الف) ضرورت پاك نگاه داشتن لباس و تطهير آن از آلودگى

 وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ؛[1]  «و لباست را پاك كن.

امیر مؤمنین نیزپاکیزگی لباس را مایه کاهش اندوه وسبب نشاط انسان معرفی کرده است.«من نظف ثوبه قل همه»[2]

 ب) مطلوبيّت شست‌شوى بدن، با آب خنك و قابل شرب

 ارْكُضْ بِرِجْلِكَ هذَا مُغْتَسَلٌ بَارِدٌ وَشَرَابٌ[3]؛ «(به او گفتيم:) پاى خود را (بر زمين) بكوب؛ اين (چشمه) آبى سرد و نوشيدنى است».

 پ) لزوم كسب طهارت، براى مسّ قرآن

 لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ؛[4] «كه جز پاكان با آن تماس نمى‏ گيرند.

 ت) لزوم غسل جنابت و تطهير بدن

 وَإِن كُنتُمْ جُنُباً فَاطَّهَّرُوا … وَلكِن يُرِيدُ لِيُطَهِّرَكُمْ [5]…؛  «و اگر جُنُب هستيد، پس (با غسل كردن، خود را) پاك كنيد؛ و اگر بيماريد، يا در مسافرت [و =] يا يكى از شما، از مكان پستِ (دست‏شويى) آمد، يا با زنان تماس (جنسى) داشتيد و آبى (براى وضو يا غسل) نيافتيد، پس بر زمينِ پاكِ [نيكو] تيمّم كنيد و از آن به چهره‏ها و دست‏هايتان بكشيد

قسمتی از پایان نامه ی خانم ریحانه سلیمانی
[1] مدثر(74)آیه 4
[2] تحف العقول ص 103
[3] مائده(5) آیه 6
[4] واقعه(56)آیه 79
[5] مائده(5) آیه  6