مسلمانان از همان آغاز ظهور اسلام با مسیحیان آشنا بودند. در میان برخی قبائل عربی هم­چون بنی تغلب_[1]، بنی اسد، طی_[2] و غسان_[3] مسیحیانی وجود داشتند. هم­چنین در شهرهای مکه و طائف مسیحیانی زندگی می­کردند_[4].

در سال هفتم بعثت جمعی از مسیحیان نجران_[5] که خبر ظهور پیامبر اسلام در مکه را شنیده بودند به محضر ایشان رسیدند تا در این­باره تحقیق کنند_[6]. پیامبر نیز آیاتی از قرآن را برای آنان تلاوت کرد. به قدری این آیات در دل­های آنان اثر کرد که اشک از چشمان­شان جاری شد و به این ترتیب به پیامبر ایمان آورند. جمعی از کفار مکه که از این پیش­آمد ناراحت شده بودند، به سرزنش آنان پرداختند. اما این جمع تازه مسلمان توجهی به سخنان آنان ننمودند_[7]. خداوند در مورد این مؤمنان آیات 52-55 سوره قصص را نازل کرد_[8] خداوند در این آیات می­فرماید: کسانى که قبلًا کتاب آسمانى به آنان داده‏ایم به آن [قرآن‏] ایمان مى‏آورند و هنگامى که بر آنان خوانده شود مى‏گویند: «به آن ایمان آوردیم این­ها همه حق است و از سوى پروردگار ماست ما پیش از این هم مسلمان بودیم» آن­ها کسانى هستند که به خاطر شکیبایی­شان، اجر و پاداش­شان را دو بار دریافت مى‏دارند و بوسیله نیکی­ها، بدی­ها را دفع مى‏کنند و از آن­چه به آنان روزى داده‏ایم انفاق مى‏نمایند و هر گاه سخن لغو و بیهوده بشنوند، از آن روى مى‏گردانند و مى‏گویند: «اعمال ما از آن ماست و اعمال شما از آن خودتان سلام بر شما (سلام وداع) ما خواهان جاهلان نیستیم!».

قرآن در آیات دیگری رفتار مثبت مسیحیان حبشه را هنگام شنیدن آیات قرآن بیان می­کند. هنگامی که آزار و اذیت کفار نسبت به مسمانان به اوج خود رسیدن پیامبر به جمعی از مسلمانان دستور داد که به حبشه مهاجرت کنند. لذا جمعی از مسلمانان همراه با جعفر بن ابى طالب و عبد الله بن مسعود و عثمان بن مظعون به حبشه نزد نجاشى رفتند. وقتى مشرکین خبر دار شدند، عمرو بن عاص را با جمعى به حبشه فرستادند تا مسلمانان را به مکه برگردانند. نجاشی در برابر این درخواست، ابتدا مسلمانان را طلبید تا از آنان در باره دین­شان پرس و جو کند. پس از این که به محضر نجاشی رسیدند در ابتدا عقیده اسلام را درباره حضرت مسیح و حضرت مریم بیان کردند. سپس نجاشی از آنان درخواست کرد که آیاتی از قرآن را برای او تلاوت کنند. آنان نیز آیات ابتدائی سوره مریم را برای آن­ها تلاوت کردند، در حالى که از همه طرف، کشیشان و راهبان و سایر بزرگان نصاری حضور داشتند و گوش مى‏دادند. هنگامی که آیات قرآن را می­شنیدند حقیقتى تازه براى آنان مکشوف گشته و اشک­هایشان فرو مى‏ریخت_[9]. آیه شریفه «وَ إِذا سَمِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرى‏ أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَق» (مائده/83) تصویر بسیار زیبائی را از واکنش مثبت کشیشان مسیحی در برابر شنیدن آیات قرآن می­دهد. بر این اساس خداوند در این آیات می­فرماید: و هر زمان آیاتى را که بر پیامبر (اسلام) نازل شده بشنوند، چشم­هاى آن­ها را مى‏بینى که (از شوق،) اشک مى‏ریزد، بخاطر حقیقتى که دریافته‏اند آن­ها مى‏گویند: «پروردگارا! ایمان آوردیم پس ما را با گواهان (و شاهدان حق، در زمره یاران محمد) بنویس.

_________________________

[1] تاریخ ابن خلدون ج3ص322

[2] تاریخ یعقوبی ج1ص336

[3] تاریخ ابن خلدون ج1ص263

[4] افکار و آراء فی الحوار المسیحی الاسلامی و العیش المشترک ص56

[5] نجران شهری در یمن که در راه مکه قرار دارد. مردم این دیار بت پرست بودند که به دست شخصی به نام فیمیون مسیحی شدند. دائرة المعارف الشیعیة العامة

[6] الحوار الاسلامی المسیحی ص113

[7] الجامع لاحکام القرآن ج6ص256

[8] البحر المدید ج4ص260

[9] امتاع الاسماع ج4ص363-365

رونوشت از: khodayemasih.blog.ir