تنبیه در لغت، به معنای آگاه کرده و بیدار کردن است؛ و تأدیب به معنی ادب آموختن و كيفرمی باشد.

تأديب به معناى نخست در روايات از حقوق فرزندان بر والدين شمرده شده و مورد تأكيد قرار گرفته است و به معناى دوم نوعى از آن، تعزير ناميده مى‌شود كه از اختيارات حاكم شرع است.

    بنابراين تأديب اعم از تعزير است؛ چه آنكه تأديب فرزند توسط پدر، شاگرد توسط معلّم و برده توسط مولا را نيز دربر مى‌گيرد. [1]

[1]. جمعى از پژوهشگران زير نظر شاهرودى، سيد محمود، هاشمى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم السلام، ج2، ص320

قسمتی از پایان نامه سرکار خانم سمیه سادات بهرامی(طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون (سلام الله علیها) با عنوان حقوق کودک از دیدگاه فقه امامیه و مقایسه آن با فقه عامه