«خداوند به وسيله‏ ى آن (كتاب) كسانى را كه بدنبال رضاى الهى‏اند، به راه‏هاى امن و عافيت هدايت مى‏كند، و آنان را با خواست خود از تاريكى‏ها به روشنايى درمى‏آورد، و به راه راست هدايت مى‏كند.»
خداوند تنها كسانى را هدايت مى‏كند كه خوشنودى خدا را دنبال مى‏كنند، پس وقتى هدايت بالقوه‏ خداوند فعليت پيدا مى‏كند كه مكلف پيرو رضوان و خوشنودى او باشد، پس مراد از «هدايت» در اينجا هدايت به معناى رساندن به مقصد است، نه هدايت به معناى نشان دادن راه، و آن اين است كه پيرو رضوان خود را وارد در راهى از راههاى سلام خود و يا در همه راههاى سلام خود كند، و يا وارد در بيشتر آن راهها يكى پس از ديگرى بسازد.1

1.محمد حسین طباطبایی، همان، ج‏5، ص 400 - 399

قسمتی از پایان نامه خانم محبوبه طاهری (طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها)