آب مایه اصلی حیات و زندگی است و رساندن آن به موجودات زنده موجب بقای آنهاست؛ از همین رو در آیات و روایات بر آب رسانی برای کارهای مختلف ، مانند سیراب کردن انسان، حیوان و گیاه تأکید شده و برای آن آثار و برکات و پاداش های دنیوی و اخروی در نظر گرفته شده است.

جبرئیل علیه السلام گفت: ای محمد! اگر عبادت ما بر روی زمین بود ، سه کار می کردیم: به مسلمانان آب می رساندیم، به عیالمندان رسیدگی می کردیم و گناهان را  می پوشاندیم.1

ظاهر آن است که آب دادن به همگان حتی کافران تشنه و چهارپایان نیز کاری بس پسندیده است و گاهی آب دادن واجب می گردد و نخستین کاری که در روز رستاخیز پاداشش را می دهند سیراب نمودن تشنگان است.

امام حسین علیه السلام همه گونه به دیگران آب داد و دیگران را سیراب نمود حتی مخالفان و ستیزندگان خویش را سیراب نمود و به چهارپایان آنان، با دست خویش آب داد و ذوالجناح را نیز سیراب نمود و به او فرمود: “آب بنوش که من نیز می نوشم.”

و حسین علیه السلام به هر شیوه ای که می شد در جستجوی آب بر آمد، تا آنجا که با دست مبارک خویش به کندن چاه پرداخت و گاهی با زبان خویش از یزیدیان آب خواست و گاهی پیکی فرستاد تا از آنان آب خواهد و مقدار آب خواهی را چنان اندک نمود که به قطره ای آب بسنده کرد ولی یزیدیان از آن یک قطره آب نیز دریغ کردند.2

گرد آوری شده توسط نویسنده وبلاگ

1.مفاتیح الحیاة،جوادی عاملی،عبدالله،قم:اسراء،1391،صص563_564

2.حسین علیه السلام این گونه بود، شوشتر،جعفر، قم: آل علی علیه السلام،چاپ دوازدهم،1391،ص