روايت شده است كه امام كاظم عليه السلام زياد دعا مي خواندند، و عرضه مي داشتند:

«اللهم اني اسئلك الراحة عند الموت  والعفو عند الحساب ؛ بار خدايا! راحتي در هنگام مردن، و عفو در هنگام حسلب رسي را از تو مسئلت مي كنم.»

و اين جمله را تكرار مي كردند. يكي از دعاهاي آن حضرت اين بود: «عظم الذنب من عبدك فليحسن العَفو مِن عِندک؛ از جانب بنده تو گناهان، بزرگ و فراوان شد[و در اين حال]، پس عفو از جانب تو نيكوست». آن حضرت از خشيت خدا چنان مي گريستند كه محاسن ايشان از اشك، تر مي شد. هيچكس به اندازه ايشان به خانواده و خويشاوندان رسيدگي نمي كرد. شب هنگام به فقراي مدينه سركشي مي كردند و زنبيلي پر از درهم و دينار و آرد و خرما با خود مي بردند و بر در خانه هاي آنان مي گذاشتند؛ اما آن ها نمي فهميدند كه اين پول و اجناس از سوي چه كسي آمده است.

بحار الانوار،ج48،ص101