فعلامة الرفع ثلاثة أشیاء : وجود الموافقة، وفقد المخالفة، ودوام الشوق.

پس علامت و نشانه رفع كه همان اشتغال قلبي به ذكر الله سه چيز است؛

موافقت، عدم مخالفت، نزاع و جدال ، دوام شوق به رحمت الهي و ملاقات حضرت پروردگار

وعلامة الفتح ثلاثة أشیاء: التوکل والصدق والیقین

علامت فتح سه چيز است، توكل، صدق و يقين. وقتي انسان حالت فتح به او دست داد اولا جميع امور را به خدا واگذار مي نمايد.

ثانيا صدق و راستي و يكرنگي همه زندگي او را فرا مي گيرد.

ثالثا يقين و قبول قلبي حقايق عالم هستي و اوامر و نواهي حضرت پروردگار در وجود او روشن مي گردد.

وعلامة الخفض ثلاثة أشیاء العجب والریاء والحرص

علامت پستي و خفض دل سه چيز است.

1.عجب: خود را خواستن و خود را بهاء دادن و خود را نسبت به ديگران برتر ديده.

2.رياء: يعني دوست دارد ديگري اعمال او را ببيند و يا آنكه به سنجش ديگري برسد.

3.حرص: و عدم قناعت و طول امل و آرزوهاي آنچناني داشتن. اينها علائمي است كه با اشتغال به غير خدا آرام آرام از آدمي ظاهر مي گردد و با افزون شدن خفض پستي بيشتر شدت مي يابد.

وعلامة الوقف ثلاثة أشیاء زوال حلاوة الطاعة، وعدم مرارة المعصیة، والتباس العلم الحلال بالحرام

نشانه وقف دل و قلب عارف و سالك هم سه چيز است:

1.زائل شدن لذت عبادات است در آن شيريني كه شيره و جان عبادات كه تو به محبوب و حضور در محضر اوست از بين مي رود.

2.عدم درك تلخي معصيت: قلب آدمي بنا بر فطرت الهي از معاصي متنفر است و پس از ابتلاء تلخي و زشتي و سنگيني و گرفتگي آن را وجداناً حس مي نمايد و ليكن اگر غفلت بر آدمي مستولي شود ديگر اين حالت از بين مي رود.

3.پوشاندن حلال با حرام: قوه تميز حلال از حرام نابود شده بين آن دو فرق نمي تواند بگذارد.

مصباح الشريعه، صص 22 و23

إِعْرَابُ الْقُلُوبِ عَلَى أَرْبَعَةُأَنْوَاعٍ، رَفْعٌ وَ فَتْحٌ وَ خَفْضٌ وَ وَقْفٌ.

اعراب و آنچه به دل حالت مي دهد چهار نوع است.همانطور كه اعراب به كلمه حالت مي دهد و آن را فاعلي يا مفعولي ويا مضاف اليه مي كند براي قلب اعرابي هست كه چون بر قلب عارض مي شو به قلب و دل انسان حالتي مي دهد.

اعراب قلب بر چهار نوع رفع و فتح و خفض و وقف مي باشد.

فَرَفْعُ الْقَلْبِ فِی ذِکْرِ اللَّهِ.

قلب وقتي به ذكر الهي مشغول شود حالت رفع و بلندي به خود مي گيرد به عبارت ديگر با ذكر الهي قلب صعود و يك جايگاه رفيع تري نسبت به قبل مي يابد.

وَفَتْحُ الْقَلْبِ فِی الرِّضَى عَنِ اللَّهِ

گشودگي فتح و فراخي قلب در رضايت از خداستف تا انسان اولاٌ همه ي امور را در قدرت او بداند.، ثانياٌ هر چه به او مي رسد را خير مطلق پندارد. تا نه تنها بر مشكلات صبر نمايد بلكه بالاتر خوشنود و راضي و پذيراي مشكلات باشد.

جايگاه صبر در مقامي پايين تر از رضاست .انسان راضي از وقوع مشكلات واقعا لذت مي برد چرا كه در آن حال خود را منظور نظر حضرت محبوب و پروردگار خويش مي داند، در صورتيكه در مقام صبر صرفا تحمل و قبول است نه پذيرش و خوشحالي.

وَ خَفْضُ الْقَلْبِ فِی الِاشْتِغَالِ بِغَیْرِ اللَّهِ

خفض قلب وقتي است كه آدمي به غير خدا مشغول شود. هر چه از الله و اشتغال محض به او فاصله گيرد به همان اندازه حالت خفض و پستي داشته و از درك و دريافت معارف محروم مي گردد. حالت خفض اگر چه از پستي حكايت مي كند وليكن در قلب همچنان او يك حركت و جنبشي حس مي شود كه اگر شدت يابد و اشتغال به غير خدا در ليالي و ايام آدمي افزون گردد قلب به حالت وقف و سكون مبتلا مي نمايد.

وَ وَقْفُ الْقَلْبِ فِی الْغَفْلَةِ عَنِ اللَّهِ

سكون و  قطع قلب از سير رشد و صعود وقتي است كه اشتغال به غير خدا شدت يافته و آرام آرام از درك لذت حضور در محضر دوست محروم تا آنجا كه اگر ولو به عبادت و طاعات و اذكاري هم مشغول است و بر آن اصرار دارد وليكن نه از باب فتح است و نه از باب عادت است و تكرار و الا نه از نماز و نه از ساير عبادات لذت و حظي نمي برد و صرفاً اعمال عبادي او قالبي و ظاهري است.

مصباح الشريعه، صص 20 و 21

نماز خواندن از روی عادت به چه معناست؟
یکی از موانعِ حضور قلب و اسباب غفلت در نماز، عادت و شرطی شدن در عبادت است. (در روان شناسی، شرطی شدن به معنای بروز رفتاری مشخص در واکنش به محرک های محیطی است، به صورتی که با تکرار آن شرایط، شخص مورد نظر به انجام آن عمل می شتابد، بی آنکه به نیازهای درونی خود بیندیشد.) به این معنا که انسان، اصل نماز و ذکرهای آن را به صورت فیزیکی و از روی عادت به جا آورد، به گونه ای که به حقیقت و روح نماز، توجه قلبی نداشته باشد. برای توضیح بیشتر چند مقدمه می آوریم:
عادت یعنی خو گرفتن به عملی یا چیزی، به گونه ای که آدمی به راحتی و بدون تفکر و به صورت خودکار، آن عمل را انجام دهد.
عادت در دو قسم عمده طبقه بندی می شود: نخست «عادت فعلی» که کنش فعال شخص است و به واقع اختیار می شود.
در این نوع عادت، انسان تحت تأثیر یک عامل خارج قرار نمی گیرد، بلکه کاری را بر اثر تکرار، بهتر انجام می دهد. هنرها و فنون مثل نوشتن و خواندن، عادت هستند که بر اثر تمرین به آنها عادت می کنیم. بسیاری از ملکات نفسانی مثل شجاعت، سخاوت و عفت، عادت فعلی است.
بنابراین، ویژگی این عادت ها آن است که انسان تا وقتی عادت نکرده، اراده اش در مقابل محرکات خلاف، ضعیف است و وقتی عادت کرد، قدرت مقاومت پیدا می کند. همان گونه که درباره تقوا و عدالت چنین است و در این حالت، انسان اسیر آن نمی شود. افزون بر این عادت، کاری را که بر حسب طبیعت برای انسان دشوار است، آسان می کند و این نه تنها ناپسند نیست، پسندیده و نیکوست.
در وصیت نامه معروف امیر مؤمنان علی علیه السلام به فرزندش امام حسن علیه السلام می خوانیم: «ان الخیر عاده؛ نیکی عادت است!»1
همین مضمون در کنزالعمال از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله نقل شده است که فرمود: «الخیر عاده و الشر لجاجه؛ نیکی عادت است و شر، لجاجت است!»2
نوع دوم عادت، «عادت انفعالی»3 است که در روایات از آن نهی شده و به معنای عادتی است که انسان، تحت تأثیر یک عامل خارجی انجام می دهد که به تعبیر دیگر، همان شرطی شدن در قبال محرک های محیطی است.
عادت انفعالی ویژگی هایی دارد که عبارتند از:
1. عادت انفعالی سبب وابستگی انسان به عمل یا چیزی می شود، به گونه ای که اختیار، اراده و آزادی را از او سلب می کند و در حقیقت عمل به صورت ناخودآگاه و از روی عادت انجام می شود.
2. عادت انفعالی، ارزش و آثار سازنده یک عمل را خنثا می کند. حتی اگر یک عمل اخلاقی به صورت عادت درآید، ارزش خود را در وجوهی از دست می دهد؛ زیرا بخش مهمی از ارزش یک عمل به آگاهانه و ارادی بودن آن است. در حالی که عملِ مبتنی بر عادت از ناخودآگاه انسان فرمان می گیرد و در نتیجه، از محتوای حقیقی خود خالی می شود.
حضور قلب در نماز به میزان آگاهی و توجه قلبی نمازگزار بستگی دارد. از این رو، اگر نماز به صورت یک عادت انفعالی درآید، موجب غفلت و نداشتن حضور قلب در نماز می شود، به گونه ای که موجب می شود گاهی انسان تمام کارها و ذکرهای نماز را از روی عادت انجام دهد، بدون اینکه در پایان، چیزی از آن عمل را به خاطر داشته باشد.
در روایات آمده است، گاهی حتی طولانی کردن نماز به صورت عادت درمی آید و معنای حقیقی و روح خود را از دست می دهد. امام صادق علیه السلام در این مورد می فرماید:
به طولانی کردن رکوع و سجود کسی نگاه نکنید؛ زیرا شاید این چیزی باشد که به آن عادت کرده است که اگر ترکش کند وحشت می کند، ولی راستی در گفتار و ادای امانتش را در نظر بگیرید.4
بنابراین، روشن شد که حتی باارزش ترین اعمال انسانی و عبادی، اگر به شکل عادت درآید، روح خود را از دست می دهد و در نتیجه تا حدود زیادی اثر حیات بخش آن خنثا خواهد شد، و حتی این خطر وجود دارد که شخص به نَفْس عمل خود تردید کند و آن را کار بیهوده ای بپندارد.
به عبارت دیگر، نمازی که ماشین وار و بدون توجه به هدف اصلی آن برپا می شود، همچون عادت های روزمره در خطر نابودی است. این عادت ها گاهی روح آدمی را به تسخیر خود درمی آورند، سپس از میان می روند، مانند بسیاری از نمازگزارانی که این عبادت را ترک گفتند. انجام این عمل ناخودآگاه در بلندمدت ممکن است به یک احساس پوچی منجر شود و آدمی در برابر این پرسش قرار بگیرد که چه فایده ای از این عمل تکراری نصیب او می شود؟
البته اینکه گفته شد هرگاه عبادت به صورت عادت درآمد، مذموم است، به این معنا نیست که ضرورت استمرار و مداومت در عبادت را نفی کنیم، بلکه منظور آن است که کثرت ظاهری اعمالِ عبادی به تنهایی ملاک ارزش گذاری نیست، بلکه مقدار وجه و آگاهی در عبادت، نقش تعیین کننده ای دارد. اگر خواهان حضور قلب در نماز هستیم، باید مراقب باشیم تا اعمال را از سر عادت انجام ندهیم و هر نمازی را باب جدیدی در گفت وگو با خداوند ببینیم. از همین رو، مردان الهی، در عین کثرت عبادت و دعا، به مقدار توجه و آگاهی خود در اعمال می افزایند و در نتیجه، به بهترین و برترین شکل، از عبادت بهره می برند.
برای پرهیز از یک نواختی عادت گونه در نماز می توان به چند روش عمل کرد:
1. هر کس با توجه به روحیات و شرایط خودش در نماز تنوع ایجاد کند. برای مثال، در زمان و مکان گوناگون نماز بخواند و حتی در رکعت های اول و دوم بعد از قرائت سوره حمد، تنها به خواندن سوره اخلاص بسنده نکند و هر بار سوره های جدیدی را قرائت کند.
2. آگاهی از فلسفه و اسرار نماز؛ که بدون شک، به مطالعه جدی نمازگزار نیاز دارد.
3. احساس نیاز به نماز و اینکه خود را محتاج گفت وگو با خداوند ببینیم.
4. الگوپذیری از نمازهای ائمه علیهم السلام ، علما و عارفان، با دقت در روش ها و شیوه هایی که آن بزرگان به کار می بستند.

