1- سلب امنیت روانى:

تـهـمـت زدن، آرامـش روحـى جـامـعـه را دچـار اخـتـلال مـى کـند و سبب مى شود که مردم همواره در حالت تشویش و نگرانى به سر برند؛ چرا کـه هـر آن مـمـکـن است از سوى هر کسی مورد اتهام قرار گیرند و حیثیت و آبرویشان بر بـاد رود و چنین حالتى ثبات زندگى فردى و اجتماعى را بر باد مى دهد. علاوه بر اینکه سبب بسیارى از امراض روانى و جنگ اعصاب نیز مى شود.

2- اشاعه فحشا:

مطرح کردن گناه و کارهاى زشت دیگران، خواه راست باشد یا دروغ، قبحِ گناه و حرمت را در جامعه مـى­شـکند و دیگران را نیز به ارتکاب آن تشویق مى کند. چنین کارى در قرآن، ترویج فحشا و زشتیها محسوب شده و تهمت به دیگران از مصادیق بارز آن است!»

3- احساس بى اعتمادى:

بـا رواج تـهمت، افراد نسبت به یکدیگر بدبین مى شوند و علاوه بر اشخاصى که مورد اتهام قـرار گـرفـتـه انـد، از دیـگـران نیز سلب اعتماد مى شود و این جوّ بدبینى دامنه اش گسترده خـواهـد شـد بـطـورى کـه دیـگر کسى به دیگری اطمینان نخواهد کرد و چنین حالتى براى جامعه انسانى یک فاجعه است.

قسمتی از پایان نامه ی خانم ریحانه سلیمانی