تعريف عقد در اصطلاح فقهی و حقوقی
الف ) عقد در اصطلاح فقها
عقد در اصطلاح عبارت از این است که:یک یا چند نفر در برابر یک یا چند نفردیگر،درباره امری نسبت به یکدیگر متعهد و ملتزم شوند .عقد ، التزام و تعهد متقابل دو طرف است و شاید به معنی لغوی آن به معنای بستن و گره زدن نزدیک باشد. این معنا در بیع که معاوضه مال به مال است ، ملحوظ بوده و ایجاب و قبول ، سبب آن بستن و گره زدن محسوب می شود. مراد از گره زدن  ، ربط دادن و بستن دو التزام از دو طرف (متعاقدین) به یکدیگراست ، پس اگر بگوییم عقدعبارت است از : ایجاب و قبول ، صحیح است وشاید مراد ازعقد،عهد و پیمان باشد.[1]

قسمتی از پایان نامه خانم باقری(طلبه ی مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها)

[1] - علیرضا، فیض، مبادی فقه و اصول ،چاپ دوم ، تهران:کتابخانه گنج دانش،1370،ص 340.