسارت زینب، کشته شدن حسین را برملا ساخت.

زینب، عمر درازی نکرد و در جوانی از دنیا رفت.

ولی این حقیقت از وی به یادگار بماند.

منبع: بنت الشاطی، مترجم: رضا صدر، کتاب:بانوی کربلا حضرت زینب سلام الله علیها،نشر : قم ، دفتر تبلیغات اسلامی ، 1378،ص 11.