پیغمبر گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله) در این مراسمی که برای تشکیل خانواده ای بود که بخش مهمی از تاریخ اسلام را دگرگون ساخت و جانشینان معصوم پیامبر(علیه السلام) همگی از آن به وجود آمدند، آنچنان برنامه ای اجرا نمود که دشمنان را خشمگین و دوستان را سربلند و دورافتادگان را وادار به تفکّر نمود.
امّ سلمه خدمت رسول خدا (صلی الله علیه وآله)عرض نمود: ای رسول خدا! پدر و مادرم فدایت باد، برادر و پسر عمویت علی دوست دارد اجازه دهید همسرش فاطمه را به خانه خود ببرد، و از این راه به زندگی خویش سر و سامانی بخشد. پیامبر(صلی الله علیه وآله) فرمود: چرا علی شخصاً این پیشنهاد را با من در میان نگذاشت؟ امّ سلمه عرض کرد: شرم و حیا مانع بود. در این جا پیامبر(صلی الله علیه وآله) به امّ ایمن فرمود: علی را خبر کن. امیرمؤمنان علی(علیه السلام) آمد و در مقابل پیامبر(صلی الله علیه وآله) نشست، اما سر خود را از شرم به زیر افکنده بود. پیامبر(صلی الله علیه وآله) فرمود: آیا میل داری همسرت را به خانه ببری؟ امیرمؤمنان علی(علیه السلام) در حالی که سرش را به زیر انداخته بود، عرض کرد: آری، پدر و مادرم به قربانت باد. جالب این که برخلاف آنچه در میان مردم تجمل پرست معمول است که از ماه ها قبل دست به کار این برنامه ها می شوند، پیامبر(صلی الله علیه وآله) باخوشحالی فرمود: همین امشب یا فردا شب ترتیب کار را خواهم داد. و همانجا دستور فراهم ساختن مقدمات جشن بسیار ساده ای که مملو از روحانیت و معنویت بود را صادر فرمود. این جشن ملکوتی و مراسم مربوط به آن، آن قدر بی تکلف و ساده برگزار شد که شنیدنش امروز برای ما تعجب آور است. امیرمؤمنان علی(علیه السلام) می گوید: مقداری از پول همان زرهی را که قبلا فروخته بودم پیامبر(صلی الله علیه وآله) نزد امّ سلمه به امانت گذارده بود، و به هنگام مراسم زفاف ده درهم از آن را از وی گرفت، و به من داد و فرمود: مقداری روغن و خرما و کشک با این پول خریداری کن. من این کار را انجام دادم، سپس پیامبر(صلی الله علیه وآله) شخصاًآستین را بالا زد و سفره تمیزی طلبید و آنها را با هم با دست خود مخلوط کرد و غذایی تهیه نمود و با همان غذا از مردم پذیرایی به عمل آورد. امیرمؤمنان علی(علیه السلام) شخصاً مأمور شد به مسجد بیاید و اصحاب را دعوت کند، هنگامی که به مسجد آمد خواست فقط برخی را دعوت کند، حیا مانع شد، از این رو صدای خود را بلند کرد و فرمود: «اَجِیبُوا اِلی وَلِیمَهِ فاطِمَهَ». شما را به میهمانی عروسی فاطمه دعوت می کنم. حضرت می گوید: مردم دسته دسته به راه افتادند و من از کثرت جمعیّت و کمی غذا شرمنده شدم، همین که پیامبر(صلی الله علیه وآله) از ماجرا آگاه شد به من فرمود: غصه مخور، من دعا می کنم تا خداوند غذا را برکت دهد; و چنین شد همگی از آن غذای کم خوردند و سیر شدند. جالب این که در پایان مراسم، به هنگامی که مردم به خانه های خود بازگشتند و خانه خلوت شد پیامبر(صلی الله علیه وآله)فاطمه(علیها السلام) را در سمت چپ و امیرمؤمنان علی(علیه السلام) را در سمت راست خود نشانید و از آبی که با دهانش تبرک کرده بود کمی بر بدن زهرا(علیها السلام) و کمی بر بدن امیرمؤمنان علی(علیه السلام) پاشید و درباره آنها دعا کرد و گفت: «اَللّهُمَّ اِنَّهُما مِنِّی وَ اَنَا مِنْهُما، اَللّهُمَّ کَما اَذْهَبْتَ عَنِّی الرِّجْسَ وَ طَهَّرْتَنِی تَطْهِیراً فَاَذْهِبْ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ طَهِّرْهُمْ تَطْهِیراً». خداوندا! اینها از منند و من از آنها هستم، بارالها! همان طور که هر گونه رجس و پلیدی را از من دور کرده ای از آنها نیز دور کن و آنها را پاکیزه فرما. سپس فرمود: برخیزید و به خانه خود روید، خداوند بر شما هر دو مبارک گرداند.

ادامه »

فتنه معنایش این است که یک عده‌ای بیایند با ظاهرِ دوست و باطنِ دشمن وارد میدان شوند، فضا را غبارآلود کنند؛ در این فضای غبارآلود، دشمن صریح بتواند چهره‌ی خودش را پنهان کند، وارد میدان شود و ضربه بزند. _{۱۳۸۸/۱۰/۲۹}

واژه «فتنه» و مشتقات آن در قرآن مجید، ده ها بار ذکر شده و در معانى مختلفى به کار رفته است:
گاه به معنى آزمایش و امتحان است، مانند: «اَ حَسِبَ النّاسُ اَنْ یُتْرَکُوا اَنْ یَقُولُوا آمَنّا وَ هُمْ لا یُفْتَنُونَ»؛ (مردم گمان مى کنند، همین که گفتند: ایمان آوردیم، رها مى شوند و آزمایش نخواهند شد)._{عنکبوت، آیه 2}
گاه، به معنى فریب دادن، چنان که مى فرماید: «یا بَنِى آدَمَ لا یَفْتِنَنَّکُمُ الشَّیْطانُ»؛ (اى فرزندان آدم، شیطان شما را نفریبد). _{اعراف، آیه 27}
گاه، به معنى بلا و عذاب آمده مانند:«یَوْمَ هُمْ عَلَى النّارِ یُفْتَنُونَ * ذُوقُوا فِتْنَتَکُمْ»؛ (آن روز که آنها بر آتش، عذاب مى شوند و به آنها گفته مى شود: بچشید عذاب خود را)._{ذاریات، آیات 13 و 14.}
گاه، به معنى گمراهى آمده، مانند: «وَ مَنْ یُرِدِ اللّهُ فِتْنَتَهُ فَلَنْ تَمْلِکَ لَهُ مِنَ اللّهِ شَیْیاً»؛ (کسى که خداگمراهى او را بخواهد (و از او سلب توفیقکند) هیچ قدرتى براى نجات او، در برابر خداوند نخواهى داشت)._{مائده، آیه 41.}
و گاه به معنى شرک و بت پرستى یا سدّ راه ایمانآورندگان، آمده مانند آیهمورد بحث، و بعضى آیات بعد از آن که مى فرماید:«وَ قاتِلُوهُمْ حَتّى لا تَکُونَ فِتْنَهٌ وَ یَکُونَ الدِّینُ لِلّهِ»؛ (با آنها پیکار کنید تا شرک از میان برود، و دین مخصوص خداى یگانه باشد)._{سوره بقره، آیه 193.}

ولى ظاهر این است: تمام این معانى به یک ریشه برگردانیم (همان گونه که غالب الفاظ مشترک چنین حالى را دارند)؛و آن اینکه فتنه در اصل لغت از  قرار دادن طلا و نقره در آتش، براى خالص سازى، یا جدا کردن سره از ناسره است، در هر مورد که نوعى فشار و شدت وجود داشته باشد این واژه به کار مى رود، مانند امتحان که معمولاً با فشار و مشکلات همراه است، و عذاب که نوع دیگرى از شدت و فشار است، و فریب و نیرنگ که تحت فشارها انجام مى گیرد و همچنین شرک یا ایجاد مانع در راه هدایت خلق که هر کدام متضمن نوعى فشار و شدت است.

(حضرت زهرا سلام الله علیها خطاب به فتنه‌گران سقیفه)

…شما را با فتنه خواباندن چه‌کار؟ به‌راستی چه می‌کنید و چه دورغ‌ها می‌بافید، با اینکه کتاب خدا میان شماست و دستوراتش پر نور و احکامش درخشنده، نشانه‌هایش آشکار، نواهی‌اش ظاهر و اوامرش واضح و روشن است، ولی شما آن را پشت سر افکنده‌اید! آیا واقعاً از آن رخ برتافته‌اید؟ یا به‌غیر آن حکم می‌کنید؟ ستم‌پیشگان چه جایگزین بدی برای قرآن برگزیدند. هرکس آیینی غیر از اسلام برگزیند، از او پذیرفته نخواهد شد و در آخرت زیانکار خواهد آمد.

آن چنان شتابزده شتر خلافت را در اختیار گرفتید که حتی درنگ نکردید رام گردد و تسلیم شما شود. ناگهان آتش فتنه‌ها را دامن زده و آنها را شعله‌ور ساختید و ندای شیطان گمراهگر را پذیرا شدید و انوار تابان آیین خدا را خاموش و به از میان بردنِ سنت‌های پیامبر پاک الهی(ص) همت گماردید. به بهانه‌ی گرفتن کف از شیر، آن را به طور کامل و مخفیانه نوشیدید، برای منزوی کردن خاندان رسول خدا(ص) و فرزندان او به کمین نشستید، ما نیز چونان کسی که خنجر بر گلو و نوک نیزه بر دلش نشسته باشد، چاره‌‌ای جز صبر و شکیبایی نداریم…

رفته رفته همه جا پیچید که حضرت زهرا سلام الله علیها دخت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بر ابوکر خشمگین شده و با او سخن نمی گوید. این خبر به گوش همه مردم درون و بیرون مدینه رسید و در این باره از یکدیگر به پرس و جو پرداختند. بدین سان، هر روز بر تنفر آنان از خلیفه افزوده می شد.

حضرت زهرا سلام الله علیهاکوشید تا با خطابه ای بلیغ و شیوا و سپس با رفتار و کردار (سخن نگفتن با فتنه گران) به مسلمانان هشدار دهد و به آنان بفهماند که در دام فتنه گرفتار آمدند، زن مسلمان و هوشیار امروز می تواند با الگو گیری از آن بزرگوار در خانواده و چه بسا در جامعه به روشنگری علیه فتنه گرانی که با ظاهرِ دوست و باطنِ دشمن وارد میدان می شوند، بپردازد.

گردآوري شده توسط نويسنده وبلاگ:

از تفسیر نمونه، آيت الله العظمي مکارم شيرازي، دار الکتب الإسلامیه، چاپ بیست و ششم،1373 ج 2، صص17-18

درسنامه و سیره زندگانی حضرت زهرا سلام الله علیها،حکیم،سید منذر،قم،هاجر،1391،صص228-227

بیانات مقام معظم رهبری مد ظله العالی، ۱۳۸۸/۱۰/۲۹

قسمتی از خطبه حضرت زهرا ^{سلام الله علیها} بعد از رحلت پیغمبر ^{صلی الله علیه و آله}

…شیطان سر از نهانگاه خود بیرون آورد و شما را به‌سوی خود فرا خواند و شما را آماده‌ی پذیرش دعوت و در انتظار فریب خویش یافت! آن‌گاه شما را به قیام دعوت کرد و برای حرکت، افرادی سبکبار دید، آتش خشم و انتقام را در دل‌های شما شعله‌ور ساخت و آثار خشم در وجودتان نمودار گشت.

این کار سبب شد که بر غیر شتر خود علامت نهید و در غیر آبشخور خود وارد شوید و به سراغ چیزی که از آن شما نبود و در آن هیچ‌گونه حقی نداشتید، رفتید و سرانجام به‌غصب حکومت پرداختید و در صورتی که هنوز از رحلت رسول خدا(ص) چندی نگذشته بود و زخم‌های مصیبت جانکاه ما گسترده بود و جراحات دلمان التیام نیافته، بلکه هنوز پیکر پاک پیامبر خدا(ص) به خاک سپرده نشده بود…

آن چنان شتابزده شتر خلافت را در اختیار گرفتید که حتی درنگ نکردید رام گردد و تسلیم شما شود. ناگهان آتش فتنه‌ها را دامن زده و آنها را شعله‌ور ساختید و ندای شیطان گمراهگر را پذیرا شدید و انوار تابان آیین خدا را خاموش و به از میان بردنِ سنت‌های پیامبر پاک الهی(ص) همت گماردید. به بهانه‌ی گرفتن کف از شیر، آن را به طور کامل و مخفیانه نوشیدید، برای منزوی کردن خاندان رسول خدا(ص) و فرزندان او به کمین نشستید، ما نیز چونان کسی که خنجر بر گلو و نوک نیزه بر دلش نشسته باشد، چاره‌‌ای جز صبر و شکیبایی نداریم.

خطبه حضرت زهرا سلام الله علیها در مسجد مدینه که بعد از رحلت پیغمبر ایراد کرده است، خطبه ای است که به گفته علامه مجلسی،«بزرگان، فصحا، و بلغا و دانشمندان باید بنشینند کلمات و عبارات آن را معنا کنند!» این قدر پر مغز است! از لحاظ زیبایی هنری، مثل زیباترین و بلندترین کلمات نهج البلاغه است.فاطمه‌ی زهرا سلام‌الله‌علیها می‌رود در مسجد مدینه، در مقابل مردم می‌ایستد و ارتجالاً حرف می‌زند! شاید یک ساعت، با بهترین و زیباترین عبارات و زبده‌ترین و گزیده‌ترین معانی صحبت کرده است._{۱۳۷۱/۰۹/۲۵}

حضرت زهرا سلام الله علیهادر محیط علم یک دانشمند بالاست و از این علم و فصاحت برای دفاع از ولایت استفاده می نماید در دوره کنونی نیز بر زنان مسلمان دانشمند و عالم لازم است تا با الگو گیری از حضرت زهرا سلام الله علیها همواره مدافع ولایت باشند و دیگران را نیز آگاه سازند.

گردآوري شده توسط نويسنده وبلاگ:

از كتاب درسنامه و سیره زندگانی حضرت زهرا سلام الله علیها،حکیم،سید منذر،قم،هاجر،1391،صص226-227

بیانات مقام معظم رهبری مد ظله العالی، در دیدار جمعی از زنان ۱۳۷۱/۰۹/۲۵

پس از ماجراي احد و شهادت جمعي از مسلمانان در آن حادثه ي ناگوار، حضرت زهرا سلام الله عليها در طول هفته چند روز به زيارت شهداي احد مي رفت و در آنجا اشك مي ريخت و براي آنان دعا مي كرد.

ابن كثير نقل مي كند: «… وكانت فاطمه بنت رسول الله تأتيهم فتبكي عندهم و تدعوهم؛ فاطمه كنار قبر شهداي احد مي رفت ، آنجا گريه مي كرد و براي آن ها دعا مي كرد.»_{^{البدايه و النهايه،ج4،ص45}}

مطابق نقل مورخ معروف، واقدي آن حضرت هر دو روز يا سه روز كنار قبر آنان مي رفت و گريه مي كرد و براي آن ها دعا مي نمود._{المغازي،ج1،ص 314}

شيخ صدوق نقل مي كند آن حضرت صبح هر شنبه كنار قبور شهداي احد مي آمد،سپس كنار قبر حمزه عليه السلام مي آمد و براي او طلب رحمت و استغفار مي كرد._{من لا يحضره الفقيه،ج1،ص180}

و مطابق روايتي ديگر آن حضرت همراه جمعي از زنان كنار قبور شهدا مي آمدند و در آنجا دعا مي كردند و استغفار مي نمودند. _{مستدرك ج2،ص365}

به يقين زنان مسلمان مي توانند با تكريم شهيدان و گراميداشت ياد آنان، به خط مبارزه عليه استكبار كمك كنند و در ترغيب مسلمانان جهت مقاومت و تشجيع آنان در پايداري و حمايت از اسلام نقش ارزنده اي را ايفا نمايند.

گردآوري شده توسط نويسنده وبلاگ از كتاب :

بانوي بهشتي در عرصه هاي حضور ، داودي،سعيد،قم، انتشارات امام علي بن ابي طالب عليه السلام، 1391، ص155

خواهرم بر تو از فاطمه اینگونه خطاب است
زیبنده ترین زینت زن حفظ حجاب است

امام صادق عليه السلام از پدر بزرگوارش نقل ميكند هنگامي كه وقت احتضار فاطمه سلام الله عليها رسيد، آن حضرت نگران بود و به اسما بنت عميس فرمود: نگرانم كه چگونه مي خواهند پيكر نحيف مرا بر دوش مردان حمل كنند. اسماء عرض كرد: اگر حادثه اي پيش آمد و از دنيا رفتي من آنچه را كه در ايام هجرت به حبشه ديدم براي تو انجام مي دهم. پرسيد: چه كار مي كنند؟ گفت: در آنجا تابوتي درست مي كنند كه بدن را در آن قرار مي دهند تا جنازه كاملاً پوشيده شود( در واقع آن ها تابوتي را كه بدن در آن قرار گرفته حمل مي كنند) فاطمه سلام الله عليها به اسماء گفت: براي من نيز چنين كن.

هنگاميكه زهرا سلام الله عليها از دنيا رفت، اسماء آن تابوت را تهيه كرد و ان اولين تابوتي بود در اسلام كه براي زنان تهيه شد.

مطابق روايت ابن عباس، اسماء مي گويد : وقتي من پيشنهاد خود را مطرح كردم آن حضرت متبسم شد در حالي كه در آن ايام من آن حضرت را هرگز متبسم نديده بودم.

 حيا و شدت تعبد آن حضرت به گونه اي است كه در لحظات پايان عمر خويش نيز، نگران كيفيت جنازه است. چرا كه جنازه ها را به گونه اي بر مي داشتند كه حجم بدن معلوم بود و زن و مرد از يكديگر شناخته مي شدند. با توجه به حضور تعدادي از ياران ويژه در تشييع جنازه ، آن حضرت طالب آن است كه حتي اين مقدار نيز مراعات شود. بانويي كه در آن ايام اندوهگين است و رحلت پيامبر و ظلم خاندانش او را رنجور ساخته، با شنيدن طرح اسماء ، خوشحال مي شود و تبسم بر چهره اش مي نشيند.

آري زهراى اطهر راضى نبود پس از مرگ نیز نامحرمى حجم بدان او را ببیند ، حضرت فاطمه سلام الله عليها حتي در آخرين لحظات عمر گرانبهايشان به ما زنان مسلمان درس حجاب و پوشش داد.

گردآوري شده توسط نويسنده وبلاگ از كتاب :

بانوي بهشتي در عرصه هاي حضور ، داودي،سعيد،قم، انتشارات امام علي بن ابي طالب عليه السلام، 1391، صص279_280

از امام حسن عسكري عليه السلام نقل شده است دو تن از زنان در موضوعي ديني به بحث و نزاع برخاستند و به نزد حضرت زهرا سلام الله عليها آمدند. يكي از اين دو زن، معاند و منحرف بود و ديگري مؤمن؛ آن حضرت برهان و دليلي به زن مؤمن آموخت وهمين سبب پيروزي او شد . آن زن مؤمن بسيار شادمان شد ؛ حضرت زهرا سلام الله عليها به او فرمود: إن فرح الملائکة باستظهارک علیها أشد من فرحک، وإن حزن الشیطان ومردته بحزنها عنک أشد من حزنها. به يقين خوشحالي فرشتگان از پيروزي تو بر آن زن ، بيشتر از خوشحالي توست، همانگونه كه اندوه شيطان و طرفدارانش از اندوه ان زن منحرف بيشتر است.

بنابراين زنان مسلمان با الگو گيري از رسالت تعليم و تربيت حضرت زهرا سلام الله عليها مي توانند در اين بُعد نيز در جامعه اسلامي نقش آفريني نمايند.

گردآوري شده توسط نويسنده وبلاگ از كتاب :

بانوي بهشتي در عرصه هاي حضور ، داودي،سعيد،قم، انتشارات امام علي بن ابي طالب عليه السلام، 1391، صص132_133

این نمی‏شود که ما دم از محبت فاطمه ‏ی زهرا(سلام ‏اللَّه‏ علیها) بزنیم، در حالی که آن بزرگوار برای خاطر گرسنگان، نان را از گلوی خود و عزیزانش - مثل حسن و حسین(علیهماالسّلام) و پدر بزرگوارشان(علیه‏السّلام) - برید و به آن فقیر داد؛ نه یک روز، نه دو روز؛ سه روز! ما می‏گوییم پیرو چنین کسی هستیم؛ ولی ما نه فقط نان را از گلوی خود نمی‏بُریم که به فقرا بدهیم، اگر بتوانیم، نان را از گلوی فقرا هم می‏بُریم!
این روایاتی که در «کافی» شریف و بعضی از کتب دیگر در باب علامات شیعه هست، ناظر به همین است؛ یعنی شیعه بایستی آن‏طوری عمل کند. ما باید زندگی آنها را در زندگی خود - ولو به صورت ضعیف - نمایش بدهیم. ما و از ما بزرگترها کجا، آن آستان بلند کجا؟ معلوم است که ما حتّی به حدود دوردست او هم نمی‏رسیم.

«ابن عباس»نقل نموده: دو نور ديده پيامبر، حسن و حسين بيمار شدند و آن حضرت به همراه گروهى از ياران به ديدار آنان رفت. در آن ديدار پيامبر به اميرمؤمنان فرمود: على جان! اگر براى شفايافتن و بهبودى فرزندانت مى توانستى نذرى كنى، خدا از سر مهر و كرامت آنان را سلامت ارزانى مى داشت.

اميرمؤمنان در همان لحظه با خدايش عهد بست كه اگر او، دو فرزندش را سلامت دهد، سه روز روزه بدارد. از پى اميرمؤمنان فاطمه نيز نذر كرد و آن گاه «فضه» نيز همان عهد را با خداى خود بست.

چيزى از اين عهد نگذشته بود كه آن دو كودك گرانقدر، سلامت خود را به لطف خدا باز يافتند و خاندان على(ع) براى وفاى به نذر آماده شد، اما در خانه غذايى براى روزه دارى يافت نمى شد.

اميروالايى ها سه صاع جو قرض كرد و ريحانه پيامبر يك سوم آن را آرد نمود و نان فراهم آورد و روزه آغاز شد. على(ع) براى نماز به مسجد رفت و پس از نماز به خانه آمد و سفره افطار گشوده شد، اما در همان لحظه بينوايى به در خانه رسيد و غذا خواست.

خاندان گرانقدر على(ع) آن نان را براى خشنودى خدا به آن بينوا دادند و خود با آب افطار كردند. روز دوم ريحانه پيامبر بخش ديگرى از جو را آرد كرد و نان پخت، امّا به هنگامه افطار پدر مرده اى رسيد و آنان با بزرگمنشى آن نان جوين را به او هديه كردند. همين گونه روز سوم آخرين بخش آن را به اسيرى هديه كردند، كه شب هنگام به در خانه آنان آمد و خود تنها با آب افطار نمودند!

پس از وفاى به عهد و انجام «نذر» على(ع) دست دو نورديده اش را گرفت و به حضور پيامبر رفت و پيامبر آثار گرسنگى و ضعف را بر سيماى آن شايسته ترين انسان هاى روزگاران نگريست و اشك ريخت. درست در آن هنگام بود كه فرشته وحى فرود آمد و اين آيات از سوره دهر را آورد كه:

إِنَّ الْأَبْرارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كانَ مِزاجُها كافُوراً(5)

عَيْناً يَشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَها تَفْجِيراً(6)…

مگر نمي گوييم كه آن بزرگوار كاري كرد كه سوره دهر درباره ي او و شوهر و فرزندانش نازل شد؟ ايثار نسبت به فقرا و کمک به محرومان، به قيمت گرسنگي کشيدن خود؛« و يؤثرون علي انفسهم و لو کان بهم خصاصه»ما هم بايد همين کارها را بکنيم. 

گردآوري شده توسط نويسنده وبلاگ از كتاب هاي:

قطره از دريا نشاني مي دهد، حسيني،محمد باقر، تهران، مسيا، 1391،صص126_129

ترجمه تفسیر مجمع البیان ،طبرسی،امین الاسلام ؛ ترجمه: کرمی،علی ، ج29،ص42