اسرائیل اسم حضرت یعقوب یا لقب آن حضرت است،[1] یا اسرائیل لغتی عبری است به معنای مجاهده کننده با خدا، سرباز خدا یا برگزیده خدا.[2] اسرائیلیات جمع “اسرائیلیه” است و منسوب به “اسرائیل” که از القاب حضرت یعقوب فرزند اسحاق و نوه حضرت ابراهیم ‌g است.[3] در قرآن تنها یک بار از حضرت یعقوبg با عنوان “اسرائیل” یاد شده است. «كُلُّ الطَّعَامِ كَانَ حِلًّا لِّبَنِي إِسْرَائِيلَ إِلَّا مَا حَرَّمَ إِسْرَائِيلُ عَلَى نَفْسِهِ مِن قَبْلِ أَن تُنَزَّلَ التَّوْرَاةُ قُلْ فَأْتُوا بِالتَّوْرَاةِ فَاتْلُوهَا إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ»[4] همه خوراكى‏ها بر بنى اسرائيل حلال بود جز آنچه اسرائيل (يعقوب، به خاطر مرض يا نذرى) بر خود حرام كرده بود (از گوشت شتر و شير آن) پيش از آنكه تورات نازل گردد (پس آنچه از طيّبات در تورات حرام شده به خاطر گناهان بنى اسرائيل است نه آنكه از شريعت سابق مانده باشد)، بگو: (اگر جز اين است) پس تورات را بياوريد و آن را بخوانيد (تا ثابت شود محرمات خوراكى تورات احكام جزائى و كيفرى است) اگر راستگوييد.

قسمتی از پایان نامه خانم شهبازی طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها

[1]- علی اکبر، قرشی بنایی، قاموس قرآن، ج1، تهران، دارالکتب الاسلامیه، 1412 ق -  علی‌اکبر، دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، ج2، چاپ دوم از دوره جدید، تهران، انتشارات و چاپ دانشگاه تهران، 1377، ص2264
[2]- مرتضی، عسگری، نقش ائمه در احیاء دین، ج2، چاپ اول، تهران، مرکز فرهنگی انتشاراتی ممیز، 1382، ص285 و علی اکبر، قرشی، قاموس قرآن، ج1، ص82 - بطرس، البستانی، دائرةالمعارف قاموس عام لکل فن و مطلب، مجلد ثالث، بیروت، لبنان، دارالمعرفة، بی‌تا، ص479 -  علی اکبر، دهخدا، همان کتاب، ج2، ص2264
[3]- محمدحسین، ذهبی، الاسرائیلیات فی التفسیر و الحدیث، رقم الطبعة 4، قاهره، مکتبة وهبة ما، 1990، ص13 – سعد یوسف، محمود ابوعزیز، الاسرائیلیات و الموضوعات فی کتب التفاسیر، ص34.
[4]- سوره آل عمران(3) آیه 93