میلاد امام حسین (ع)
حسین علیه السلام آمد
تا آسمان خم بشود که به زمین تکیه کند. فرشتگان، دسته دسته از آسمان فرود می آیند؛ انگار کسی می آید!
تمام کائنات، ایستاده اند تا ورودش را به نظاره بنشینند.
نسیم، مژده آمدنش را در کوچه های مدینه جار می زند؛ انگار کسی می آید؛ کسی که تمام گل های زیبا، رایحه شان را از عطر خوش او وام گرفته اند؛ کسی که کشتی نجات و چراغ هدایت خواهد شد.
با کوله باری از عشق و ایمان. می آید، تا شوکت ستم، فرو بریزد. تا همه پنجره های دنیا، رو به حق و حقیقت باز شوند؛ تا بنده اسارت و بندگی را از پای بشر باز کند؛ تا ریشه باورهای سبز و آسمانی، نخشکد؛ تا فریاد آزادی و آزادگی، در سینه ها یخ نزند و اسلام، جاودانه شود.
پیش از تو، عشق یا نبود یا اگر بود، سرخ نبود.
پیش از تو، زندگی ارزش دل بستن نداشت.
پیش از تو، کودکی در آغوش مادرش، عشق را با اشک مادر نمی آموخت.
