افراط در  تکریم و احترام کودک نیز مانند بی احترامی به کودک باعث سوء تربیت و فساد اخلاق است. اگر طفل بیش از حد مورد مهر و محبت قرار گیرد و در تکریم و احترامش زیاده روی شود، از خود راضی و پرتوقع بار می آید. چنین کودکی در خردسالی بلای جان اعضای خانواده است و زندگی را بر اطرافیان خود تلخ و طاقت فرسا می کند، و در جوانی و بزرگسالی نیز یک عنصر بدبخت و سیه روز اجتماع است و توقع دارد زن و مرد جامعه مانند پدر و مادر نادانش او را احترام کنند و دستورهایش را بی چون و چرا بکار بندند ، غافل از اینکه جامعه نه تنها به توقع نا بجایش اعتنا نمی کند بلکه عکس العمل مخالف هم نشان می دهد و عنصر از خود راضی را با تحقیر و اهانت از خویش می راند.

امام باقر علیه السلام فرمود: بدترین پدران کسانی هستند که در نیکی به فرزندان خود افراط می کنند و آنان را بیش از حد مصلحت مورد مهر و محبت خود قرار می دهند.1

در حدیث شریف “اکرمو اولادکم و احسنو آدابهم” رسول اکرم صلی الله علیه و آله به دو مطلب اشاره دارند:

اول اینکه فرزندان خود را مورد تکریم و احترام قرار دهید. دوم اینکه از محبت های افراطی و تکریم بیش از حد نسبت به آنها بپرهیزید ,زیرا محبت به کودک باید  بصورت کنترل شده باشد. چون “احسنوا آدابهم” یعنی آنها را به آداب خوب مؤدب سازید و شکی نیست که خودپسندی و از خود راضی بودن از آداب زشت و ناپسند و مذموم است و منشأ آن محبت های افراطی است.

کودکی که مورد تکریم بی حساب و محبت بیش از حد والدین قرار می گیرد ، در حقیقت گمراه شده و درباره خود به اشتباه می افتد و از واقع بینی باز می ماند، و پدر و مادری که با فرزند خود چنین رفتاری دارند بزرگترین دشمنی را به نام دوستی درباره اش اعمال می کنند و او را سیه روز و بدبخت می سازند.

تربیت فرزند،سید مهدی شمس الدین،قم، قرآن صاعد، 1394، صص97-98

1.تاریخ یعقوبی:53/3