1. بحارالانوار، ج 74، ص 232.
2. کنز العمال، ح 28722.
3. مرتضی مطهری، تعلیم و تربیت، بحث عادت.
4. اصول کافی، ج 3، کتاب الایمان و الکفر، باب راستگویی و ادای امانت، ص 162، ح 2.

ديده شده توسط نويسنده وبلاگ در كتاب تبليغ

چرا در صدر اسلام و عصر برخی از امامان معصوم[1]، نمازهای یومیه را جدا می خواندند، ولی در این دوره در میان شیعه، نماز ظهر و عصر را بلافاصله و پشت سرهم می خوانند؟

اگر نمازهای پنجگانه در پنج وقت خوانده شود، بهتر است و همه مسلمانان این موضوع را قبول دارند. ولی نباید غفلت کرد که نماز ظهر و عصر و مغرب و عشا هر کدام، یک وقت اختصاصی و یک وقت مشترک دارند.

در زمان پیامبر و امامان، غالباً این پنج نماز در پنج وقت جداگانه خوانده می شدند; یعنی هر یک از آنها را در وقت فضیلت خود اقامه می کردند. وقت فضیلت نماز ظهر حدوداً در ساعت اول ظهر بعد از اذان، وقت فضیلت نماز عصر حدوداً یک ساعت بعد از اذان ظهر به مدت یک ساعت، وقت فضیلت نماز مغرب از غروب تا ناپدید شدن سرخی آسمان در سمت مغرب، هنگام فضیلت نماز عشا از موقع ناپدید شدن سرخی مذکور تا یک سوم از شب و وقت فضیلت نماز صبح، از اذان صبح تا روشنایی هوا است.[2]

مراجع تقلید به پیروی از سنت پیامبر(ص) و امامان فتوا داده اند که مستحب است نمازهای یومیه در پنج وقت و هر کدام در وقت فضیلت خود خوانده شوند.[3]

اما روایاتی وجود دارد که در برخی موقعیت ها پیامبر(ص) و امامان نمازهای پنجگانه را در اول وقت می خواندند; یعنی بین نماز ظهر و عصر، و نماز مغرب و عشا فاصله نمی انداختند.[4]

خواندن نمازهای یومیه در پنج وقت (در اوقات فضیلتشان) واجب نیست، بلکه مستحب است، و با هم خواندن نیز جایز است، نه حرام. کسانی که اول وقت هر دو نماز را می خوانند، شاید از روی تنبلی باشد، لیکن دقت کنید که این کار حرام و خلاف دستور اسلام نیست.

در روایت آمده است که پیامبر(ص) حتی بدون عذر، نماز ظهر و عصر را با یک اذان و دو اقامه جمع می کردند، و نیز نماز مغرب و عشا را. در دنباله روایت گفته شده: این کار برای تسهیل امور مسلمانان است.[5]

براساس این روایات، پیامبری که تمام مستحبات را انجام داده، این مسئله را در برخی از موارد انجام نداده است. با وجود این گونه روایات است که برخی از فقیهان شیعه، استحباب نماز را در پنج وقت، به صورت مطلق فتوا نداده و در آن تأمل نموده اند.[6]

وانگهی دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم دنیای کار و فعالیت است. مسلمان ها باید از تمام دقایق زندگی حداکثر استفاده را بکنند. اگر بنا شود نماز ظهر و عصر و مغرب و عشا را با فاصله بخوانند، به کار و زندگی آنان لطمه می خورد.

[1] معارف اسلامی > مرداد، شهریور، مهر و آبان 1383، شماره 58 > پرسش از شما پاسخ از ما

[2] ر. ک: توضیح المسائل آیة الله مکارم شیرازی، ص 144، مسئله 695.

[3] همان، مسئله 694.

[4] شیخ طوسی، الخلاف، ج 1، ص 231 232.

[5] جامع احادیث شیعه، ج 4، ص 203; محمد مظفری، پرسش ها و پاسخ ها، ج 2، ص 103 108.

[6] آیة الله صافی گلپایگانی، معارف دین، ج 1، ص 268.

ديده شده توسط نويسنده وبلاگ در كتاب تبليغ

عذاب ها هم مي تواند روحي باشد و هم جسمي , همان گونه كه در دنيا بعضي از سختي ها و عذاب ها روحي و برخي ديگر جسمي و بدني اند اما در هر حال احساس درد و عذاب جسمي (خواه مادي , يا مثالي و يا اخروي ) با وجود روح و همراه بودن با روح , معنا دارد. اگر جسمي خواه مادي , يامثالي , روح با آن نباشد, احساس درد و عذاب نمي كند. اما اين كه بدن انسان در آخرت چگونه است , آيا عيناً بدن دنيايي است و هم چنين عذاب آن به چه نحو است , اختلاف است .به صراحت از آيات استفاده مي شود كه انسان در آخرت , معاد جسماني و لذت و عذاب جسمي دارد.از جمله : براى ما مثالى زد و آفرينش خود را فراموش كرد و گفت : چه كسى اين استخوان ها را زنده مى كند, در حالى كه پوسيده است , بگو: همان كسى آن را زنده مى كند كه نخستين بار آفريد و او به هر مخلوقى آگاه است .(1) عذاب هاي جسماني دوزخيان در قيامت عبارت است از خوردني و نوشيدني و لباس ها و سايرعذاب هاي جسماني .در آتش سوزان وارد مي گردند. از چشمه اي فوق العاده داغ به آن ها مي نوشانند.(2)درخت زقوم غذاى گناهكاران است . همانند فلز گداخته در شكم ها مى جوشد, جوشانى همچون آب سوزان .(3)غم و اندوه جانكاه و حسرت بي پايان و تحقير و سرزنش فراوان , عذاب روحاني است كه جان دوزخيان را مي سوزاند. قرآن مي فرمايد: هر زمان اراده كنند از غم و اندوه هاى دوزخ خارج شوند, آن هارا به آن باز مى گردانند .(4)

1. يس (36) آيه 78و 79. حاقه (69)آيه 35ـ37

2. غاشيه (88)آيه 4ـ 7.

3.دخان (44) آيه 43ـ 46.

4.حج (2) آيه 22.

ديده شده توسط نويسنده وبلاگ در كتاب تبليغ

ذکر برای روبروشدن قدرتمندانه و شکست ناپذیر دربرابر کفار و قدرتمندان و مستکبران و دشمنان دین

قابل توجه مسئولین مملکتی و مستکبر ستیزان در رویارویی با مستکبران برای یاری گرفتن از خداوند در برابر آنها باید به وسیله ذکرهای زیر از خداوند استمداد بطلبند تا در برابر دشمنان سربلند و قوی باشند.

و چه جالب است این آیات و این اذکار آخر آیات که اگر انسان آنها را با اعتقاد کامل و با توجه به سوی پروردگار بخوانند چقدر قدرتمند می شوند و چقدر می توانند عالمانه و حکیمانه و مقتدرانه با آنها روبرو شوند و سخن حق بگویند.

