راه آسان و هموار
رسيدن به خيرات اين ماه، گذر از گردنه هاى صعب العبورى را در پيش دارد. بايد با بسيارى نيروها و غرايز، دست و پنجه نرم كرد، با هواهاى نفس مبارزه نمود، بر شهوات مهار تقوا زد، بر غضب، لجام اختيار نهاد، دهان را از ناشايستى ها مهر كرد، شكم را از حرام، بازداشت، ديده را از گناه پوشاند، دست را از خطا نگه داشت و…
اينها همه مقدّمه است تا به «تقوا» برسيم.
«تقوا»، همان خصلت نيك و فضيلت ارزنده اى است كه در پيامد روزه مطرح شده و خداوند، انگيزه واجب كردن روزه را، رسيدن مؤمنان به تقوا دانسته است و در قرآن كريم آمده است: «بر شما هم ـ همانندِ پيشينيان شما ـ روزه لازم و واجب شد، در روزهايى خاص، شايد كه به تقوا برسيد» [1]… آرى، شايد!
و اگر به تقوا برسيم، مصونيّت از گناه خواهيم يافت.
دست و ديده و چشم و نگاهمان در اختيار «عقل» و دين خواهد بود. زبان و گوشمان، مطيع فرمان حق خواهد شد،
عفـت و پـاكى، در دلمان و در زندگيـمان، خانه خـواهد كرد،
اهل انفاق و ايثار و مواسات با برادران دينى خواهيم گشت،
به جهاد و دفاع و امر به معروف و نهى از منكر خواهيم پرداخت،
از مال و جان خويش، در راه محرومان، مايه خواهيم گذاشت،
گرسنگان را سير كرده، برهنگان را خواهيم پوشاند،
شب زنده دارانى خداترس و متهجّدانى خاشع خواهيم بود،
تلاشگرانى صادق و مردم دوست خواهيم شد،
اهل «ذكر» و «تهجّد» و «تلاوت قرآن» خواهيم گشت،
نماز و نياز و رازمان، همه با روح و معنويّت خواهد شد.
اينها همه، احتياج به هموار شدن راه، برطرف شدن موانع، رفع مشكلات، و در يك كلمه «تسهيل سبيل» دارد.
آن آسان شدن راه براى رسيدن به اين مقصودها چه مى خواهد؟
هشيارى، سخاوت، ايثار، جهاد با نفس، كنار گذاشتن تنبلى و سستى، رهاكردن خودخواهى و تن پرورى، آزاد شدن از وابستگى و رها گشتن از تعلّقات دنيايى، و… بالأخره:… «توفيق الهى»
[1] ـ بقره، آيه 183.
منبع : سيناي نياز ؛ جواد محدثي