وصیت افلاطون…!

«خدایت را بشناس! و حقّ او را پاس دار! و تعلیم را مداومت بخش! دانشمندان را به فزونی کردارشان میازمای! بل احوال آنان را در دوری از بدی و فساد مراقبت کن! از خدای، چیزی مخواه که سود آن دائمی نیست! و یقین دار که همه ی بخشش ها نزد اوست! و بدان که انتقام خدا از بندگانش برای ملامت و نکوهش نیست، بلکه برای تأدیب است… و مخواب، مگر آن گاه که نفس خویش را در سه چیز به حساب گیری:

1. اندیشه کنی که در آن روز از تو خطایی سر زده است یا نه؟

2. آن که بنگری در آن روز خیری انجام داده ای یا نه؟

3. آن که با تقصیر خویش، عبادتی را از دست داده ای یا نه؟

… و حکیم مشمار کسی را که به لذتی از دنیا شادمان، یا به رنجی از آن، اندوهگین شود! و پیوسته به یاد مرگ باش! و بسیار اندیشه کن و کم بگو!… .»

ماهنامه مبلغان/شماره62/صص134-133