«وَ قالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ طالُوتَ مَلِكاً قالُوا أَنَّى يَكُونُ لَهُ الْمُلْكُ عَلَيْنا وَ نَحْنُ أَحَقُّ بِالْمُلْكِ مِنْهُ وَ لَمْ يُؤْتَ سَعَةً مِنَ الْمالِ قالَ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاهُ عَلَيْكُمْ وَ زادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ وَ اللَّهُ يُؤْتِي مُلْكَهُ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ؛ 1و پيامبرشان به آنها گفت: همانا خداوند «طالوت» را براى زمامدارى شما مبعوث (و انتخاب) كرده است، گفتند: چگونه او بر ما حكومت داشته باشد در حالى كه ما از او به فرمانروايى شايسته‏تريم و به او ثروت زيادى داده نشده است؟ پيامبرشان گفت: خداوند او را بر شما برگزيده و توان علمى و جسمى او را افزون نموده است و خداوند ملكش (فرماندهى و رهبرى) را به هر كس بخواهد مى‏بخشد و خداوند (احسانش) وسيع و (به لياقت‏ها و توانايى‏هاى افراد) آگاه است.»
بنابراین «محور و ريشه پرستش، جلب منفعت و يا دفع ضرر است و غير خداوند نمى‏تواند ضررى را دفع و منفعتى را جلب كند.» «لا يَمْلِكُ لَكُمْ ضَرًّا وَ لا نَفْعاً …، تنها خداوند، شنواى درخواست‏ها و آگاه به سود و زيان انسان‏هاست، نه معبودهاى ديگر. »«وَ اللَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ » 2

1. - البقرة (2)، 247
2- محسن قرائتی، همان، ج‏3، ص 142

قسمتی از پایان نامه خانم محبوبه طاهری (طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها)