واعظان و خطبا با هدف تشویق و ترهیب، توجه کمتری به تصحیح روایات کرده و چون هدف را هدایت مردم می‌دانند نه گمراه کردن، ساختن آن را سودمند دانسته و حتی در مواردی دست به جعل حدیث در این زمینه زده‌اند.[1] و متاسفانه ردپای این احادیث ساختگی در کتابهای بسیاری دیده می‌شود، چه کتابهایی که نویسنده‌های آن شهرت علمی ندارد مانند «نزهة المجالس» و چه کتابهایی که نویسندگان بزرگی دارند، مانند «احیاء العلوم» غزالی، از جلمه این کتابها می‌توان به «الانوار النعمانیه»، «خزائن الجواهر»، «محرق القلوب»، «اسرار الشهادة» و… اشاره کرد.[2]
قسمتی از پایان نامه خانم شهبازی طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها
[1]- کاظم، مدیر شانه‌چی، علم الحدیث، همان، ص 123، محمدهادی، معرفت، تفسیر و مفسران، همان، ج 2، ص32- محمدعلی، رضایی اصفهانی، منطق تفسیر قرآن، ج2، چاپ اول، قم، نشر المصطفی‌J، 1389،  ص128- عبدالرحمن بن علی، ابن الجوزی، ج1، ص17- مرتضی، مطهری، سیری در سیره نبوی، چاپ بیست و سوم، تهران، انتشارات صدرا، خرداد 1380، ص122
[2]- محمدهادی، معرفت، تفسیر و مفسران، همان، ج 2، ص32