“و اما حكومت إسلام كه بر عهدۀ ولىّ فقيه است، تنها عهده‌دار امور عمرانی و أمنيّت داخلى و مرزدارى و سنن و آداب اجتماعى و حفظ عادات محض نيست؛ بلكه بر عهدۀ حكومت ا سلام است كه مردم را به نماز سوق بدهد؛ يعنى إقامه ی نماز نمايد. و إيتاء زكوة كند؛ يعنى زكَوة را جمع‌آوری نموده و به مستحقّين برساند. وأمربه معروف كند؛ يعنى آنچه را كه در نزد خدا و رسول خدا- طبق آيات قرآن- معروف و ممدوح شمرده مى‌شود، مردم را به آن‌ها وادار كند؛ وازهرچه در قرآن كريم و سنّت رسول خدا ناپسند شمرده‌شده است مردم را بازدارد. اين از وظائف حكومت اسلام است؛ و استقرار حكومت ‌اسلامی ممكن نيست مگر اينكه حاكم به اين جهات اهتمام داشته و درصدد ایجاد اين شرایط برای امّت مسلمان باشد". [1]

از سوی دیگر همان‌طور که  به آن اشاره شد خانواده محوری‌ترین بخش هر جامعه‌ای محسوب می‌شود. انسان، اولین آموزش‌ها را در خانواده می‌بیند و پایه ی اخلاق فردی و اولین مراحل اجتماعی شدن او در خانواده شکل می‌گیرد. خانواده‌ها درنتیجه گرایش‌های مختلف، تربیت‌ها و اخلاق و منش زندگی خاصی را به فرزندان منتقل می‌کنند. در خانواده‌های مذهبی آنچه در مورد تربیت و پرورش فرزندان مورد توجه قرار دارد مذهب و توجه به دستورات دینی درباره تربیت است. این نوع خانواده‌ها سعی می‌کنند نحوه ی رفتار و گفتار آن‌ها به‌گونه‌ای باشد که در اثر این تربیت در آینده، دین و اوامر و نواهی آن، محور رفتار و نوع سلوک آن‌ها در زندگی‌شان باشد و در حقیقت دید آن‌ها به زندگی، اعمال و رفتار و فضای زندگی آن‌ها، که درمجموع سبک زندگی آن‌ها را تشکیل می‌دهد، متأثر از دین باشد.

[1] -همان، ص: 232‌

قسمتی از پایان نامه خانم زهره صلاحیان (طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها) با عنوان: نقش دولت اسلامی در حمایت از بنیان خانواده در فقه امامیه وحقوق جمهوری اسلامی