در عملیات رمضان
صحنه های سخت و تلخ زیاد بود.

عده ای رفتند مجروح های شب قبل را بیاورند.
وقتی برگشتند گریه می کردند.
می گفتند همه شهید شده اند.
پرسیدیم تیرخلاص بهشان زده بودند؟
گفتند: نه، از تشنگی شهید شده بودند.
طبق دستور بر می گشتیم عقب.
بعضی از بچه هایی را که روی زمین افتاده بودند می شناختم.
رفتم بالای سرشان.
زخمی نبودند.
تکان هم نمی خوردند.
سرم را روی سینه شان که گذاشتم می شنیدم که قلب شان آرام می زند.
لب هایشان هم خشک خشک بود.
در گرمای بالای 50 درجه که می جنگی، تیر و ترکش لازم نیست.
چند ساعت به تو آب نرسد کارت تمام است.