در كتاب مصائب المعصومين آمده : هنگامي كه ذوالجناح به سوي خيمه ها آمد و بانوان حرم ناله كنان و سيلي به صورت زنان از خيمه بيرون آمدند، هر كدام با اسب سخني مي گفتند:

يكي گفت : اي اسب چرا حسين (ع ) را بردي و نياوردي ؟

ديگري گفت : چرا امام را در ميان دشمن گذاشتي ؟

زينب (س ) فرمود: آه ، صورت خون آلود تو را مي بينم .

سكينه گفت : پدرم هنگام رفتن تشنه بود، ((يا جواد هل سقي ابي ام قتل عطشانا))؛ اي اسب ، آيا پدرم را آب دادند يا با لب تشنه شهيد كردند؟(1)

1- مصائب المعصومين مطابق نقل الوقايع و الحوادث ، ج 3 ص 237.

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص105

زينب دختر علي (ع ) شيهه اسب را شنيد به سكينه روي آورده و به او گفت : پدرت آب آورده . سكينه به ياد پدر و آب ، شادي كنان از خيمه بيرون شد و اسب را تنها و زين را از سوارش تهي ديد. پس ‍ روسري خويش را دريد و پاره نموده ، فرياد زد: اي كشته شده ، اي پدر، اي حسن ، اي حسين ، اي واي از غريبي و دور از وطني ، اي واي از دوري سفر، اي واي از طولاني و درازي مشقت و رنج و حزن و اندوه ، اين حسين (ع ) است كه به روي زمين بيابان (افتاده ) است ، عمامه و عبايش ربوده شده ، انگشتر و كفش او را گرفته اند (به يغما و چپاول برده اند) پدرم فداء كسي كه سرش به زميني است و تنش به زمين ديگر پدرم فداي كسي كه سرش را به شام به هديه و ارمغان مي برند، پدرم فداء و خونبهاي كسي كه پردگيان (زنان ) او در ميان دشمنان از پرده بيرون شدند (لشكر چادر از سرشان برداشتند) پدرم فداء كسي كه لشكرش روز دوشنبه مردند (كشته شدند) سپس با صداي بلند گريه كرد(1).

(1)زينب كبري ، ص 233 و 234.

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص103

صداي جانسوزي ، زينب كبري (س ) را از خاطرات خوش خويش ‍ جدا مي سازد. خدايا! اين صداي ناله كيست ؟ آري ، مي شنود صداي دلگرفته اي را كه مي خواند: ((اصغرم ! كودكم !))

با عجله راهي خيمه نيمه سوخته مي گردد و پرده خيمه را بالا مي زند كه ناگهان رباب را مي بيند كه زانوان خويش در بغل گرفته و گريه مي كند.

با متانت خاص خود مي فرمايد: ((همسر برادرم ! چه شده ؟ مگر قرارمان بر سكوت نبود؟!))

رباب به گريه خويش با خواهر همسرش تكلم مي كند: ((امروز قدري آب خوردم . سينه ام قدري شير پيدا كرده و ياد علي اصغر و لب تشنه او افتادم كه در اثر عطش ، بر سينه من چنگ مي زد و تقاضاي آب داشت .))(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص103

1- عقيله بني هاشم ، ص 34 و 35

طبق نقل علامه مجلسي ، فاطمه صغري دختر امام حسين (ع ) مي گويد:

كنار خيمه ايستاده بودم و پيكردهاي پاره پاره شهيدان كربلا را مي نگريستم ، در اين فكر بودم كه بر سر ما چه ..خواهد آمد، آيا ما را مي كشند يا اسير مي كنند؟ ناگاه سواري از دشمن به سوي ما آمد، با گره نيزه اش به بانوان مي زد و چادر و روسري آنها را مي كشيد و غارت مي كرد و آنها با فريادهاي خود، پيامبر (ص ) علي ، حسن و حسين (ع ) را به ياري مي طلبيدند، بسيار پريشان بودم و بر خود مي لرزيدم ، به عمه ام زينب (ام كلثوم كبري ) پناه بردم . در اين هنگام ديدم ، ستمگري به سوي من آمد، فرار كردم و گمان نمودم كه از دستش نجات مي يابم ، با كعب نيزه بر بين شانه هايم زد، از جانب صورت به زمين افتادم ، گوشواره ام را كشيد و گوشم را دريد و گوشواره و مقنعه ام را ربود. خون از ناحيه گوش بر صورت و سرم جريان يافت ، بي هوش شدم ، وقتي كه به هوش آمدم ، ديدم سرم بر دامن عمه ام زينب (س ) است و او گريه مي كرد و به من مي فرمود: ((برخيز به خيمه برويم و ببينيم تا بر بانوان حرم و برادر بيمارت چه گذشت )).

برخاسم و گفتم : ((اي عمه جان ! آيا پارچه اي هست تا با آن سرم را از نگاه ناظران بپوشانم ؟)) زينب (س ) فرمود: ((يا بنتاه ! عمتك مثلك )) دخترم ! عمه تو نيز مثل تو است . با هم به خيمه بازگشتيم ، ديدم آنچه در خيمه بود، همه را غارت كردند و امام سجاد (ع ) به صورت بر زمين افتاده است و از شدت گرسنگي و تشنگي و دردها قدرت حركت ندارد، ما براي او گريه كرديم و او براي ما گريه كرد.

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص102

در كتاب ((ايقاد)) از مقتل ((ابن عربي )) چيزي (خبري ) است كه مضمون و مفهوم آن اين است : حضرت امام حسين (ع ) هنگام وداع خود (با اهل بيت ) به خواهرش زينب به جمع و گرد آوردن عيال و زن و فرزند پس از آنكه دشمنان خيام و خرگاهها را آتش ‍ مي زنند وصيت و سفارش نمود، پس بعد از آنكه دشمنان خرگاهها را آتش زدند و اطفال و كودكان پراكنده شدند زينب در جمع و گرد آوردن آنان رفت . سپس دو كودك از امام حسين (ع ) را گم كرد و در طلب و به دست آوردن ايشان رفت . پس آن دو كودك را دست به گردن يكديگر به خواب رفته بر زمين ديد، چون آنها را حركت داده و جنبانيد، ديد آنان از تشنگي مرده اند. چون لشكر آن را شنيدند، به پسر سعد گفتند: ما را در آب دادن (اين ) عيال و زن و فرزند اجازه و دستور ده . پسر سعد اجازه داد. چون آنها (براي ايشان ) آب آوردند، كودكان از آب دوري كرده و مي گفتند: چگونه ما آب بنوشيم ، در حالي كه پسر رسول خدا تشنه كشته شد؟!(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص102

(1)زينب كبري ، ص 237.

روز عاشورا زينب (س ) لباس نو بر تن عون و محمد كرد و آنها را از گرد و غبار تميز نمود و سرمه بر چشمانشان كشيد و شمشير به دستشان داد، و آنها را آماده شهادت ساخت ، سپس آن دو را به حضور برادرش حسين (ع ) آورد و اجازه خواست كه آنها به ميدان بروند.

امام نخست اجازه نمي داد، حتي فرمود: شايد همسرت عبدالله خشنود نباشد، زينب عرض كرد: چنين نيست ، بلكه همسرم به خصوص به من سفارش كرد كه اگر كار به جنگ كشيد پسرانم جلوتر از پسران برادرت به ميدان بروند.

زينب (س ) بيشتر اصرار كرد، سرانجام امام اجازه داد، زينب آن دو گل را به ميدان فرستاده است )).

آن دو برادر به جنگ پرداختند، سرانجام محمد به شهادت رسيد، عون كنار بدن گلگون محمد آمد و گفت : ((برادرم شتاب مكن به زودي من نيز به تو مي پيوندم )).

محمد نيز جنگيد تا به شهادت رسيد، امام حسين (ع ) پيكر پاك آن دو نوجوان را بغل گرفت در حال كه پاهايشان به زمين كشيده مي شد آنها را به سوي خيمه آورد.

عجيب آنكه بانوان به استقبال جنازه هاي آنها آمدند، هميشه زينب (س ) در پيشاپيش بانوان بود، ولي اين بار زينب (س ) ديده نمي شد، او از خيمه بيرون نيامده بود تا مبادا چشمش به پيكرهاي به خون تپيده پسرانش بيفتد و بي تابي كند و از پاداشش كم بشود.(1)

و شايد از اين رو كه مبادا برادرش او را در اين حال بنگرد و در برابر خواهر شرمنده يا بي جواب بماند.

حضرت زينب (س ) در اين هنگام بيرون نيامد، ولي براي علي اكبر(ع ) در پيشاپيش بانوان به استقبال آمد (چنان كه قبلا ذكر شد).

مگو زينب بگو ام المصائب كاندرين عالم

قضا آماده بهرش صد بلاي ناگهان دارد

مگو زينب بگو يك آسمان ، صبر شكيبايي

غلط گفتم ز صبرش شرمسازي آسمان دارد

گهي در كربلا او شش برادر را كفن پوشيد

غلط گفتم زصبرش شرمسازي آسمان دارد

گهي بيند به جاي شادي قاسم عزاي او

گهي بر سينه ، داغ اكبر رعنا جوان دارد

گهي بيند جدا بازوي عباس علي از تن

دو چشم پر ز خون بر اصغر شيرين زبان دارد(2)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص101

(1)تذكرة الشهدا ء ص 156 و 157.
(2)سوگنامه آل محمد، ص 291 و 292.

عبدالله اصغر فرزند امام حسن مجتبي (ع ) در كربلا يازده سال داشت ، اين كودك را امام حسين (ع ) به بانوان حرم سپرده بود، تا در خيمه ها از او نگهداري كنند. هنگامي كه امام حسين (ع ) تنها به ميدان رفت و هيچ گونه يار و ياوري نداشت ، وقتي كه عبدالله غريبي و مظلومي عمويش را دريافت ، براي ياري عمو، از خيمه به سوي ميدان دويد، زينب (س ) به دنبال او حركت كرد تا هنگام نگذارد به ميدان برود، امام حسين (ع ) صدا زد: خواهرم عبدالله را نگهدار، اما عبدالله خود را به عمو رسانيده و گفت : به خدا، از عمويم جدا نمي شوم ، و به خيمه برنگشت ، در آغوش عمويش بود و با او سخن مي گفت ، ناگاه ظالمي به پيش آمد و شمشيرش را بلند كرد تا بر امام وارد سازد عبدالله دستش را به پيش آورد تا از ضرب شمشير جلوگيري كند، دست عبدالله بر اثر آن ضربت بريده و به پوست آويزان شد، عبدالله صدا زد: ((يا عماه يا ابتاه ))؛ اي

عمو جان ! واي بابا، ببين دستم را بريدند.

امام حسين (ع ) آن كودك عزيز را در آغوش كشيد و فرمود: عزيزم صبر كن به زودي به جد و پدر و عموهايت ملحق مي شوي و با آنها ديدار مي كني ، هنوز دلجويي امام تمام نشده بود كه حرمله ملعون گلوي نازكش را هدف تير خود قرار داد، و آن آقازاده در آغوش عمو پرپر زد و به شهادت رسيد.

وقتي كه زينب كبري (س ) جريان را فهميد به قدري اين بار مصيبت بر او سنگيني كرد كه با صداي جگر سوز گريه كرد و گفت :

اي عزيز برادر واي نور چشمم ((ليت الموت اعدمني الحياة ))؛ اي كاش مرده بودم و اين منظره را نمي ديدم .

آه كز تيغ جفا دست وي آويخت بپوست

سوخت بر حالت آن طفل دل دشمن و دوست

ناگهان ظالم سنگين دلي از راه جفا

بفكند تير سه شعبه ، سر او كرد جدا(1)

(1)سوگنامه آل محمد، ص 288 و 289.

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص100