محمد بن فضیل می گوید: به موسی بن جعفرعلیه السلام عرض کردم: «جعلت فداک»؛ فدایت بشوم، «الرجل من اخوانی یبلغنی عنه الشی ء الذی اکرهه فأسئله عن ذلک فینکر ذلک و قد أخبرنی قومی عنه قوم تقات»؛ درباره یکی از برادران دینی من، مطلبی را نقل می کنند، عیبی را می گویند که وقتی می شنوم ناراحت می شوم که چرا این رفیق من چنینکار بدی را کرده، می روم پیش او و از وی سؤال می کنم، فلانی چرا این کار بد را کردی؟ او می گوید: من چنین کار بدی را نکردم در حالی که کسانی که برای من آن مطلب را نقل کردند راستگو بودند و دروغ نمی گفتند، یابن رسول اللَّه! تکلیف من چیست؟ حرف خودش را قبول کنم که می گوید من این کار بد را انجام نداده ام یا حرف مردم را؟ «فقال لی»؛ حضرت به من فرمود: «کذِّب سمعک وبصرک عن اخیک فإن شهد عندک خمسون قسامه و قال لک قولاً فصدقه و کذبهم»؛ گوشَت و چشمت را در مورد برادر دینی تکذیب کن؛ یعنی اگر با چشمت هم دیدی خطا می کند به چشم بگو تو اشتباه کردی، اگر حرف بد هم از او شنیدی به این گوش بگو تو اشتباه کردی، همین که او می گوید من چنین کاری را نکردم حرف خودش را قبول کن، مردم را تکذیب کن و حرف آنها را نپذیر و لو پیش تو شهادت بدهند و پنجاه قسم هم بخورند، همین که می گوید من چنین کاری را نکرده ام، چنین حرفی نزده ام قول خودش را قبول کن، آبروی مؤمن محترم است.

البته این حدیث در مورد انسان مؤمن است نه درباره آدم فاسق و لاابالی، که اگر شهود عادل باشند و در موردش شهادت بدهند بر او حدّ جاری می شود، مطلب را خودتان از هم تفکیک کنید این در مورد انسان مؤمن است.

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب گناهان زبان ، همراه با حکایت های آموزنده، ص:68