یا اللَّهُ یا عَزيزٌ یا ذا انْتِقام

دلیل:

آل‏ عمران : 4 مِنْ قَبْلُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ أَنْزَلَ الْفُرْقانَ إِنَّ الَّذينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَديدٌ وَ اللَّهُ عَزيزٌ ذُو انْتِقامٍ

پيش از اين براى هدايت مردم فرستاد، و فرقان را [كه مايه جدايى حق از باطل است‏] نازل كرد. مسلماً كسانى كه به آيات خدا كافر شدند، براى آنان [به كيفرِ كفرشان‏] عذابى سخت است؛ وخدا تواناى شكست‏ناپذير و صاحب انتقام است.

سوره ابراهیم آیات 44 تا 47

وَ أَنذِرِ النَّاسَ يَوْمَ يَأْتِيهِمُ الْعَذَابُ فَيَقُولُ الَّذِينَ ظَلَمُواْ رَبَّنَا أَخِّرْنَا إِلىَ أَجَلٍ قَرِيبٍ نجُّبْ دَعْوَتَكَ وَ نَتَّبِعِ الرُّسُلَ أَ وَ لَمْ تَكُونُواْ أَقْسَمْتُم مِّن قَبْلُ مَا لَكُم مِّن زَوَال

مردم را از آن روز كه عذاب فرا مى‏رسد بترسان. ستمكاران مى‏گويند: بار خدايا، ما را اندكى مهلت ده تا دعوت تو را اجابت كنيم و از پيامبران تو پيروى كنيم. آيا شما پيش از اين سوگند نمى‏خورديد كه هرگز زوال نمى‏يابيد؟

وَ سَكَنتُمْ فىِ مَسَاكِنِ الَّذِينَ ظَلَمُواْ أَنفُسَهُمْ وَ تَبَينَ‏ لَكُمْ كَيْفَ فَعَلْنَا بِهِمْ وَ ضَرَبْنَا لَكُمُ الْأَمْثَال

در خانه‏ هاى كسانى كه خود بر خويشتن ستم مى‏كردند، جاى گرفتيد و دانستيد با آنان چگونه رفتار كرديم، و برايتان مثلها زديم‏

وَ قَدْ مَكَرُواْ مَكْرَهُمْ وَ عِندَ اللَّهِ مَكْرُهُمْ وَ إِن كاَنَ مَكْرُهُمْ لِتزَولَ مِنْهُ الجِبَال

آنان نيرنگهاى خود نمودند و خدا از نيرنگهايشان آگاه بود. هر چند كه از نيرنگهايشان كوه از پاى درمى‏آمد.

فَلَا تحْسَبنَ‏ اللَّهَ مخْلِفَ وَعْدِهِ رُسُلَهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ ذُو انتِقَام

مپندار كه خدا وعده‏اى را كه به پيامبرانش داده است خلاف مى‏كند. خداوند پيروزمند و انتقام‏گيرنده است‏

یا الله یا من احاط علی الکافرین

دلیل:

البقرة : 19 أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّماءِ فيهِ ظُلُماتٌ وَ رَعْدٌ وَ بَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصابِعَهُمْ في‏ آذانِهِمْ مِنَ الصَّواعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَ اللَّهُ مُحيطٌ بِالْكافِرينَ

يا [سرگذشت آنان‏] سرگذشتِ [دچار شدگان به‏] رگبارى شديد از آسمان است كه در آن تاريكى‏ها و رعد و برقى است، [آنان‏] انگشتانشان را از [صداىِ هولناكِ‏] صاعقه‏ها به خاطر بيم مرگ در گوش‏هايشان مى‏گذارند [در حالى كه راه گريزى از مرگ براى آنان نيست‏] و خدا به كافرانْ احاطه [همه جانبه‏] دارد.

یا اللهُ یا سَريعَ الْحِسابِ

دلیل:

آل‏ عمران : 19 إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلامُ وَ مَا اخْتَلَفَ الَّذينَ أُوتُوا الْكِتابَ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْياً بَيْنَهُمْ وَ مَنْ يَكْفُرْ بِآياتِ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ سَريعُ الْحِسابِ

مسلماً دينِ [واقعى كه همه پيامبرانْ مُبلّغ آن بودند] نزد خدا اسلام است. و اهل كتاب [درباره آن‏] اختلاف نكردند مگر پس از آنكه آنان را [نسبت به حقّانيّت آن‏] آگاهى و دانش آمد، اين اختلاف به خاطر حسد و تجاوز ميان خودشان بود؛ و هر كس به آيات خدا كافر شود [بداند كه‏] خدا حسابرسى سريع است‏.

صفحات: 1· 2

حضرت آیت الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی  در دیدار هزاران نفر از مردم قم، از «ایمان و معرفت دینی»، «قدرت علمی»، «اقتصاد مقاوم» و «حفظ عزت ملی» به‌عنوان عناصر چهارگانه اقتدار کشور و ملت ایران نام بردند و با تأکید بر وظیفه مهم مسئولان و مدیران ارشد کشور، دانشگاهیان، حوزویان، روشنفکران و فعالان سیاسی و فرهنگی برای تقویت این عناصر اقتدار، گفتند: مهمترین درس قیام ۱۹ دی مردم قم، شناخت دشمن و شیوه و سمت و سویِ دشمنی، و اقدام به هنگام و با دقت، در مقابل او است.
رهبر انقلاب اسلامی در این دیدار که همزمان با سی و نهمین سالگرد قیام تاریخی مردم قم در ۱۹ دی سال ۱۳۵۶ برگزار شد، شناخت «نیازِ لحظه» و «اقدام به‌ هنگام مردم قم» را مهمترین ویژگی این حرکت برشمردند و افزودند: به همین دلیل، قیام مردم قم تأثیر خود را گذاشت و زمینه ساز حرکت‌های بعدی و در نهایت، پیروزی انقلاب اسلامی شد.
حضرت آیت الله خامنه‌ای با اشاره به وقتِ مخصوص هر فریضه، بهترین زمان انجام آن را «اول وقت» دانستند و خاطرنشان کردند: انجام با تأخیرِ فریضه یا انجام آن بعد از وقت، همانند اقدام توابین بعد از قیام عاشورا خواهد بود که دیرهنگام و بدون تأثیر بود.
ایشان، انقلاب اسلامی را «خیز بلند ملت ایران» برای رهایی از «وابستگی» و «عقب ماندگی» خواندند و گفتند: قطعاً این حرکت، با ایستادگی و مخالفت کسانی که نفع آنها در وابستگی و عقب ماندگی ملت ایران است، مواجه خواهد بود.
رهبر انقلاب اسلامی با اشاره به برخی اظهارنظرها مبنی بر «دشمن‌تراشی در انقلاب اسلامی»، تأکید کردند: انقلاب و ملت ایران هیچ‌گاه به دنبال دشمن‌تراشی نیستند بلکه آن قلدرهای زورگویی که ایران را غصب کرده بودند و از این کشور بیرون رانده شدند و منافع آنها در وابستگی و عقب ماندگی کشور است، امروز «دشمنِ خونی و آشتی ناپذیر ملت ایران» هستند.
حضرت آیت الله خامنه‌ای شرط اصلی از بین رفتن این دشمنی را «ناامیدی دشمنان» دانستند و افزودند: دشمنی‌ها با نظام اسلامی و ملت ایران وجود دارد و در مقابل، مهمترین وظیفه، «شناخت دشمن و اهداف او، و ایستادگی در مقابل دشمن» است.
ایشان با طرح این سؤال که «دشمن کیست؟» گفتند: دشمنان اصلی ایرانِ مستقل و پیش رونده، «آمریکا، انگلیس، زرسالاران بین المللی و صهیونیست‌ها» هستند.
رهبر انقلاب اسلامی خاطرنشان کردند: البته علاوه بر دشمنان خارجی، «دشمن درونی» هم داریم که عبارت است از «بی انگیزگی، ناامیدی، بی‌حالی، بی‌نشاطی، تنبلی، سیاست‌های غلط، رفتارهای بد، اختلافات گوناگون، و تنگ نظری».
حضرت آیت الله خامنه‌ای تأکید کردند: اگر ما تنبلی کنیم و به‌وقت عمل نکنیم، دشمن را اشتباه بگیریم و به‌جای «شیطان اکبرِ واقعی»، یک برادرِ ناباب را دشمن بگیریم، ضربه خواهیم خورد.
ایشان وجود دشمنان اصلی خارجی را نه یک شعار بلکه واقعیتی مبتنی بر مبانی مستدل دانستند و گفتند: وقتی که وزیر امور خارجه به‌اصطلاح «خوش اخلاق» آمریکا در نامه خداحافظی خود، به دولت بعدی توصیه می‌کند که «تا می‌توانید به ایران سخت بگیرید و تحریم‌ها را حفظ کنید، زیرا با سخت گیری می توان از ایران امتیاز گرفت»، آیا این دشمن نیست؟ چرا، دشمن است اما یک دشمنِ خندان؛ و رفتار این دشمن خندان با آن دشمنی که ایران را محور شرارت می‌خواند، هیچ تفاوتی ندارد.
رهبر انقلاب اسلامی افزودند: اینکه گفته می‌شود «دشمن»، یک شعار و یا «دشمن‌تراشی» نیست، و اگر چشم را باز کنیم، دشمن را می‌بینیم.
حضرت آیت الله خامنه‌ای همچنین درخصوص دشمنی «انگلیسی‌ها» خاطرنشان کردند: انگلیس، استعمارگرِ پیرِ از کارافتاده، اکنون بار دیگر به خلیج فارس آمده و قصد دارد با استفاده از کشورهای این منطقه، منافع خود را به دست آورد و به همین دلیل در حالی‌که خود، یک «تهدید واقعی» است، ادعا می‌کند که ایران، تهدید است.
ایشان گفتند: همچنین محافل انگلیسی در حال برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری برای کشورهای منطقه و ایران هستند و یکی از اهداف آنها، «تجزیه عراق، سوریه، یمن و لیبی» است و در مورد ایران هم همین نیت را دارند اما چون به شدت از افکار عمومی ایران هراس دارند، آن را بر زبان نمی آورند.
رهبر انقلاب اسلامی افزودند: انگلیسی‌ها به زعم خود، در حال برنامه‌ریزی برای محدودیت‌ها و تحریم‌های دوران بعد از برجام هستند و همچنین آموزش و تسلیح افراد بومی در منطقه از جمله ایران تا این افراد به جان نظام اسلامی و ملت بیفتند.
حضرت آیت الله خامنه‌ای بعد از برشمردن نمونه‌های عینی از اقدامات خصمانه انگلیس بر ضد ملت ایران، خاطرنشان کردند: آیا این، دشمن نیست؟ آیا دشمن از این، خبیث‌تر می‌توان یافت؟ بنابراین باید دشمن و شیوه‌های دشمنی او را شناخت.
ایشان با تأکید بر اینکه همه آحاد مردم اعم از مسئولان، جوانان، کارگران، و دانشگاهیان باید دشمن و اهداف او را بشناسند، گفتند: هدف اصلی دشمن، ملت ایران و نظام اسلامی است و اگر برخی اوقات نیز با برخی اشخاص یا برخی دستگاهها و نهادها دشمنی می‌کنند، به این علت است که آنها در مقابل او سینه سپر کرده‌اند و دشمن می‌خواهد این افراد یا نهادها را از سرراه خود بردارد.

صفحات: 1· 2