فرصت ها همچون ابر، گذرانند.

رحمت حق، هميشه به سوى بندگان جارى است. امّا گاهى لحظه هاى نورانى و شفاف و سراسر بركت و رحمت، وجود دارد. فرصت هايى گرانبها پيش مى آيد كه از «لحظات اللّه » است، روزهايى مغتنم، كه از «ايّام اللّه » است. هشيارى و بيدارى لازم است تا از آنها بهره جست.

رمضان، يكى از اين فرصت هاست.

در حديث قدسى است:

«آگاه باشيد كه در ايّام روزگارتان، خدا را نفحه ها و لحظه هايى مبارك است، آگاه باشيد، در كمين و متعرّض آن لحظه ها باشيد…»[1]

مبادا كه رمضان بگذرد و انسان از رحمت گسترده خدايى بهره اى به دست نياورد.

فيض، از مبدأ فيّاض الهى مى جوشد. قابليّت و آمادگى بايد تا در ما هم تجلّى يابد.

بركت ها و رحمت ها، از سوى پروردگار به سوى مردم و به طرف زمين «نازل» مى گردد. اين ماييم كه بايد ظرف وجودى و ظرفيّت معنوى خويش را زير آبشار ريزان فيض قرار دهيم.

[1] ـ اِنّ للّه فى ايّام دَهرِكم نَفحاتٌ، اَلا فترصّدوالها

بحارالانوار، ج 74 ص 166.

منبع : سيناي نياز ؛ جواد محدثي