سوره آل عمران(61):

 فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَكُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَكُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكاذِبِينَ   

ترجمه:

پس هر كه با تو درباره او [عيسى‏] پس از آنكه بر تو [به واسطه وحى، نسبت به احوال وى‏] علم و آگاهى آمد، مجادله و ستيز كند، بگو: بياييد ما پسرانمان را و شما پسرانتان را، و ما زنانمان را و شما زنانتان را، و ما نفوسمان را و شما نفوستان را دعوت كنيم؛ سپس يكديگر را نفرين نماييم، پس لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم‏

تفسیر:

وَ نِساءَنا: (زنان ما) همگى اتفاق دارند كه مراد فاطمه «ع» است بدليل اينكه جز او زنى در مباهله شركت نكرد و آيه نيز دليل بر فضيلت و برترى اوست بر همه زنان جهان و مؤيد آن خبر نبوى است كه: فاطمه پاره تن منست و خبر ديگر كه:

خداوند براى خشم فاطمه خشم ميكند و از خشنودى او خشنود ميگردد.

و حديث صحيح حذيفه است كه گويد: از پيامبر «ص» شنيدم كه ملكى آمد و مرا بشارت داد كه فاطمه سيد زنان جهان است.

و خبر ديگرى كه شعبى از مسروق از عايشه حديث ميكند كه پيغمبر بفاطمه چيزى سر بگوشى فرمود كه حضرت‏ زهرا از آن خنديد از وى پرسيدم پيغمبر چه فرمود؟ گفت فرمود آيا خشنود نميشوى كه سيد زنان اين امت باشى لذا خنديدم.[1]

همکاری ایثار گرانه حضرت زهرا سلام الله علیها با علی علیه السلام

سوره حشر - 9

وَ الَّذينَ تَبَوَّؤُا الدَّارَ وَ الْإيمانَ مِنْ قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هاجَرَ إِلَيْهِمْ وَ لا يَجِدُونَ في‏ صُدُورِهِمْ حاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُون‏

ترجمه :

و [براى‏] كسانى [از انصار است‏] كه پيش از مهاجران در سراى هجرت و ايمان [يعنى مدينه‏] جاى گرفتند، [و] كسانى را كه به سوى آنان هجرت كرده‏اند دوست دارند، و در سينه‏هاى خود نياز و چشم‏داشتى به آنچه به مهاجران داده شده است نمى‏يابند، و آنان را بر خود ترجيح مى‏دهند، گرچه خودشان را نياز شديدى [به مال و متاع‏] باشد. و كسانى را كه از بخل و حرصشان بازداشته‏اند، اينان همان رستگارانند

تفسیر:

در امالى- روايت نموده شبى حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم از نماز شام و خفتن فارغ شد، مردى ميان صفوف برخاست و گفت: اى مهاجر و انصار، مردى غريب هستم مرا طعامى دهيد. حضرت فرمود: ذكر غربت مكن كه مرا اندوهگين ساختى، بعد فرمود: غريبان چهارند: 1- مسجدى كه در ميان قومى باشد كه در آن نماز نكنند. 2- قرآنى كه در خانه‏اى باشد و از آن تلاوت نكنند. 3- عالمى كه در ميان جماعتى باشد و ايشان تفقد حال او نكنند و از مسائل دين اخذ ننمايند. 4- اسيرى از اهل اسلام در ميان كفار باشد.

پس فرمود: كيست كه مؤونه اين مرد را كفايت كند. امير المؤمنين عليه السّلام برخاست، دست سائل را بگرفت و به حجره طاهره حضرت‏ زهرا عليها السّلام برد و گفت: اى دختر رسول، در كار اين مهمان نظرى كن.

گفت يابن عم طعامى اندك و حسنين عليهما السّلام گرسنه و تو روزه‏دارى.

فرمود: آن را حاضر نما. حضرت طعام پيش مهمان نهاد و با خود گفت: اگر طعام بخورم، مهمان را كفايت نكند، و اگر نخورم، سبب انفعال مهمان شود.

پس دست دراز و چنان نمود كه چراغ اصلاح كنم و آن را خاموش نمود. و حضرت فاطمه را گفت تعلل نما در تهيه چراغ، و خود دهان مبارك مى‏جنبانيد. چون فارغ شدند، فاطمه زهرا چراغ را آورد و طعام همچنان بر حال‏ خود بود. حضرت فرمود: اى فقير چرا طعام نخورى؟ گفت: سير شدم. پس حضرت امير و فاطمه و حسنين عليهم السّلام و فضه و همسايگان از آن طعام خوردند و هنوز باقى بود.[2]

حجت الاسلام دكتر علي حق شناس(استاد مركز تخصصي تفسير و علوم قرآني نرجس خاتون سلام الله عليها)

1. ترجمه مجمع البيان فى تفسير القرآن،ج‏4 ،ص102   
2.تفسير اثنا عشرى،ج‏13،ص100