وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَنُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً لَهُمْ فِيها أَزْواجٌ مُطَهَّرَةٌ وَ نُدْخِلُهُمْ ظِلاًّ ظَلِيلاً. (سوره نساء، آیه 57)
در این آیه خداوند متعال به مومنین راستین و آنهایی که از ایمان راسخ برخوردار بوده و اعمال حسنه انجام داده اند بشارت به نعمت های فراوان، بی نظیر و دائمی می دهد. باید توجه داشت که نعمت های اخروی قابل مقایسه با نعمتهای اخروی نیست و تفاوتهای زیادی بین آندو وجود دارد که برخی از تفاوت ها عبارتند از:
1. نعمت‌های اخروی پرتوى از کمالات روحى و صفای روح اهل ایمان خواهد بود و اختصاص به شخص خاص دارد، قابل انتقال و یا صرف نظر نخواهد بود، اما نعمت‌های دنیوی اختصاص به شخص خاصی ندارد، بلکه به طور کلى آماده براى عموم شده، هر کس بتواند از آنها استفاده خواهد برد.
2. نعمت‌هاى دنیوى اغلب از بین رفتنی و فنا پذیرند و نعمت‌های اخروى همه باقى و دایمی است.
3. نعمت‌هاى دنیوى براى انسان، صاف و خالص نمى ماند، بلکه همواره به سبب عوارض و آفات با ناخالصی همراه مى گردد اما ناخالصی در نعمت‌های اخروی به هیچ وجه راه ندارد.
4. نعمت‌هاى دنیوى به مقدار لذّت آن، یا با غصه همراه است و یا غصه را به دنبال دارد. به عبارت دیگر هر لذّتى با المى باشد و هر سرورى آمیخته به اندوهى است بر خلاف نعمت‌های اخروی که غصه و رنجی را به همراه ندارند.
5. نعمت‌هاى دنیوى هر قدر که باشد، از آن‌جا که فانى و زوال پذیر است، ناچیز خواهد بود. اما نعمت‌هاى بهشتی چون پاینده و دائمى است، عظیم و بزرگ است.
و در آخر اینکه نعمت های بهشتی با اعمال خوب ما در این دنیا درست می شود و در واقع دنیا کشت زار آخرت است. هرچه در این دنیا بکاریم در آخرت همان را درو می کنیم البته بشرط این که اعمال خوب خود را با گناه از بین نبریم.