گریه بر سید الشهدا مسئله ی سیاسی است نه سید الشهدا احتیاج به این گریه ها دارد و نه این گریه ها خودش_فی نفسه_ کاری از آن می آید، کار امام حسین علیه السلام سرکوب قدرت های طاغوتی بود. حرکت امام حسین علیه السلام برای برداشتن نمادهای ظلم، زورگویی و فساد و برقراری قسط و عدل در میان جوامع بود برای نجات انسان و انسانیت و در راستای رسالت انبیای الهی؛ بنابراین مجالس عزای امام حسین علیه السلام مردم را مجتمع می کند، بسیج می کند برای یک مسأله.
بی دلیل نیست که بعضی از ائمه ما می فرمایند که برای من در منابر روضه بخوانند و یا بی دلیل نمی گویند که هر کس بگرید، بگریاند و یا حالت گریه کردن به خود بگیرد، اجرش بسیار است.
مسأله مسأله ی تباکی نیست، مسأله، مسأله ی سیاسی است. که ائمه ی ما با همان دید الهی که داشتند، می خواستند که ملت ها را با هم بسیج کنند برای آن هدف عالی که همان نجات انسان ها و انسانیت از گردن کشی، تفرعن و قدرت های شیطانی است.
هاجر انجمنی طلبه ی مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها، با استناد به فرمایشات امام (ره) و مقام معظم رهبری

زائرین قبر من این شام عبرت خانه است

مدفنم آباد و قصر دشمنم ویرانه است

دختری بودم سه ساله، دستگیر و بی پدر

مرغ بی بال و پری را از قفس کاشانه است

بود سلطانی ستمگر صاحب قدرت یزید

فخر می کرد او که مستم در کفم پیمانه است

داشت او کاخی مجلّل، دستگاهی باشکوه

خود چه مردی کز غرور سلطنت دیوانه است

داشتم من بستری از خاک و بالینی ز خشت

همچو مرغی کو بسا محروم ز آب و دانه است

تکیه می زد او به تخت سلطنت با کبر و جد

این تکبّر ظالمان را عادت روزانه است

من به دیوار خرابه می نهادم روی خود

زین سبب شد رو سفیدم، شهرتم شاهانه است

بر تن رنجور من شد کهنه پیراهن کفن

پر شکسته بلبلی را این خرابه لانه است

محو شد آثار او، تابنده شد آثار من

ذلّت او عزّت من هر دو جاویدانه است

 چشم عبرت باز کن، بیدار شو!

هر که از اسرار حق آگه نشد بیگانه است

صفحات: 1· 2· 3

حجّت الاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ محمود شریعت زاده خراسانی، طی نامه ای در تاریخ دوم جمادی الثانیه 1418 ه. ق نقل کرامت حضرت رقیه به دفتر انتشارات مکتب الحسین علیه السلام ارسال نموده و مرقوم داشته اند:

روزی وارد حرم حضرت رقیه علیها السلام شدم. دیدم جمعی مقابل ضریح مقدس مشغول زیارت خواندن و عزاداری می باشند و مداحی با اخلاص به نام حاج نیکویی مشغول روضه خوانی است از او شنیدم که می گفت:

خانه های اطراف حرم را برای توسعه حرم مطهر خریداری می نمودند. یکی از مالکین که یهودی یا نصرانی بود، به هیچ وجه حاضر نبود خانه خود را برای توسعه حرم بفروشد. خریداران حاضر شدند که حتی به دو برابر و نیم قیمت خانه را از او بخرند، ولی وی نفروخت. بعد از مدّتی زن صاحب خانه حامله شده و نزدیک وضع حمل وی می شد. او را نزد پزشک معالج می بردند، بعد از معاینه می گوید: بچّه و مادر، هر دو در معرض خطر می باشند و خانم باید زیر نظر ما باشد. قبول کردند، تا درد زایمان شروع شد. صاحب خانه می گوید: همسرم را به بیمارستان بردم و خودم برگشتم و آمدم درب حرم حضرت رقیّه علیها السلام و به ایشان متوسّل شدم و گفتم اگر همسر و فرزندم را نجات دادی و شفای آنان را از خدا خواستی و گرفتی خانه ام را به تو تقدیم می کنم.

مدّتی مشغول توسّل بودم، بعد به بیمارستان رفتم و دیدم همسرم روی تخت نشسته و بچّه در بغلش سالم است. همسرم گفت: کجا رفتی؟ گفتم رفتم جایی کاری داشتم. گفت: نه، رفتی متوسّل به دختر امام حسین علیه السلام شدی! گفتم از کجا می دانی؟ زن جواب داد: من، در همان حال زایمان که از شدّت درد گاهی بیهوش می شدم، دیدم دختر بچه ای وارد اطاق بیمارستان شد و به من گفت: ناراحت مباش، ما سلامتی تو و بچّه ات را از خدا خواستیم، فرزند شما هم پسر است، سلام مرا به شوهرت برسان و بگو اسمش را حسین بگذارد! گفتم: شما کی هستید؟ گفت: من رقیّه دختر امام حسین علیه السلام هستم.

بعد از روضه خوانی از مداح مذکور (حاجی نیکویی) سؤال کردم این داستان را از که نقل می کنی؟ در جواب گفت: از خادم حرم حضرت رقیّه علیها السلام نقل می کنم، که خود از اهل تسنّن می باشد و افتخار خدمتگزاری در حرم نازدانه امام حسین علیه السلام را دارد و پدرش هم از خادمین حرم حضرت رقیّه علیها السلام بوده است.

منبع: علی غزالی اصفهانی،"دانستنی های حضرت زینب و حضرت رقیه سلام الله علیهما"،1387، ص34

حاج ملا سلطان علی، روضه خوان تبریزی، که از جمله عبّاد و زهّاد بوده، گوید: در خواب مشرّف به محضر والای امام زمان علیه السلام شدم، عرض کردم: مولانا! آنچه در زیارت ناحیه مقدّسه ذکر شده است که می فرماید: «فَلأنْدُبَنَّکَ صَباحاً وَ مَساءً وَ لَأبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً» صحیح است؟

فرمودند: بلی!

عرض کردم: آن مصیبتی که در سوگ آن به جای اشک، خون گریه می کنید کدام است؟ آیا مصیبت علی اکبر علیه السلام است؟

فرمودند: نه! اگر علی اکبر علیه السلام زنده بود او هم در این مصیبت، خون گریه می کرد!

گفتم: آیا مقصود مصیبت حضرت عباس علیه السلام است؟

فرمودند: نه بلکه اگر حضرت عباس علیه السلام هم در حیات بود او نیز در این مصیبت خون گریه می کرد.

گفتم: لابد مصیبت حضرت سیّدالشهداء علیه السلام است؟

فرمودند: نه! حضرت سیّدالشهداء علیه السلام هم اگر در حیات بود، در این مصیبت خون گریه می کرد.

پرسیدم: پس این کدام مصیبت است؟

فرمود: آن مصیبت اسیری زینب علیها السلام است.

منبع: علی غزالی اصفهانی،"دانستنی های حضرت زینب و حضرت رقیه سلام الله علیهما"،1387، ص34

بعضی گفته اند: هنگام بیرون آمدن از شام، زینب علیها السلام و همراهان به یاد رقیّه افتادند، زینب علیها السلام به زنهای شام که به بدرقه آنها آمده بودند فرمود: ما از میان شما می رویم ولی یک دختر خردسال را در میان شما گذاشتیم او در این شهر غریب است کنار قبر او بروید و او را فراموش نکنید. زینب علیها السلام و همراهان تا دیوارهای شام دیده می شد بیاد رقیّه اشک می ریختند آن دخترک ستمدیده که هنگام آمدن به شام بلبل اهل بیت بود و همواره سراغ بابا را می گرفت ولی اکنون خاموش شده و در میان کاروان نیست.

کاروان به قصد مدینه حرکت می کرد وقتی به دو راهی رسیدند یک راه به طرف کربلا و یک راه دیگر به طرف مدینه می رفت به راهنما گفتند ما را از راه کربلا عبور بده تا پس از زیارت قبور شهیدان از آنجا به سوی مدینه برویم.

بی بی زینب علیها السلام به سوی قتلگاه برادر حرکت کرد و به اتفاق اهل بیت به عزاداری پرداختند، حضرت زینب با صدای جانکاه که دلها را جریحه دار می کرد می فرمود: ای وای برادرم حسین جان، ای وای ای محبوب دل پیامبر خدا، ای فرزند مکه و منی، گفت و گفت تا کنار قبر بی هوش به زمین افتاد و زنها اجتماع کردند آب به صورت زینب می پاشیدند تا به هوش آمد و همواره به عزاداری پرداختند.

منبع: علی غزالی اصفهانی،"دانستنی های حضرت زینب و حضرت رقیه سلام الله علیهما"،1387، ص33

امام حسین علیه السلام دختر کوچکی داشتند که او را بسیار دوست می داشت و او نیز پدر را بسیار دوست می داشت نامش رقیه و 3 سال داشت و همراه اسیران در شام به سر می برد و از فراق پدر، شب و روز گریه می کرد، شبی پدر را در خواب دید، وقتی که از خواب بیدار شد، بی تابی شدیدی کرد و گفت: «پدرم را بیاورید، نور چشمم را می خواهم» . اهل بیت علیهم السلام هر چه را او نوازش دادند تا آرام شود آرام نگرفت و آنچنان با سوز گریست که همه اهل بیت علیهم السلام به گریه افتادند و بصورتشان می زدند و خاک بر سر می ریختند و موهای خود را پریشان می کردند یزید صدای گریه آنها را شنید گفت: چه خبر است؟ جریان را به او گفتند گفت: سر پدرش را برای او ببرید و جلو او بگذارید تا آرام شود.

سر بریده امام حسین علیه السلام را در میان طبقی گذاشتند و روی آن را با حوله ای پوشاندند و نزد رقیّه آوردند و جلو او گذاشتند.

رقیّه گفت: این چیست؟ من پدرم را می خواهم، غذا نمی خواهم، گفتند: پدر تو در همین جاست، رقیّه حوله را برداشت، ناگهان سر بریده ای را دید گفت این سر کیست؟ گفتند: سر پدرت می باشد.

سر را برداشت و به سینه اش چسباند و می گریست و چنین می گفت:

ای بابا جان چه کسی تو را به خونت رنگین کرده؟ بابا جان چه کسی رگهای گلویت را بریده؟ بابا جان چه کسی مرا در کودکی یتیم کرد؟ بابا جان دختر بی بابا به که پناه برد تا بزرگ شود؟ بابا جان کاش نابینا بودم و این منظره را نمی دیدم، بابا جان کاش خاک را بالش زیر سر قرار می دادم، ولی محاسن تو را خضاب شده به خون نمی دیدم.

آنقدر درد دل کرد تا وقتی او را حرکت دادند دریافتند که جان به جانان سپرده.

یزید دستور داد پیکر پاک رقیّه را غسل دادند و کفن نموده و به خاک سپردند.

منبع: علی غزالی اصفهانی،"دانستنی های حضرت زینب و حضرت رقیه سلام الله علیهما"،1387، ص32

انگيزه امام (ع) از قيام در وصيّت نامه آن حضرت به برادرش «محمّد حنفيّه» به هنگام ترك مدينه روشن‏ تر بيان شده است:

«اين وصيّتى است از حسين بن على بن ابيطالب به برادرش «محمّدبن‏ حنفيّه.» «حسين» به يگانگى خدا و اينكه شريكى براى او نيست، گواهى مى‏دهد. و نيز گواهى مى‏دهد كه «محمد (ص)» بنده خدا و فرستاده اوست كه آيين حق را از جانب خدا آورده است. و گواهى‏ مى‏ دهد كه هر يك از بهشت و دوزخ حقّ است و روز رستاخيز خواهد آمد و خداوند همه انسانها را در چنين روزى بر مى ‏انگيزاند. و گواهى مى‏دهد كه من نه براى آسايش و خود نمايى و نه براى فساد و ستمگرى خروج كردم؛ بلكه براى اصلاح امّت جدّم قيام نمودم. مى‏خواهم به معروف امر كرده، از منكرنهى كنم و به سيره و روش جدّم و پدرم على بن ابيطالب رفتار نمايم.»1

وصيّتنامه امام (ع) در برگيرنده دو نكته مهمّ است:

نخست آنكه اختلاف امام (ع) با يزيد تنها بر سر مسأله بيعت نيست كه اگر دستگاه خلافت از بيعت امام (ع) صرف‏نظر كند، آن حضرت نيز سكوت نمايد. بلكه از نظر امام «حسين (ع)» وجود «يزيد» و دودمان وى، موجب گسترش ظلم و فساد و تغيير در احكام اسلام و سنّت پيامبر (ص) گرديده است و فرزند پيامبر (ص) وظيفه خود مى‏داند كه در راه اصلاح اين مفاسد و از بين بردن منشأ نابسامانيها (بَنى ‏امَيّه) بپاخيزد و سيره و راه و رسم جدّش رسول خدا (ص) و پدرش على مرتضى (ع) را كه به فراموشى سپرده شده بود، زنده كند.

از پيش خنثى کردن توطئه‏ ها و تبليغات سوء دشمن

ديگر آنكه امام (ع) با اين وصيّت نامه، بسيارى از توطئه‏ ها و تبليغات سوء دشمن را از پيش خنثى كرد. امام (ع) مى‏ دانست كه دستگاه تبليغاتى «يزيد» براى مشروع جلوه دادن جنايت خود، چهره فرزند پيامبر (ص) و قيام حق طلبانه او را به گونه‏ اى ديگر معرّفى كرده و حضرتش را فردى شورشگر، جاه طلب و خارج از دين قلمداد خواهد كرد. «حسين‏بن على (ع)» با فرازهاى نخست اين وصيّت‏نامه و معرّفى خود به عنوان فردى موّحد، معتقد به رسالت پيامبر (ص) و شخصيّتى اصلاح طلب، توطئه دشمن را نقش بر آب كرد.

دکتر علی حق شناس، استاد مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها

1.« مقتل الحسين، خوارزمى‏ ص 188 و بحارالانوار، ج 44، ص 329.»