علي بن الحسين (ع ) هنگامي كه چشمش بر بدنهاي بي سر آنان افتاد و در بين آنان جگر گوشه حضرت زهرا را به گونه اي ديد كه به واسطه عمق فاجعه و شدت آن آسمانها شكافته ، زمين از هم گسيخته مي شود و كوها فرو مي ريزد، بر آن حضرت خيلي دشوار آمده و ناراحتي اش فزوني يافته و آثار اين حالات در چهره اش ‍ نمايان شد. زينب (س ) بر اين حالت ترسيده شروع به دلداري و تسلاي آن حضرت نمود با اينكه صبر خود حضرت به پايه اي بود كه كوهها همتاي صبر و بردباري اش نبودند. از جمله مطالبي كه به آن حضرت گفت ، اين عبارات بود:

((اي يادگار جد و پدر و برادرم ! به خدا سوگند آنچه كه پيش آمده ، تعهدي بوده كه خداوند از جد و پدرت گرفته و خداوند متعال از مردماني ميثاق و عهد گرفته است كه فراعنه اين زمين آنان را نمي شناسند ولي آنان در بين ساكنان آسمانها معروفند، آنان اين پيكرهاي پاره پاره و اين بدنهاي به خون آغشته را جمع آوري و دفن خواهند كرد و در اين سرزمين براي پدرت كه سالار شهيدان است ، پرچمي خواهند افراشت كه در گستره زمان و گذشت شب و روز آثارش محو نشده و فرسوده نخواهد گشت . پيشوايان كفر و رهبران گمراهي در محور نابودي اش خواهند كوشيد و جز ترقي و رشد و اعتلا براي آن علم و پرچم اثري نخواهد داشت .))(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص114

(1)فاطمه زهرا (س ) شادماني دل پيامبر، ص ‍ 866

علامه مقرم مي گويد: ((…زنان گفتند: شما را به خداوند سوگند مي دهيم كه ما را از كنار اجساد كشتگان عبور دهيد. هنگامي كه چشمشان بر پيكرهاي پاره پاره شده افتاد، در حالي كه نيزه ها بر بدنهايشان ميخكوب و شمشيرها از خونشان رنگين و اسبها لگد كوبشان كرده و آنان را درهم كوبيده بودند، شيون و ناله سر داده بر سر و صورت زدند. زينب (س ) فرياد بر آورد: وا محمدا، اي رسول خدا! اين حسين است كه بدين سان برهنه افتاده ، به خاك و خون آغشته گرديده و رگ و پيوندش از هم گسيخته است و اينان دختران تو هستند كه به اسارت مي روند و فرزندان تو كه كشته شده اند. در اين حال هر دوست و دشمني بر حالشان گريست ، به گونه اي كه حتي از ديدگان اسبها اشك سرازير شده بر دست و پايشان فرو ريخت بعد دستها را زير بدن برادر برده به سوي آسمان بلند كرده گفت : خداي من ! اين قرباني را از ما بپذير!))(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص113

(1)فاطمه زهرا (س ) شادماني دل پيامبر، ص ‍ 62

در بعضي از مقاتل آمده : زينب (س ) خم شد و بدن پاره پاره برادر را در آغوش گرفت و دهانش را روي حلقوم بريده برادر نهاد و مي بوسيد و مي گفت :

((اخي ! لو خيرت بين الرحيل و المقام عندك لاخترت المقام عندك و لو ان السباع تاءكل من لحمي ))؛ اي برادرم ! اگر مرا بين سكونت در كنار تو (در كربلا) و بين رفتن به سوي مدينه ، مخير مي نمودند، سكونت همراه تو را بر مي گزيدم ، گرچه درندگان بيابان گوشت بدنم را بخورند.(1)

چون چاره نيست ، مي روم و مي گذارمت

اي پاره پاره تن به خدا مي سپارمت

سپس گفت : ((يابن امي لقد كللت عن المدافعة لهؤ لاء و الاطفال و هذا متني قد اسود من الضرب ))؛ اي پسر مادرم ، از نگهداري اين كودكان و بانوان ، در برابر دشمن ، كوفته و درمانده شده ام و اين كمر (يا چهره ) من است كه بر اثر ضربه دشمن ، سياه شده است .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص112

1- معالي السبطين ، ج 2، ص 55

نقل شده : زينب (س ) وقتي كنار جسد برادر آمد، توقف كرد و با خلوصي خاص متوجه خدا گرديد و عرض كرض كرد:

((اللهم تقبّل منا قليل القربان ))؛ خدايا اين اندك قرباني را از ما قبول فرما.

