یکی از مسائلی که به مناسبت های مختلف در لابلای آیات به چشم می خورد توجه دادن انسان به تدبر در خود ومحیط پیرامون وکشف امکانات خدادای برای رشد وتعالی است اعم از امکانات مادی ومعنوی ، آن هم به شیوه های مستقیم وغیر مستقیم،به طور مثال:
«قالَتْ يا أَيُّهَا الْمَلَأُ أَفْتُونِي فِي أَمْرِي ما كُنْتُ قاطِعَةً أَمْراً حَتَّى تَشْهَدُونِ* قالُوا نَحْنُ أُولُوا قُوَّةٍ وَ أُولُوا بَأْسٍ شَدِيدٍ وَ الْأَمْرُ إِلَيْكِ فَانْظُرِي ما ذا تَأْمُرِينَ؛1 (بلقيس) گفت: اى بزرگان! در كارم نظر دهيد كه بى حضور شما (تا كنون) كارى را فيصله نداده‏اند. اشراف گفتند: ما سخت نیرومند و دلاوریم ولی اختیار کار با توست نظر خود را بیان فرما تا ببینیم چه دستور می دهی؟»

1. النمل (27)، 33-32

قسمتی از پایان نامه خانم محبوبه طاهری (طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها)