يكي از اساسي ترين شرط هاي تعالي ونيل به تكامل در تربيت آدمي، محيط خانواده است. اگر اين محيط داراي شرايط مناسبي باشد، به طور قطع، انسان مي تواند در راه كسب كمال، قدم گذارد وبه تمايلات باطني خويش در راه وصول به ارزشها دست يابد. در اين محيط مادر نقش كليدي و اساسي بر عهده دارد واهميت نقش مادر در تربيت فرزندان به گونه اي است كه مي توان گفت زمام امور جامعه را اختيار او مي باشد. فساد مادر موجب فساد جامعه و صلاح او موجب صلاح اجتماع مي شود. فرزندي كه در دامان همين مادر رشد و پرورش مي يابد ممكن است رئيس جامعه فردا، فيلسوفي متفكر، پليس و … باشد و در همه حال نقش آينده اش تا حدود زيادي به مادر بستگي دارد.[1] با توجه به انسان ساز بودن مادر مي توان پايه اصلي تربيت و رشد صحيح فرد براي اجتماع را در وجود گوهر بار او جستجو كرد كه مفسر عاليقدر جهان اسلام، آيت الله جوادي آملي حفظه الله مي فرمايند: «هرگاه زن اصالت را به نقش هاي ديگري غير از مادري و همسري دهد، از صراط مستقيم خارج است».[2]

از اين رو به اقسام تربيت پرداخته مي شود.

نقش مادر در تربيت جنسي
تربيت رواني مادر
تربيت اخلاقي مادر
تربيت عاطفي مادر
نقش مادر در تربيت ديني

تربيت سياسي مادر
نقش مادر در اجتماعي كردن فرزندان

[1]  دكتر علي قائمي، كتاب نقش مادر در تربيت، ص 34
[2]  مريم معين الاسلام، علي قائمي، زن منتظر و منتظر پروري، ص121

قسمتی از پایان نامه سرکار خانم سميه قهرودي(طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها) با عنوان نقش مادر در سعادت جامـعه