عبدالله بن حسن (ع ) که هنوز به حد بلوغ نرسیده بود ، با سرعت از میان خیمه ها بیرون آمده و می خواست خود را به کنار عموی بزرگوارش رساند . زینب (ع ) خواست او را از رفتن ممانعت کند و حسین (ع ) هم به خواهرش دستور داد او را از آمدن کنار عمش جلوگیری نماید ، لیکن آن پاک گهر شدیدا از رفتن به خیمه ها امتناع می ورزید و می گفت : سوگند به خدا ، از عمویم جدا نخواهم شد .

در این وقت ابجر بن کعب با شمشیری به جانب حسین (ع ) حمله آورده عبدالله فرمود : وای بر تو ای زنازاده ! می خواهی عمویم را شهید کنی و مرا داغدار سازی ؟

ابجر به سخن او اعتنایی نکرده تیغ فرود آورد و دست آن طفل را که فدایی حسین (ع ) بود به پوست آویخت .

عبدالله مادر خود را به فریاد خواند حسین (ع ) یادگار برادر را به سینه چسبانیده و فرمود : ای فرزند برادر آرام بگیر و شکیبا باش و این پیش آمد را به خیر خود به شمار آور ، زیرا به همین زودی خدای متعال تو را به پدران نیکو کارت ملحق خواهد ساخت .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص74

حضرت زینب (س ) بانوان و کودکان پراکنده را جمع آوری کرد ، با هر کدام از آنها سخنی می گفت و گریه می کرد . یکی از پدر می پرسید ، دیگری از عمو سؤ ال می کرد ، سومی از اصغر تشنه کام یاد می کرد ، چهارمی از اکبر و قاسم و عون و مسلم و . . .

یکی می گفت : ای عمه جان ! سیلی خورده ام ، دیگری می گفت : گوشم می سوزد ، زیرا گوشم را به طمع گوشواره ، دریده اند ، سومی می گفت : تازیانه خورده ام ، زینب (س ) در برابر دهها حوادث جانسوز قرار گرفته که به قول شاعر از زبان زینب (ع ) :

اگر دردم یکی بودی چه بودی

اگر غم اندکی بودی چه بودی ؟

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص74

راوی می گوید : چون بر اثر کثرت زخمها ، ضعف بر حسین (ع ) غلبه کرد و تیرهای دشمن در بدنش مانند خارهای بدن خارپشت نمایان گردید ، صالح بن وهب مزنی ، نیزه ای بر پهلوی او زد که از اسب بر زمین افتاد و نیمه طرف راست صورتش روی زمین قرار گرفت . در آن حال می گفت ، ((بسم الله و بالله و علی مله رسول الله )) .

پس از آن از روی زمین برخاست .

در این موقع حضرت زینب کبری (س ) از در خیمه بیرون آمد و با صدای بلند قریاد می زد : ((برادرم ! سرورم ! سرپرست خانواده ام ! ))

و می گفت : ((ای کاش آسمان بر سر زمین خراب می شد وای کاش کوها از هم می پاشید و بر روی زمین می ریخت . ))

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص73

در آخرين لحظه اي كه امام (ع ) در قيد حيات بود، با زينب گفتگويي دارد و باز هم وصايايي با اين مخدره نموده و او را نايب خود قرار مي دهد كه بعد از وي كارها را دنبال كند. و آن وقتي بود كه امام از اسب به زمين افتاد، زينب بلافاصله خود را به ميدان بر بالين برادرش مي رساند و مي بيند كه زخم و جراحت زيادي به آن حضرت وارد شده و خون بسياري از وي جاري است ، پس خود را بر روي جسد برادر انداخت و گفت : ((انت احسين اخي ، انت ابن امي ، انت نور بصري ، انت مهجة قلبي ، انت حمانا، انت كهفنا، انت عمادنا، انت ابن محمد المصطفي ، انت ابن علي المرتضي ، انت ابن فاطمه الزهراء)).

امام در حالي كه بيهوش بود، با گريه و زاري زينب به هوش آمد.

زينب گفت : برادرم ! به حق جدم رسول خدا (ص ) تو را قسم مي دهم با من سخن بگو.

امام (ع ) فرمود: ((يا اختاه هذا يوم التناد، و هذا يوم الذي و عدني به جدي و هو الي مشتاق )).

سپس فرمود:اي خواهرم ! قلبم شكست و سختي و كرب من زياد شد. به خدا قسمت مي دهم كه ساكت شوي و صبر پيشه كني ، زينب فرياد زد: واويلا! برادرم ! فرزند مادرم ! چگونه ساكت باشم در حالي كه تو چنين حالتي داري … الخ ))(1)

بنابراين ، آخرين كسي كه توانست در آن لحظات آخر سخن برادر خود را بشنود و از وصايا و سفارشات آن حضرت آگاه گردد، زينب بود. اين مهمترين ويژگي زينب بود كه ديگران از آن بهره اي نداشتند.(2)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص86

(1)معالي السبطين ، ج 2 ص 22.
(2) زينب كبري (س ) عقيله بني هاشم ، ص ‍ 107 و 178

حجت خدا در مقابل اجساد مطهر شهدا ايستاده و لب به سخن مي گشايد: ((هل من ناصر ينصرني ! هل من معين يعيني !)) تك تك شهدا را صدا مي زند: ((عباس كجايي ؟ مسلم كجايي ؟ برير كجايي ؟ چرا جواب حسين را نمي دهيد؟ دلخوش بوديد كه من شما را صدا بزنم ، اما اينك چه شده كه جواب نمي دهيد؟))

به سوي خيمه روانه مي گردد. اهل خيام را صدا مي زند و همه را بر صبر و بردباري و تحمل سفارش مي نمايد: ((مبادا در مقابل دشمن بلند گريه نماييد تا دشمن شاد گردد…))

در ميان اهل بيت ، متوجه عقيله بني هاشم حضرت زينب كبري مي شود كه مي لرزد. حسين بر سينه خواهر خويش دست ولايت مي نهد و او را به طماءنينه و استقامت بشارت مي دهد: ((خواهرم ! پس از من ، در قبال تمام مشكلات صابر باش . پس از من ، مصايب زيادي بر تو وارد خواهد گشت .))

دختر حضرت علي (ع ) و يادگار فاطمه مي فرمايد: ((برادر! فرمانت را تحمل مي كنم ، ولي اگر اين اطفال سراغ تو را بگيرند، چه جوابي بدهم ؟))

حسين نگاهي محبت آميز به خواهرش مي نمايد: ((زينبم ! مرا در نماز شب خودت فراموش نكن .))(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص85

(1)عقيله بين هاشم ، ص 28 و 29

زينب (سلام الله علیها) متكايي براي حسين (علیه السلام ) گذاشت ، و آن حضرت با خواهر خود آهسته به سخن پرداختند و زماني كه صداي زينب به خاطر بي سرپرستي فرداي بانوان به گريه بلند شد، حسين (علیه السلام ) او را دلداري داد. بعد زينب ادامه داد: برادرم ! آيا براي وفاداري و مقاومت لازم فردا، اصحاب را كاملا امتحان كرده اي كه مبادا فردا تو را تنها بگذارند؟

حسين (علیه السلام ) فرمود: بلي آنان را بارها آزمايش كرده ام ، و تا زنده هستند از من و بانوان و اطفال حمايت و حفاظت خواهند كرد! بعد حسين (علیه السلام ) از خيمه زينب بيرون آمد، و به خيمه حبيب بن مظاهر رفت و مشاهده كردم كه حبيب براي اطمينان خاطر و دلداري زينب ، مطلب را با ساير ياران در ميان گذاشت و آنان سرهاي خود را برهنه كردند و قبضه شمشيرها را در دست فشردند و براي حفاظت از بانوان و ناموس پيامبر(صلی الله علیه و آله و سلم ) كه زينب (سلام الله علیها) روي آن حساسيت فوق العاده داشت . با اداي سوگند، براي چندمين بار اعلام وفاداري كردند.(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص72

1- مقتل الحسين ، مقرم ، ص 266.

همان طور که در روز تولد حضرت زین العابدین علیه السلام در بین مورّخین اختلاف است، در روز و سال شهادت او نیز اختلاف وجود دارد.

دامنه این اختلاف از سال 92 هجری تا سال 100 هجری است، اما آنچه از همه مشهورتر است، یکی سال 94 هجری است که آن را به مناسبت ارتحال فقهای بیشماری از اهل مدینه، « سنه الفقهاء » نامیده اند و دیگری سال 95 هجری.
« حسین » فرزند امام علی بن الحسین علیه السلام وفات پدر خود را در سال 94 اعلام کرده است و بر این اساس بزرگانی نظیر شیخ مفید و شیخ طوسی و محقق اربلی و ابن اثیر نیز همین نظر را داشته اند.

اما بر اساس روایتی که ابوبصیر از امام جعفر صادق علیه السلام نقل کرده است، امام فرموده است:
حضرت علی بن الحسین علیه السلام در حالی‌که 57 ساله بودند از دنیا رفت و این واقعه در سال 95 هجری اتفاق افتاد.

شهادت
روز شهادت امام سجاد نیز 18 ، 22 و 25 محرم نقل شده که روز 25 از شهرت بیشتری برخوردار است.
بنا بر این روایات، امام سجاد علیه السلام 57 یا 58 سال عمر فرمود که :
دو سال آن را در زمان حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام، ده سال را در زمان امامت عموی خود حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام و ده سال را در دوران امامت پدر خود سپری فرموده است و مدت امامت خود آن امام بزرگوار نیز 35 سال بوده است.

دیده شده توسط نویسنده وبلاگ در کتاب تبلیغ