پرسش و پاسخ هایی درباره ی مسیحیت
نویسنده سید محمد ادیب آل علی استاد مرکز تخصصی تفسیر و و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها

 مراسم عزاداری سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام)در مرکزتخصصی تفسیر وعلوم قرآنی نرجس خاتون(سلام الله علیه)برگزار گردید.

مراسم عزاداری؛ با حضور طلاب و عموم مردم با سخنرانی حجه الاسلام المسلمين براتعلی حق شناس، از اساتید معزز حوزه ودانشگاه آغاز گردید.

     ایشان در ابتدای سخنان خود بعد از قرائت دعای سلامتی امام زمان و تسلیت ایام سوگواری اباعبدالله الحسین(علیه السلام)گفت: امام حسین(علیه السلام) قرآن ناطق است و در قرآن آیات متعددی آمده است که علت قیام امام و هدف ایشان را الهی و طبق شواهد قرآنی مستند کردند.

      وی افزود : از جمله آیاتی که امام حسین(علیه السلام) در ابتدای قیام تلاوت كردند آیه88 سوره هود بود که امام قصد رساندن چهار مطلب را به همگان داشتند که عبارتند از:1- اراده ی من امام، اراده الهی است 2-فلسفه این قیام اصلاح رفتار وعقاید امت جدم پیامبر است 3- هرچه در این راه قوت وتوان دارم برای این هدف خواهم گذاشت 4- توفیق این امر و اراده دست خداوند است.

چ

ادامه »

حجت‌الاسلام و المسلمین مهدی باقری سیانی، محقق و استاد مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها در گفت و گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) با اشاره به ایام اربعین گفت: واژه «اربعین» در منظومه معرفتی اسلام و لسان ائمه علیهم السلام دارای ویژگی خاصی است.
وی با بیان اینکه این اهمیت حتی در دیگر کتب مقدس و ادیان توحیدی هم موضوعیت دارد بیان کرد: خداوند در قرآن بیان می‌کند که حضرت موسی(ع) ابتدا قرار بود که ۳۰ شبانه روز در کوه طور بماند اما ده شب بر آن افزوده و ۴۰ شبانه روز شد.
این محقق و نویسنده حوزوی با بیان اینکه البته ما از حکمت و راز نهفته در عدد ۴۰ بی خبر هستیم عنوان کرد: سه نمونه از توجه اسلام به عدد چهل را می‌توان در طلب مغفرت برای ۴۰ مومن در نماز شب؛ خواندن دعای عهد در ۴۰ روز و قرائت ۴۰ مرتبه زیارت عاشورا عنوان کرد.
باقری سیانی ادامه داد: این توجه به عدد ۴۰ و جایگاه آن در بحث همسایه مسجد بودن نیز لحاظ شده و از منظر اسلام تا ۴۰ خانه از هر طرف همسایه مسجد محسوب می‌شوند همچنین همسایه‌های انسان نیز تا ۴۰ همسایه سفارش شده است.
این محقق، نویسنده و مدرس حوزه علمیه اظهار کرد: در روایتی از پیامبر(ص) نقل شده است که ایشان فرمودند هر کسی ۴۰ حدیث را حفظ کند خداوند او را در روز قیامت فقیه محشور می‌کند به همین دلیل می‌بینیم که ۴۰ حدیث‌نویسی از قدیم الایام در تاریخ اسلامی جایگاه خاصی داشته است و علما و بزرگان در این زمینه اقدام کرده‌اند.
باقری سیانی عنوان کرد: اربعین حدیث شهید اول، شیخ بهائی، علامه محمدباقر مجلسی و امام راحل از مهم‌ترین کتاب‌هایی است که با این عنوان در حوزه میراث مکتوب توسط عالمان شیعی پدید آمده است؛ افزون بر این در تراث تاریخی جهان اسلام اربعین حدیثی از جناب سلمان فارسی نام برده شده که چهل حدیث نبوی را جمع‌آوری کرده است که اربعین حدیث سلمان در دو سال قبل در همایش «سلمان ملتقی الادیان» در شهر مدائن عراق در ضمن مقاله‌ای توسط این جانب معرفی و ارائه شد.

ادامه »

بخشی از ویژگیهای جامعه مهدویت در زمان غیبت را ذكر نموديم اكنون بخشی از ویژگیهای جامعه مهدویت در زمان ظهور را بيان مي كنيم:

الَّذينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ

همانان كه اگر آنان را در زمين قدرت و تمكّن دهيم، نماز را برپا مى‏ دارند، و زكات مى‏ پردازند، و مردم را به كارهاى پسنديده وا مى‏ دارند و از كارهاى زشت بازمى‏ دارند؛ و عاقبت همه كارها فقط در اختيار خداست.

1.     اقامه نماز

2.     پرداختن زکات

3.     امر به معروف

4.     نهی از منکر

 تفسیر

 در بعضى از روايات اسلامى آيه فوق به حضرت مهدى ع و يارانش، يا آل محمد ص به طور عموم تفسير شده است، چنان كه از حديثى از امام باقر (ع) مى‏ خوانيم كه در تفسير آيه” الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ‏ …” فرمود: اين آيه تا آخر از آن” آل محمد و مهدى و ياران او” است‏

يملكهم اللَّه مشارق الارض و مغاربها، و يظهر الدين، و يميت اللَّه به و باصحابه البدع و الباطل، كما امات الشقاة الحق، حتى لا يرى اين الظلم، و يامرون بالمعروف و ينهون عن المنكر [1]

” خداوند شرق و غرب زمين را در سيطره حكومت آنها قرار مى‏دهد، آئينش را آشكار مى‏سازد، و به وسيله مهدى ع و يارانش، بدعت و باطل را نابود مى‏كند آن چنان كه تبهكاران حق را نابود كرده بودند، و آن چنان مى‏شود كه بر صفحه زمين، اثرى از ظلم ديده نمى‏شود (چرا كه) آنها امر به معروف و نهى از منكر مى‏كنند”

اين آيه توصيف ديگرى است از مؤمنين كه در اول آيات نامشان را برد البته اين توصيف توصيف مجموع است از جهت مجموعيت و به عبارت ساده‏تر: توصيف نوع مؤمنين است و كار به فرد فرد آنان ندارد چون ممكن است فردى از آنان واجد اين اوصاف نباشد.

و مراد از” تمكين آنان در زمين” اين است كه ايشان را در زمين نيرومند كند، به طورى كه هر كارى را كه بخواهند بتوانند انجام دهند، و هيچ مانعى يا مزاحمى نتواند سد راه آنان شود.

در توصيف آنان مى‏ فرمايد: يكى از صفات ايشان اين است كه اگر در زمين تمكنى پيدا كنند و در اختيار هر قسم زندگى كه بخواهند حريتى داده شوند، در ميان همه انواع و انحاء زندگى يك زندگى صالح را اختيار مى‏كنند و جامعه‏اى صالح به وجود مى‏آورند كه در آن جامعه نماز به پا داشته، و زكات داده مى‏ شود، امر به معروف و نهى از منكر انجام مى‏گيرد.

و اگر از ميان همه جهات عبادى، نماز و از ميان همه جهات مالى، زكات را نام برد، بدين جهت است كه اين دو در باب خود (عبادات) عمده هستند.

و وقتى صفت مؤمنين مذكور در صدر آيات اين باشد، و مراد از اين صفت نيز آن باشد كه در صورت داشتن قدرت و اختيار، اجتماعى صالح به وجود مى‏آورند، و از سوى ديگر حكم جهاد هم مخصوص به يك طايفه معينى نباشد نتيجه مى‏گيريم كه پس مراد از” مؤمنين” عموم مؤمنين آن روز، بلكه عامه مسلمين تا روز قيامت است، و اين خصيصه و طبع هر مسلمانى است، هر چند كه قرنها بعد به وجود آيد. پس طبع مسلمان از آن جهت كه مسلمان است صلاح و سداد است هر چند كه احيانا بر خلاف طبعش كارى بر خلاف صلاح انجام دهد.

بنا بر اين، ديگر نبايد توهم كرد كه مراد از اين صفت، صفت خصوص مهاجرين زمان رسول خدا (ص) است، حال چه اين آيات را مكى بدانيم، و چه مدنى گو اينكه مساله اخراج از ديار و مظلوميت، مخصوص آنان است، زيرا مساله اخراج از وطن و مظلوميت، سوژه بحث است، و خلاصه، مورد مخصص نيست، چون مخصص بودن مورد با عموم موصوفين در صدر آيات و عموميت حكم جهاد منافات دارد.

علاوه بر اينكه، جامعه صالحى كه براى اولين بار در مدينه تشكيل شده و سپس تمامى شبه جزيره عربستان را گرفت، عالى‏ترين جامعه‏اى بود كه در تاريخ اسلام تشكيل يافت، جامعه‏اى بود كه در عهد رسول خدا (ص) در آن جامعه نماز به پا مى‏شد، زكات داده مى‏شد، امر به معروف و نهى از منكر مى‏شد، و اين جامعه به طور قطع سمبل و مصداق بارز اين آيه است و حال آنكه مى‏دانيم كه در تشكيل چنين جامعه‏اى انصار عامل مهم بودند نه مهاجرين.

و در تاريخ اسلام در هيچ عهدى سابقه ندارد كه به دست مهاجرين چنين جامعه‏اى تشكيل يافته باشد، به طورى كه انصار هيچ دخالتى در آن نداشته باشند، مگر اينكه كسى بگويد مراد از اين مؤمنين، اشخاص و فرد فرد خلفاء راشدين، و يا فقط على (ع)- بنا به اختلافى كه در آراء شيعه و سنى هست- بوده باشد، كه در اين صورت معناى همه آيات مورد بحث به كلى فاسد خواهد شد.

از اين هم كه بگذريم، تاريخ از افراد مسلمانان صدر اول، و مخصوصا مهاجرين از ايشان، افعال زشتى ضبط كرده كه به هيچ وجه نمى‏توانيم نام آن را احياى حق، و اماته باطل بگذاريم، حال چه اينكه بگوييم مجتهد بوده‏اند، و به رأى خود عمل مى‏كرده‏اند و مجتهد در رأى خود معذور است يا نگوييم. از اينجا مى‏فهميم كه پس توصيف در آيه توصيف از فرد فرد مسلمانان نبوده، بلكه وصف مجموع من حيث المجموع است.

و جمله‏” وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ” تاكيد وعده نصرتى است كه قبلا داده بود، و نيز چيره كردن مؤمنين است بر دشمنان دين كه به ايشان ظلم كرده بودند.[2]
 

 [1] - تفسير الصافي / ج‏3 / 382 / [سورة الحج(22): آية 41]  
تفسير نور الثقلين / ج‏3 / 506 / [سورة الحج(22): الآيات 41 الى 51]  
تفسير كنز الدقائق و بحر الغرائب / ج‏9 / 110 / [سورة الحج(22): الآيات 40 الى 45]

 عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع‏ فِي قَوْلِهِ: «الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ- أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ» وَ هَذِهِ الْآيَةُ لِآلِ مُحَمَّدٍ ع إِلَى آخِرِ الْآيَةِ- وَ الْمَهْدِيُّ وَ أَصْحَابُهُ يُمَلِّكُهُمُ‏ اللَّهُ‏ مَشَارِقَ‏ الْأَرْضِ‏ وَ مَغَارِبَهَا- وَ يُظْهِرُ الدِّينَ- وَ يُمِيتُ اللَّهُ بِهِ وَ أَصْحَابِهِ الْبِدَعَ الْبَاطِلَ- كَمَا أَمَاتَ السَّفَهُ الْحَقَّ حَتَّى لَا يُرَى أَثَرٌ لِلظُّلْم‏ - تفسير القمي، ج‏2، ص: 87
[2] - ترجمه تفسير الميزان    ج‏14    547

حجت الاسلام دکتر علی حق شناس (استاد مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها)   

وَ لْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُون‏(آل عمران - 104)

و بايد از شما گروهى باشند كه [همه مردم را] به سوى خير [اتحاد، اتفاق، الفت، برادرى، مواسات و درستى‏] دعوت نمايند، و به كار شايسته و پسنديده وادارند، و از كار ناپسند و زشت بازدارند؛ و اينانند كه يقيناً رستگارند.

1.     دعوت  کردن مردم به سوی خیر

2.     امر به معروف

3.     نهی از منکر

4.     رستگاری آنها در پرنو سه ویژگی  فوق

تفسیر:

تجربه قطعى دلالت مى‏كند بر اينكه معلوماتى كه انسان در زندگيش براى خود تهيه مى‏كند و معلوم است كه از ميان معلومات ذخيره نمى‏كند مگر آنچه را كه برايش سودمند باشد، از هر طريقى كه باشد و به هر نحوى كه ذخيره كرده باشد، وقتى متوجه آن معلومات نباشد و با عمل به آن معلومات و تمرين عملى دائمى به ياد آنها نباشد، به تدريج از يادش مى‏رود و به بوته فراموشى سپرده مى‏شود.

و در اين هم شكى نداريم كه عمل در همه شؤون داير مدار علم است هر زمان كه علم قوى باشد عمل قوت مى‏گيرد. و هر زمان علم ضعيف باشد عمل هم ضعيف مى‏گردد.

 هر زمان كه علم يك علم صالحى باشد، عمل هم صالح مى‏شود، و هر زمان كه علم فاسد باشد عمل هم فاسد مى‏گردد. خداى تعالى هم حال علم و عمل را در آيه زير، به زمين و روئيدنى‏هاى آن مثل زده و فرموده: وَ الْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ الَّذِي خَبُثَ لا يَخْرُجُ إِلَّا نَكِداً …” [1]

و نيز شكى نداريم در اينكه علم و عمل، اثرى متقابل در يكديگر دارند.

قوى‏ترين داعى به عمل علم است و وقتى عمل واقع شد و اثرش به چشم ديده شد، بهترين معلمى است كه همان علم را به آدمى مى‏آموزد.

و همه اينها كه گفته شد، انگيزه شده است در اينكه مجتمع صالحى كه علمى نافع و عملى صالح دارد، علم و تمدن خود را با تمام نيرو حفظ كند. و افراد آن مجتمع، اگر فردى را ببينند كه از آن علم تخلف كرد، او را به سوى آن علم برگردانند، و شخص منحرف از طريق خير و معروف را به حال خود واگذار نكنند، و نگذارند آن فرد در پرتگاه منكر سقوط نموده، در مهلكه شر و فساد بيفتد، بلكه هر يك از افراد آن مجتمع به شخص منحرف برخورد نمايد، او را از انحراف نهى كند.

و اين همان دعوت به فراگيرى و تشخيص معروف از منكر و امر به معروف و نهى از منكر است و اين همان است كه خداى تعالى در اين آيه شريفه خاطرنشان ساخته و مى‏فرمايد:

” يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ” و از اينجا روشن مى‏شود كه چرا از خير و شر تعبير به معروف و منكر نمود. چون زمينه گفتار و مضمون آيه قبلى بود كه، مى‏فرمود:” همگى به حبل اللَّه چنگ بزنيد و متفرق نشويد …” و معلوم است كه چنين مجمع كه همه افرادش چنگ به حبل اللَّه دارند، معروف در آن خير، و منكر در آن شر است و ممكن‏ نيست به عكس اين باشد و به فرض هم كه اين نكته در نظر نبوده باشد، قطعا وجه اينكه خير و شر را معروف و منكر خوانده، اين است كه به حسب نظر دين، خير معروف و شر منكر است، نه به حسب عمل خارجى.[2]

[1]- سرزمين پاك روئيدنيهايش به اذن پروردگارش مى‏رويد و سرزمين ناپاك جز خاشاك نمى‏روياند.” سوره اعراف، آيه 58″.
[2] - ترجمه تفسير الميزان    ج‏3 ، ص577

حجت الاسلام دکتر علی حق شناس (استاد مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها)

کتاب اقتصاد و فرهنگ در 350 عامل افزایش رزق و روزی

نویسنده: حجت الاسلام براتعلی حق شناس

استاد مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها

از جمله ویژگی های جذاب کتاب عبارت اند از:

1) در این کتاب چهار طرح جذاب از فنون و مهارت های تبلیغی در ارائه مفاهیم قرآنی و روائی آمده است:

1-     طرح دسته بندی

2-     طرح پاداش سوره ها و آیه ها

3-     طرح ثنائی

4-     طرح صنعت تضاد یعنی ایجاد امور ایجابی و امور سلبی که آن ها را توضیح می دهیم:

 یکی از طرح های جذاب در رساندن مطالب به مخاطبان طرح دسته بندی مطالب است؛ این طرح به این معناست که در یک موضوع خاصی یک طبقه بندی درست کنیم و برای آن، قسمت های مختلفی ایجاد کنیم. در این کتاب طرح دسته بندی در اجرای مطالب (که یکی از فنون و مهارت های تبلیغی در ارائه مفاهیم قرآنی و روایی است) یعنی موضوع عوامل افزایش رزق و روزی را در دوازده طبقه قرار دادیم و برای هر کدام اقسامی ذکر کرده ایم.

دسته بندی مطالب به ترتیب زیر است:

عواملی که در دسته بندی های مختلف قرار گرفته و در زیاد شدن رزق و روزی مؤثر است عبارت است از:

1-     امور کلی و نکته های مهم رزق و روزی (26 قسم)

2-     امور ایجابی و کارهایی که باید انجام گردد (84 قسم)

3-     امور سلبی و کارهایی که باید ترک شود (90 قسم)

4-     نمازها (22 قسم)

5-     تعقیبات (28 قسم)

6-      دعاها (25 قسم)

7-     ذکرها (20 قسم)

8-     سوره ها (34 قسم)

9-     آیه ها (13 قسم)

10- صلوات ها (19 قسم)

11- زیارت ها (7 قسم)

12- حکایت ها (7 قسم)

13- طرح ثنائی (72 طرح)

كسب رتبه برتر جشنواره سلمان در شهر بغداد توسط حجت الاسلام مهدي باقري سياني، استاد مركز تخصصي تفسير و علوم قرآني نرجس خاتون سلام الله عليها براي تأليف كتاب ارزشمندي با عنوان : «سلمان الفارسي و الصحابية الاصبهانية»