وقتي زينب (س ) با گفتار جانسوز، كنار آن پيكرهاي پاره پاره سخن گفت ، منظره آن چنان جانسوز بود كه : ((فابكت و الله كل عدو و صديق ))؛ سوگند به خدا دوست و دشمن به گريه افتادند و طبق روايت ديگر.

((حتي راينا دموع الخيل تتقاطر علي حوافرها)) تا آنجا كه ديدم قطرات اشكهاي اسبهاي مخالفان بر روي سم هايشان مي ريخت .(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص111

(1)سوگنامه آل محمد، ص 391.

حميد بن مسلم (از سربازان دشمن ) مي گويد: به خدا سوگند زينب دختر علي (ع ) را فراموش نمي كنم كه در كنار بدنهاي پاره پاره ، ناله و گريه مي كرد و با صداي جانسوز و قلب غمبار مي گفت :

((وا محمداه صلي عليك ملائكة السّماء هذا حسين مرمل بالدماء، مقطّع الاعضاء و بناتك سبايا…))؛ فرياد اي محمد! درود فرشتگان آسمان بر تو باد، اين حسين تو است كه در خون غوطه ور است ، اعضايش قطع شده ، و دختران تو به عنوان اسير، عبور داده مي شوند…

و در روايت ديگر آمده : سخنان ديگري فرمود، از جمله گفت :

((…هذا حسين مجزور الرّاس من القفا، مسلوب العمامة و الرّداء…بابي المهموم حتي قضي ، بابي العطشان حتي مضي ، بابي من شيبته تقطر بالدماء…))؛ اي جد بزرگوار، اين حسين تو است كه سرش را از قفا بريده اند، لباس و عمامه اش را به يغما برده اند، پدرم به فداي آن كسي كه با غمها و داغهاي فراوان شهيد شد، پدرم به فداي آن تشنه كامي كه با لب تشنه جان داد، پدرم به فداي آن كسي كه قطرات خون از محاسن شريفش مي ريزد…

در بعضي از روايات آمده : اهل بيت (ع ) عمر سعد را سوگند دادند آنها را از كنار قتلگاه عبور دهند، تا تجديد عهد با شهدا بنمايند.

راوي مي گويد: زينب كبري (س ) به گونه اي روضه خواند و گريه مي كرد كه ((فابكت و الله كل عدو و صديق ))؛ سوگند به خدا هر دوست و دشمن از گريه و گفتار زينب (س ) گريه كرد.(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص109

(1)بحار الانوار، ج 45، ص 58 و 59

يكي از سربازان دشمن مي گويد: بانوي بلند قامتي را كنار خيمه اي ديدم ، در حالي كه آتش اطراف آن خيمه شعله مي كشيد، آن بانو گاهي به طرف راست و چپ و گاهي به آسمان نگاه مي كرد و دستهايش را بر اثر شدت ناراحتي به هم مي زد، و گاهي وارد آن خيمه مي شد، و بيرون مي آمد، با سرعت نزد او رفتم و گفتم : اي بانو مگر شعله آتش را نمي بيني چرا مانند ساير بانوان فرار نمي كني ؟

زينب (س ) گريه كرد و فرمود: اي آقا! ما شخص بيماري در ميان اين خيمه داريم كه قدرت بر نشستن و برخاستن ندارد، چگونه او را تنها بگذارم و بروم با اينكه آتش از هر سو به طرف او شعله مي كشد؟(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص109

(1) معالي السبطين ، ج 2 ص 8

در بعضي مقاتل آمده : هنگامي كه خيام را آتش زدند، زينب (س ) نزد امام سجاد (ع ) آمد و عرض كرد: اي يادگار گذشتگان و پناه باقيماندگان ، خيمه ها را آتش زدند، چه كنيم ؟ امام فرمود: ((عليكن بالفرار)) بر شما باد كه فرار كنيد.

همه بانوان و كودكان در حالي كه گريان بودند و فرياد مي زدند، فرار كردند و سر به بيابانها نهادند، ولي زينب (س ) باقي ماند و كنار بستر امام سجاد (ع ) به آن حضرت مي نگريست و امام بر اثر شدت بيماري قادر به فرار نبود.(1)

(1)سوگنامه آل محمد، 381.

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص108