«وَ كانَ الْإِنْسانُ عَجُولًا انسان شتاب زده است هميشه هر چه به دلش خطور مى‏كند و به فكرش مى‏رسد، بدون تأمّل و انديشيدن، بسرعت مورد قضاوت قرار مى‏دهد و آن را درخواست مى‏كند. »1
انسان همانگونه كه نيكيها را طلب مى‏كند به خاطر دستپاچگى و عدم مطالعه كافى به طلب بديها برمى‏خيزد «(وَ يَدْعُ الْإِنْسانُ بِالشَّرِّ دُعاءَهُ بِالْخَيْرِ). چرا كه انسان ذاتا عجول است» (وَ كانَ الْإِنْسانُ عَجُولًا).
«دعا» در اينجا معنى وسيعى دارد كه هر گونه طلب و خواستن را شامل مى‏شود، اعم از اينكه با زبان بخواهد، و يا عملا براى بدست آوردن چيزى بپا خيزد و تلاش و كوشش كند.
در حقيقت عجول بودن انسان براى كسب منافع بيشتر و شتابزدگى او در تحصيل خير و منفعت سبب مى‏شود كه تمام جوانب مسائل را مورد بررسى قرارندهد، و چه بسيار كه با اين عجله، نتواند خير واقعى خود را تشخيص دهد، بلكه هوى و هوسهاى سركش چهره حقيقت را در نظرش دگرگون سازد و به دنبال شر برود.

1.مترجمان، ترجمه جوامع الجامع، ج‏3، مشهد: بنیاد پژوهش های اسلامی آستان قدس رضوی، 1377، ص44

قسمتی از پایان نامه خانم محبوبه طاهری (طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها)