هواپرستی عامل بیگانگی از همه اصول اخلاقی می باشد. سرانجام هواپرستی انسان را در خویشتن فرو می برد و از همه حقایق و سعادت جهان دور می سازد انسان هواپرست جز به اشباع شهوات خویش نمی اندیشد، آگاهی، گذشت، ایثار و معنویت برای او مفهومی ندارد. هواپرست همیشه گرفتار افراط است. شاید یک دلیلش این باشد که آدمی در لذت های مادی همیشه زیاده خواه می شود و از یاد خداوند غافل می شودف همین غافل شدن ازیاد خدا، منشأ تمام گرفتاری ها و بدبختی های بشر در دنیا و آخرت می شود و کسی که خدا را فراموش کند زندگی او سخت خواهد شد.[1]

هواپرستی یکی از بزرگترین موانع سعادت و کامیابی بشریت، به شمار می رود و تمام بدبختی ها و فلاکت انسانها به این دلیل است که آنها مطیع هوا و هوس می باشند.

خداوند در قرآن کریم می فرماید:

«… أَفَلاَ تَذَکَّرون»[2]«… آیامتذکر این معنی نمی شوید؟»

تفسیر این آیه نکته بسیار مهمی را خاطر نشان می سازد که خود پرستی و هواپرستی انسان را به شقاوت و ضلالت و بدبختی می کشاند و او را از جاده سعادت دور می کند.

[1]  محدثه عجم اکرامی، مهمترین ریشه های  سعادت از دیدگاه اسلام، www.tebyan.sm.ir ، تاریخ انتشار 26/5/1394
[2] سوره جاثیه ، آیه 23

قسمتی از پایان نامه سرکار خانم سميه قهرودي(طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها) با عنوان نقش مادر در سعادت جامـعه