در تاریخ آمده است که کفار قریش بارها به حضرت ابوطالب مراجعه نموده
و از او خواستند که جلوی تبلیغات پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را که به
نظر آنان اهانت به آیین و مقدسات بت‌پرستی بود، بگیرد.

پس از چندین بار تذکر، سرانجام با اخطار و هشدار شدیدتر پیش آمدند؛
به گونه‌ای که جان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و حضرت ابوطالب مورد تهدید جدی
قرار گرفت. در چنین موقعیتی ابوطالب با تمام قوا از رسول‌خدا حمایت کرد و گفت:

تو نگران نباش و به دنبال مأموریت الهیات انجام وظیفه کن.
به خدا سوگند! به هر قیمتی (ولو جان من در خطر باشد) دست از حمایت تو برنمیدارم!

ابن ابی الحدید مینویسد: «ابوطالب، کسی است که پیامبر خدا را در دوران کودکی‌اش
کفالت نمود و در بزرگی‌اش او را مورد حمایت قرار داد،
و از شرارت کفار قریش جلوگیری کرد. وی در این راه انواع سختیها و گرفتاریها را
تحمل نمود، و بلاها را با جان و دل خرید، و در یاری و نصرت پیامبر
و تبلیغ آیینش با تمام وجود قیام کرد! آن چنان ایثار نمود که :

«جبرئیل» در هنگام وفات او بر پیامبر نازل شد و خطاب کرد:
دیگر از مکه خارج شو؛ زیرا یاور و کمک تو از دنیا رفته است!»
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
12ـ ابن ابی الحدید، همان، ج 1، ص 29 و ج 14، ص 70

سالروز وفات حضرت ابوطالب،عموی پیامبر اکرم (ص)

محدثین و مورخین «شیعه و سنی» فداکاریهای این رادمرد اسلام را ثبت کرده‌اند،
از آن جمله آورده‌اند که: قریش از ابوطالب میترسیدند و احترامش را نگه میداشتند.
تا او زنده بود، خطر جدی رسول خدا را تهدید نمیکرد،
اما پس از وفات او جسارت و خلافکاریها به حدی رسید که خاک و شکمبه حیوانات را
بر سر و شانه‌های مبارک رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) میریختند!

و در حال نماز و عبادت، به اذیت و آزار او و یارانش میپرداختند؛
تا جایی که رسول خدا فرمود: کفار قریش نتوانستند با وجود عمویم «ابوطالب»
کارهای ناپسند به من انجام دهند، تا این که او وفات کرد.

پس از وفات ابوطالب آن چنان عرصه را بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) تنگ کردند
که رسول خدا سال وفات «ابوطالب» و حضرت خدیجه (علیهاالسلام) را که
مدتی بعد از رهایی از شعب ابی طالب رخ داد،
«عام الحزن»، سال غمها و اندوه، نامید….
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
الغدیر، ج 7، ص 376 ـ 373؛
شرح من لا یحضره الفقیه، ج 222؛
تاریخ کامل ابن اثیر، ج 2، ص 91.

ابن اثیر گوید :
كانَ [مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ عليهماالسلام] يُلَقَّبُ بالكاظِمِ، لِأَنَّهُ كانَ يُحْسِنُ إِلى مَنْ يُسيى‏ءُ إِلَيْهِ كان هـذا عـادَتَـهُ أَبَـدا؛
امام موسى بن جعفر عليه السلام بدان جهت كاظم (فرو برنده غضب) نام گرفت، كه همواره به كسانى كه به او بدى مى ‏نمودند، نيكى مى‏ نمود، اين سيره و عادت هميشگى وى بود.

كامل ابن اثير: ج6، ص164

آنکو قرار دارد کی داغ یار دارد؟
دعوی عشق کم کن عشّاق بی قرارند

آنانکه یاد اویند دائم به جستجویند
حتّی خزان ز هجران در موسم بهارند

قومی کنار یارند امّا زیار دورند
قومی زیار دورند امّا کنار یارند

آنانکه بی تو سوزند سوزند عالمی را
ای وای اگر بدین سوز آهی ز دل بر آرند

ای خانۀ غمت دل ای فرش مقدمت گل
بر چشمها بنه پا انگار کن که خارند

اشجار سبز با تو کمتر ز نخل خشکند
گل های سرخ بیتو چون شعله های نارند

نهج البلاغه
و درود خدا بر او فرمود: آنكه تو را هشدار داد، چون كسي است كه مژده داد.نهج البلاغه
Amir al-Mu’minin, peace be upon him, said : Whoever warns you is like
one who gives you good tidings

26 رجب سالروز در گذشت حضرت ابوطالب عموی گرامی پیامبر اکرم

روایت شده، ابوطالب، امانتدار وصیت ها و آثار انبیاء بود و آن ها را به پیامبر (صلی الله علیه وآله) تحویل داد. پدر پیامبر اسلام، عبدالله بن عبدالمطلب قبل از ولادت ایشان از دنیا رفت و رسول خدا از کودکی تحت سرپرستی جدش عبدالمطلب بود و وقتی که پیامبر (صلی الله علیه وآله) هشت ساله شد عبدالمطلب نیز در سن 102 سالگی از دنیا رفت. عبدالمطلب ابوطالب را برای سرپرستی آن حضرت انتخاب نمود، چون ابوطالب در میان عموهای آن حضرت مهربان تر از دیگران نسبت به ایشان بود. ابوطالب درباره پیامبر (صلی الله علیه وآله) چنان محبت می کرد که درباره هیچ یک از فرزندان خود تا آن درجه ابراز محبت نمی کرد.

ابوطالب به خوبی از پیامبر بزرگوار اسلام حمایت کرد و در مقابل یهود که دشمن سرسخت وی بود و در مقابل برخی از بستگانش و برخی از عرب که نسبت به مقام وی حسد می ورزیدند، ایستادگی کرد و از او پشتیبانی نمود.

در عظمت پشتیبانی او از پیامبر (صلی الله علیه وآله) همین بس که پس از وفات ابوطالب به پیامبر (صلی الله علیه وآله) الهام شد اکنون که یاور و پشتیبان تو از دنیا رفت، از مکه خارج شو.

حمایت او از پیامبر (صلی الله علیه وآله) و اسلام به حدی بود که هرگز نمی توان آن را با علایق و پیوندهای خویشاوندی و تعصبات قبیله ای تفسیر کرد. او کاملا آماده بود از موقعیت خود در میان قوم دست بردارد و در دشمنی با خویشاوندان، مردم شهر و بلکه همه دنیا قرار گیرد و حتی به خاطر پیامبر(صلی الله علیه وآله) از شهر و دیارش تبعید شود در انزوای سیاسی و اجتماعی قرار گیرد. نمونه مهم آن داستان شعب ابی طالب است که وی سه سال آوارگی و زندگی در کنار رسول خدا را به ریاست بر قریش ترجیح داد.

ابوطالب برای حفظ پیامبر اسلام مجبور بود با کفار مکه موافقت نموده و به هم کیشی با ایشان تظاهر نماید، زیرا در غیر این صورت، ابوطالب هم مانند شخص پیامبر(صلی الله علیه وآله) مورد حمله و اذیت و آزار واقع می شد.