بعد از دفن اميرالمؤمنين علی عليه السلام، حسنين علیهم السلام صدای ناله از خرابه ای شنيدند، ديدند پيرمرد نابينايی است كه ناله می زند، فرمودند: چه شده، چرا ناله می زني؟ گفت: سه شبانه روز است سرپرست من نيامده و برايم غذا نياورده است. پرسيدند، اسمی و رسمی و نشانی از او داري؟ عرض كرد: اسمش را نمی دانم، ولی نشان او اين است كه هرگاه كنار من می نشست و نامش را میپرسیدم،می گفت: فقيری كنار فقيری نشسته و مسكينی كنار مسكينی نشسته،و هر گاه ذكر می گفت، در و ديوار خرابه با او هم صدا می شد. فرمودند: او پدر ما علی بوده است كه ما از دفنش بر می گرديم.

زندگی اميرالمؤمنين، سيدمحمد شيرازي، ص 32.