گفته اند : حضرت امیرالمؤ منین (علیه السلام ) هنگامی که زینب (سلام الله علیها ) را به پسر برادرش عبدالله بن جعفر تزویج کرد ، در ضمن عقد ، شرط نمود هر گاه زینب خواست با برادرش حضرت امام حسین (علیه السلام ) سفر رود ، او را از آن منع نکرده و باز ندارد ، و چون عبدالله بن جعفر خواست حضرت امام حسین (علیه السلام ) را از سفر عراق باز دارد و حضرت آن را نپذیرفت و عبدالله ماءیوس و نومید گردید ، دو فرزندش عون و محمد را فرمان داد که به همراه آن بزرگوار به عراق روند و در برابر آن حضرت جهاد و کارزار نمایند ، و هنگامی که حضرت امام حسین (علیه السلام ) روانه کوفه شد ، هر کس او را ملاقات و دیدار می نمود ، از مردم کوفه و مکر و فریب ایشان او را می ترسانید ، حضرت امام حسین (علیه السلام ) می فرمود : ((ایم الله لتقتلنی الفئه ، و لیسلطن علیهم من یذلهم ))؛ به خدا سوگند هر آینه گروه ستمگران مرا می کشند ، و خدا کسی را که آنان را ذلیل و خوار گرداند ، بر ایشان مسلط و چیره نماید .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص30