يكى از پايگاه‏هاى اصلى براى تدريس آقايان اساتيد حوزه‏ مباركه علميه، محدوده حرم شريف و مسجد بالاسر و صحن مقدّس و حجرات آن است. اين جريان از ديرزمان تا كنون ادامه داته و برنامه‏اى رايج و داير بوده است، هرچند مراكز مجهّزى براى تدريس - مخصوصاً به لحاظ عدم مزاحمت سروصدا آماده گرديده و در اين سالها دروس بسيار مهم و پرجمعيّت به آن مراكز سه گانه منتقل شده، ليكن درس گفتن و درس خواندن از محدوده حرم شريف منقطع نگرديده و همواره درس‏هايى برقرار است. در سابق كه مهمترين درسها در همين مركز باقداست برگزار مى‏شده است، مثلاً درس مؤسس‏ حوزه، مرحوم ‏آيت‏ اللَّه ‏العظمى‏ حايرى اعلى‏ اللَّه‏ مقامه در مسجد بالاسر و قبةالعلماء بوده كه بعد هم در همانجا دفن شدند. 

نيز محل ‏تدريس مرحوم آيت‏ اللَّه ‏العظمى آقاى‏سيّدمحمّدحجت كوه‏كمرى رضوان ‏اللَّه ‏عليه، در صحن شريف و مسجد بالاسر بوده است و هم‏اكنون عكسى موجود است كه آن بزرگوار را بر كرسى تدريس در صحن مطهّر و كنار ايوان ساعت، نشان مى‏دهد. 

مركز درسى زعيم‏ بزرگ ‏اسلام، مرحوم‏آيت ‏اللَّه ‏العظمى ‏آقاى‏بروجردى، بدواً تا ساليان سال در مسجد بالاسر و در تابستان، صحن شريف بوده است. عكس آن بزرگ مرد در حال تدريس، برفراز منبر درس، در كنار ايوان ساعت، موجود و در كتابهاى منعكس شده است، البته در سال‏هاى آخر عمر شريفشان كه شبستان عالى مسجد خودشان آماده شده درسشان را بدانجا منتقل كردند. 

مرحوم آيت‏ اللَّه ‏العظمى آقاى‏ گلپايگانى قدّس‏سرّه بعد از ارتحال سيدالطائفه آقاى بروجردى قدّس‏ سّره درس خارج خود را از منزل و از مسجد امام حسن عسكرى عليه‏ السّلام به مسجد بالاسر در زمستان و به صحن مطهّر در تابستان منتقل كردند و عكس‏هاى متنوّع، آن بزرگمرد را در كنار ايوان ساعت بر كرسى درس و در حال تدريس، نشان مى‏دهد و در بعضى از اين تصويرها صورت سنگ قبرهاى صحن نيز كه قبل از بازسازى صحن شريف بوده، پيداست و به خوبى مشخص است. 

بارى، اين جريان ادامه داشت تا وقتى كه بر اثر ازدحام طلاب و فضلا و شاگردان و جهات‏ديگر، درس خود را منتقل به سالن بزرگ غربى مسجد اعظم كردند. مرحوم آيت‏اللَّه‏العظمى آقاى مرعشى رضوان ‏اللَّه ‏عليه در مسجد بالاسر حضرت معصومه سلام ‏اللَّه‏ عليها تدريس مى‏ كردند و تا پايان عمر، اين برنامه را ادامه دادند و عكس‏هاى موجود است كه ايشان را در حال تدريس در آن مكان مقدّس، نشان مى‏ دهد.

دیده شده توسط نویسنده وبلاگ(سليماني) در کتاب بانوی ملکوت/صص121-122