نماز ظهر را به امامت آقا و مولايم حسين(عليه السلام) خوانديم، حتي حر و سپاهش هم به ايشان اقتدا كردند، بعد از نماز حر به نزد امام رفت و گفت، پسر زياد به من فرمان داده كه شما را به كوفه برم.
اباعبدالله(عليه السلام) به حر فرمود: مادرت در سوگت بگرید! چه می خواهی؟
پاسخ حر به خوبي يادم هست كه به امام گفت : جز شما اگر کسی با من اینگونه سخن می گفت در نمی گذشتم! ولی بخدا سوگند که نمی توانم نام مادر شما را جز به نیکی ببرم.(۱)
شک ندارم آن ادبي كه حر نسبت به دختر رسول خدا از خود نشان داد، شد رمز رستگاريش، شهادت گواريت باد جوانمرد…

اول محرم بود که به منطقه «قصر بنی مقاتل» رسیدیم، در حال استراحت بوديم، كودكان هم پروانه وار گرد امام مي چرخيدند و از بودن با ايشان لذت مي بردند.
در همان حال و هوا، عبیدالله بن حر به نزد امام آمد و با هم گرم صحبت شدند، اما یک جمله امام علیه السلام موجب شد که بی اختیار بغض ها لب باز كند و اشکها بر دیدگان جاری شود، عبیدالله رو به امام علیه السلام کرد و فرمود: اباعبدالله محاسنت همچون بال غراب سیاه است، آیا این رنگ سیاهی از خود محاسن است یا خضاب است؟
سیدالشهدا علیه السلام فرمودند:
” ای پسر حر! پیریم زود فرا رسید."(۲)

✋صَليَ اللهُ عَلَی الباکینَ عَلَی
الحُسَین عَلَیهِ السَّلام

مراسم تعویض پرچم گنبد امام حسین (ع) به پرچم عزاء ماه محرم :
روز چهارشنبه 22 مهرماه 1394 /
14 اکتبر 2015 /
30 ذی الحجة 1436 /

محاله اسمی از کربلا بیاد و نجف و بقیعی کنارش نباشه
اصلا پیاده روی اربعین هم بدون مسیر “نجف” تا کربلا که پیاده روی نمیشه!
خداوند روزی همه عاشقان حیدر رویت صحن نجف کنه ان شاء الله
و از همه مهم تر رزق دیدار فرزند حیدری شون صاحب الزمان (عج)

یا خدا
خبر آمد که سردار حسین همدانی رفت.

لحظه‌ای که خبر به جانم نشست ، بیش از آنکه به سردار فکر کنم از جا ماندگی خودم حالم گرفت.

سردار که باید می‌رفت. سردار که در صراط رفتن بود و مگر جز این ، زیبنده سردار بود.

این مائیم که در این هندسه حضور ، حصاری به قد عادات‌مان به دور خویش کشیده‌ایم و سردارِ سربدار این هندسه را بر هم زد و رفت.

سردارِ سربدار حسین همدانی ، آن سیمای سفید کرده در آسیاب جهاد سالهاست که می‌رفت و ما گمان کردیم در کنارمان است. او بازمانده قافله‌ای بود که سالارش حاج احمد متوسلیان بود.

گمانم اکنون سردار سلیمانی غصه‌دار است ، گمانم اکنون مرغان دشت جهاد هوایی شده‌اند. ولی شما مرغان وحشی کجا و ما اهلی شدگان در قفس عادات کجا. آیا کسی صدای ما را می‌شنود؟ آیا امیدی برای ما هم هست؟

منکر امامت علی ع منکر نبوت پیامبر است:
ابوحمزه ثمالی از امام سجاد از پدرش از امیرالمؤمنین صلوات الله علیهم نقل می کند که مردی خدمت امیرالمؤمنین علیه السلام آمد و عرض کرد: تو را امیرالمؤمنین می گویند؛ چه کسی تو را بر مؤمنان امیر کرده است؟ حضرت فرمود: خدای جل جلاله مرا امیر اهل ایمان قرار داده است آن مرد به نزد رسول خدا صلّی الله علیه و آله آمد و گفت: یا رسول الله، آیا علی راست می گوید که خداوند او را بر خلقش امیر قرار داده؟ پیغمبر اکرم صلّی الله علیه و آله در خشم شده فرمود: به راستی علی با ولایتی از جانب خدا عزوجل امیرالمؤمنین شده است؛ ولایتی که خدا از فوق عرش برای او منعقد نموده و همه ملائکه را بر این امر گواه گرفته است که علی خلیفة الله و حجة الله و امام همه مسلمین است؛ طاعتش قرین طاعت خدا و نافرمانیش قرین نافرمانی خداست؛ هرکه او را نشناسد مرا نشناخته و هرکه او را بشناسد مرا شناخته و هر که امامت او را انکار کند، بی گمان نبوت مرا انکار کرده است و هرکه امیری او را بر اهل ایمان انکار کند، به یقین رسالت مرا منکر شده است و هرکه فضیلت او را نپذیرد، از فضیلت من کاسته است، و هرکه با او بجنگد قطعا با من جنگیده است و هرکه به او دشنام دهد بی تردید به من دشنام داده است زیرا او از من است و از طینت و او همسر فاطمه دختر من و پدر فرزندانم حسن و حسین علیهم السلام است. سپس حضرت فرمود: من و علی و فاطمه و حسن و حسین و نه تن ائمه از فرزندان حسین حجت های خداوند بر خلق او هستیم؛ دشمنان ما دشمنان خداوندند و دوستان ما دوستان خدا.
منبع:امالی شیخ صدوق، المجلس السابع و العشرون، حدیث8

از جابر بن عبدالله نقل شده است: روزی امیرالمومنین على (علیه‌السلام) را در خارج كوفه ديدم. پشت سر آن حضرت رفتم تا آن كه آن حضرت به قبرستان يهود رسيد. پس ايستاد و ندا كرد: اى گروه يهود. شنيدم كه به آن حضرت از داخل قبرها جواب دادند: لبيك لبيك. آن گاه فرمود: چگونه ديديد عذاب خدا را؟ گفتند: به سبب نافرمانى ما نسبت به شما در عذاب خدا هستيم تا روز قيامت.
پس آن حضرت صيحه اى زد به صدايى مهيب كه من از صدا بى حال شده، به زمين افتادم. پس از آن كه به هوش آمدم با على (علیه‌السلام) مراجعت كرده، داخل كوفه شديم. على (علیه‌السلام) داخل مسجد كوفه شد و من عقب سر آن حضرت بودم. و شنيدم كه مى فرمود: نه، به خدا قسم نخواهم كرد. نه، به خدا نخواهد شد. هرگز.
عرض كردم: اى مولاى من با چه كسى حرف مى زنید، در حالى كه احدى را نمى بينم؟ فرمود: اى جابر، برهوت آشكار شد. پس «شيبوبه» و «حبتر» را در حالتى كه در عذاب بودند، در داخل تابوت ديدم. پس آن دو مرد مرا صدا زدند و گفتند: يا اباالحسن برگردان ما را به دنيا تا اقرار كنيم به فضل تو و اقرار كنيم به ولايت و امامت تو.
گفتم: نه، والله نمى كنم. نه، به خدا نمى شود اين مطلب. ابدا. سپس حضرت آيه ای خواند که ترجمه آن چنین است: اگر برگردانيده شوند بر همان طريقه اى كه بودند برمى گردند و ايشان دروغگويانند.
اى جابر هيچ كس نيست كه مخالفت وصى پيغمبر نمايد مگر آن كه به صورت انسان كورى به صورت افتاده است، محشور مى شود.