مدت هاست می نویسم از خودم از تنهایی هایم از بغض هایی که غروب جمعه گلوی احساساتم را می فشارد و همچون دندانی سخت لب های شادی ام را می گزد . ولی امروز که می خواهم تنها برای تو بنویسم دستم خالی است. وسعت مغزم به اندازه ی اندوخته قطره های ایمان تحلیل رفته و دستانم توان رقم زدن تصویر دوری تو را ندارد .

همه می گویند تو هستی تو می ایی و من سال هاست در انتظارچشیدن این واقعیت سبز روی ژاهای ایمان ایستاده ام.قلب زمین قرن هاست یخ زده نمی دانم ایبن بهاری کذایی از کدام درون می جوشد؟!وقتی هنوز نیستیدر شگفتم چرا درختان قبای شادی بر تن می کنند و اسمان اشک امید بر چهره ی زمین می پاشد.

وقتی تو نیستی در شگفتم چگونه زمین توان گام برداشتن میان انبوه معلقات را دارد . تو نیستی و زندگی هنوز جاریست خورشید به عادت سال ها تکرار صبح ها به استقبال دیدگان تازه متولد شده می اید و شب ها با کوله باری از غم به دیار رفتگان سفر می کند . اینها می دانند تو خواهی امد و این گونه بر رخش روزگار می تازند ؟

دلـتـ ـنـگـم …

دلـتـ ـنـگـ غـروبـــ هـاے کـربـ ـلـا …

دلـتـ ـنـگـ نـشـسـ ـتـن تـو بـهـشــت زمـیـنـی خـ ـدا ، بـیـن الـحـ ـرمـیـن …

دلـتـ ـنـگـ کـنـج شـش گـوشــ ه پـایـیـن پـاے اربـ ـاب …

هـمـون جـایـی کــ ه احـسـ ـاس بــ ه هــر کـسـی مـیـگــ ه :

تـنـ ـهـا مـعـشـ ـوق جـهـان حـسـ ـیـن فـاطـ ـمــ ه (س) است …

هـیـچ عـاشـ ـقـی تـنـ ـهـا نـیـسـت …

هـــر جمعه به جاده آبي نگــــاه مي كنــــــم
و در انتظار قاصدكي مي نشينم كه قـــــرار است خبر گامـــهاي تو را براي من بياورد،
گامهاي استـــــــوار و دستهاي سبزت را.
اگر بيايي، چشمهايم را سنگفرش راهت خواهــــــــم كرد.
تو مي آيي و در هر قـــــــــدم،
شاخه اي از عاطفه خواهي كاشت و قاصـــــــدكي را آزاد خـــــــواهي كرد.

«هرگاه از كنار من خانم بدحجابى عبور مى كند، سرم را پايين گرفته و خودم را ناراحت نشان مى دهم و بلند لا اله الاّ الله مى گويم»

(مجتهدى تهرانی)

ولادت

مرحوم آیت‌الله احمد مجتهدی تهرانی در نهم مهرماه سال 1302 شمسی ‏در تهران چشم به جهان گشود. وی در خاندانی با تقوی و ورع و فضل و شرف پرورش یافت پدر ایشان ‏مرحوم محمدباقر از كسبه‌های معروف و با تقوی و متدین تهران بوده و ‏جد ایشان مرحوم میرزا احمد از تجار مشهور و از مؤمنین و متدینین عصر ‏خود بود. بعد از این دو بزرگوار اجداد حضرت آیت ‌الله مجتهدی همگی در ‏كسوت روحانیت و از علمأ جلیل‌القدر و مبلغین اسلام و از ائمه جماعات ‏مشهور كاشان بودند.

در مسیر دانش

آیت‌‌الله مجتهدی در سال 1362 قمری و در سن 19 سالگی به كسوت ‏روحانیت درآمد و قبل از آن در بازار تهران مشغول به كار بود و پدر ایشان ‏یعنی مرحوم محمد باقر راضی نبود كه فرزندش طلبه شود ولی بر اثر ‏عشق و علاقه زیادی كه جناب استاد به علم و دانش داشت به سوی ‏طلبگی روی آورد.

ميرزا احمد، در ابتداى نوجوانى در بازار تهران به شغل عريضه نويسى و منشى گرى اشتغال داشت. پدر ميرزا احمد، با طلبه شدن وى مخالف بودزيرا با ديدن شرايط سخت طلاّب، مى ترسيد كه فرزندش گرفتار فقر و تنگدستى گردداما شوق و علاقه ميرزا احمد، بر همه موانع فائق آمد و مشتاق كسب علوم حوزوى شد و تمام سختى ها و مشكلات اين راه را به جان خريد. انتخاب اين راه، آسان نبود. اطرافيان، او را از اين راه برحذر داشتند و مشكلات و سختى هاى عالم طلبگى نيز بر اين دشوارى ها مى افزود.

آیت‌الله مجتهدی در ضمن تحصیل، به تدریس كتب حوزوی هم ‏می‌پرداخت و وقتی كه از قم به تهران آمد شب‌ها در مسجد‌ امین‌الدوله ‏كه مرحوم حاج شیخ محمد حسین زاهد در آنجا مشغول به تدرس و اقامه ‏نماز بود، استاد هم، صبح و عصر به امر تدریس اشتغال داشت و چون ‏مرحوم حاج شیخ محمد‌حسین زاهد در اواخر عمر و با وجود كهولت سن ‏به سختی مشغول تعلیم و تربیت طلاب بود، لذا از آیت‌الله مجتهدی تقاضا ‏كرد كه علاوه بر تدریس، شب‌ها هم منبر برود و آیت‌الله مجتهدی در طول ‏دو سال، شش جزء از اول قرآن را با استفاده از تفسیر‌ برهان كه مبنای ‏تفسیری ایشان بود برای مستمعین آیات قرآن را تفسیر می‌كرد.

سنگ بناى حوزه علميه

قبل از استاد مجتهدى، طلاّب و حوزه علميه توسط شيخ محمّدحسين زاهد اداره و سرپرستى مى شدند. شيخ محمّدحسين زاهد كه در زهد و عزّت نفس كم نظير بود، در عمر پربركت خود افراد بسيارى را تربيت كرد و بسيارى از بازاريان و عالمان معاصر از شاگردان آن مرد قدسى بوده اند.

وى علوم حوزوى را ابتدا در شهر مشهد سپرى كرد و پس از يك سال و نيم، براى ادامه تحصيل به تهران آمد. در تهران، افتخار شاگردى آيةالله سيّد على حائرى معروف به مفسر و مؤلف تفسير مقتنيات الدرر، نصيبش شد و از محضر آن عالم وارسته كسب فيض نمود. فقه را از باب طهارت تا ديات، در محضر حاج آقا عيسى فرا گرفت. وى در ضمن تحصيل علوم طلبگى، براى گذراندن زندگى، نفت فروشى مى كردامّا نفت فروشى كه دائم به مطالعه مى پرداخت و وقت خود را بيهوده صرف نمى كرد. بعد از يكسان كردن لباسها توسط رضا خان، وى نفت فروشى را تعطيل كرد و به علوم حوزوى روى آورد. خودش مى گفت: تا حال درس خواندن براى من مستحب بودولى الان كه عمامه ها را از سر علما بر مى دارند، بر من واجب است كه مقابله كنم و مشغول كار فرهنگى بشوم.

آیت‌الله احمد مجتهدی تهرانی پس از گذشت سه سال از رحلت آن عالم ‏بزرگوار، همچنان به امر تدریس در مسجد مرحوم حاج سید‌ عزیز‌الله واقع ‏در بازار تهران مشغول بود تا آنكه به درخواست عده‌ای از علمأ و مردم ‏متدین، از حضرت استاد تقاضا كردند كه حوزه علمیه را به مسجد مرحوم ‏حاج ملا جعفر منتقل كنند كه در آن زمان مسجد، انبار خاك ذغال و خمره ‏ترشی كسبه محل بود، و تجار و مردم متدین با علمأ مشورت كردند و به ‏این نتیجه رسیدند كه آیه‌الله مجتهدی به دلایلی نسبت به علمأ دیگر ‏جهت ادامه راه مرحوم حاج شیخ محمد حسین زاهد ارجحیت دارد.

بنابراین با همت تجار و مردم متدین، آیت‌الله مجتهدی توانست حوزه ‏علمیه فعلی را كه در تهران خیابان 15 خرداد شرقی، كوچه شهید ‏مرتضی كیانی، كوچه مسجد آقا واقع است تأسیس كند.

وفات

ايشان که در سالهای آخر عمر از مشکلات تنفسی و قلبی رنج می‌برد در 23دی 1386در سن ۸۵ سالگی در بیمارستان بازرگانان تهران درگذشت .

سایت ابوتراب

زندگینامه:

مرجع عالی‌قدر آیت‏ الله العظمی سیداحمد خوانساری، در تاریخ هجدهم محرم‌الحرام سال ۱۳۰۹ هجری قمری در شهر خوانسار چشم به جهان گشود. پدرش آیت‏ الله سیدیوسف از علمای مشهور آن دیار و امام جمعه خوانسار بود. سیداحمد، دوران کودکی را در خوانسار سپری کرد و با آغاز نوجوانی، علاقه به تحصیل علوم دینی در او نمایان شد، لذا مشغول تحصیل در علوم حوزوی شد و تا پایان سطح را در خوانسار گذراند.
وی در شانزده سالگی برای ادامه تحصیل به شهر اصفهان کوچ کرد و بعد از مدتی کوتاه، در هجده سالگی برای کسب فیض از بزرگان فقه و اصول و رجال، عازم نجف اشرف شد. این عالم باعمل، پس از شش سال به ایران بازگشت و در حوزه سلطان‏ آباد اراک که به همت آیت‏ الله العظمی حائری تأسیس شده بود، مدت هفت ‏سال به تحصیل و تدریس پرداخت.
عمده اساتید این مرجع بزرگ، در ایران و عراق عبارت بودند از: حاج سیدعلی‏ اکبر خوانساری، حاج میرمحمدصادق مدرس، آخوند ملاعبدالکریم گزی، میرزامحمدعلی تویسرکانی، آخوند خراسانی، صاحب عروة، آقاضیاءعراقی، شیخ‌الشریعه اصفهانی، علامه نائینی، سیدابوتراب خوانساری، میرزاعلی‏ اکبر حکیم یزدی، محمدحسن ریاضی و حاج شیخ عبدالکریم حائری.
شاگردان این مدرس بزرگ نیز همگی از بزرگان حوزه به‌شمار می روند :

امام موسی صدر، شهید مطهری، جلال طاهرشمس، ستوده، شیخ علی‏ پناه اشتهاردی، سیدمحمدباقر سلطانی، سیدمحمدباقر ابطحی، سیدمحمدعلی ابطحی، سیدرضا صدر، سیدعبدالله شبستری، سیدرضی شیرازی، مجتهدی، محمود انصاری، حسن خسروشاهی و میرزاهادی.
آثار و تألیفاتی که از آیت‏ الله العظمی خوانساری به‌جای مانده است، همگی از کتب ارزشمند حوزه علمیه به‏ شمار می‌‏رود که به برخی از این تألیفات اشاره می‌شود: جامع‏ المدارک در شرح کتاب مختصرالنافع که یک دوره فقه استدلالی است که به‌صورت شرح بر مختصرالنافع محقق حلی می‌‏باشد؛ عقائدالحقه که یک دوره اصول دین استدلالی است؛ حاشیه بر عروة‏الوثقی؛ مناسک حج؛ توضیح‏ المسائل؛ کتاب طهارت؛ کتاب صلوة و بسیاری کتب دیگر.

آیت‏ الله خوانساری همواره در علوم دینی و مباحث فقهی و اصولی از بزرگان کشور محسوب می شد. ولی تا وقتی که مرحوم آیت‏ الله بروجردی در قید حیات بود، هیچ‌گاه داعیه مرجعیت در خود ایجاد نکرد حتی پس از درگذشت آیت‏ الله العظمی بروجردی نیز همواره از این امر خطیر دوری می گزید،ولی بعد از فوت آیت الله بروجردی جمع کثیری از مردم ایران و برخی از کشورهای مجاور، به معظم‌له رجوع و از رساله آیت‏ الله خوانساری استفاده کردند. در اواخر عمر بابرکت معظم‌له، مرجعیت آیت‏ الله خوانساری فراگیر‌تر گردید تا جایی که اداره مالی حوزه‏ های ایران و سایر کشورهای هم‌جوار بیشتر بر دوش مبارک معظم‌له قرار داشت.

آیت‏ الله العظمی سیداحمد خوانساری، سرانجام پس از نود و شش سال عمر بابرکت، در بیست و هفتم ربیع‏ الثانی سال ۱۴۰۵ق از دنیا رفت. مردم مسلمان تهران بعد از تشییعی باعظمت، بدن مطهرش را به قم انتقال دادند و بعد از نمازی که مرحوم آیت‏ الله العظمی گلپایگانی بر پیکر معظم‌له خواند، در جوار حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپردند.

ای مرکز ثقل کهکشانِ دل من
خورشید بلند آسمان دل من

عمری است که من منتظر دیدارم
یک جمعه بیا به جمکران دل من

علت ملقب شدن حضرت معصومه سلام الله علیها به « کریمه اهل بیت»

یکی از القاب حضرت معصومه «کریمه اهل بیت» است. داستان این نام بسیار خواندنی است. این لقب بر اساس رؤیاى صادقانه یکى از بزرگان، از سوى اهل بیت به این بانوى گرانقدر داده شده است. ماجراى این رؤیاى صادقانه بدین شرح است:

مرحوم آیت اللّه سیّد محمود مرعشى نجفى، پدر بزرگوار آیت اللّه سید شهاب الدین مرعشى بسیار علاقه مند بود که محل قبر شریف حضرت صدّیقه طاهره ^{سلام الله علیها} را به دست آورد. ختم مجرّبى انتخاب کرد و چهل شب به آن پرداختشب چهلم پس از به پایان رساندن ختم و توسّل بسیار، استراحت کرد. در عالم رؤیا به محضر مقدّس حضرت باقر ^{علیه السلام} و یا امام صادق ^{علیه السلام} مشرّف شد.

امام به ایشان فرمودند:

«عَلَیْکَ بِکَرِیمَةِ اَهْل ِ الْبَْیت ِ»

یعنى به دامان کریمه اهل بیت چنگ بزن .

ایشان به گمان اینکه منظور امام ^{علیه السلام} حضرت زهرا ^{سلام الله علیها} است، عرض کرد:

«قربانت گردم، من این ختم قرآن را براى دانستن محل دقیق قبر شریف آن حضرت گرفتم تا بهتر به زیارتش مشرّف شوم.»

امام فرمود: «منظور من، قبر شریف حضرت معصومه در قم است..»

سپس افزود: «به دلیل مصالحى خداوند مى خواهد محل قبر شریف حضرت زهرا سلام الله علیها پنهان بماند; از این رو قبر حضرت معصومه ^{سلام الله علیها} را تجلّى گاه قبر شریف حضرت زهرا ^{سلام الله علیها} قرار داده است.
اگر قرار بود قبر آن حضرت ظاهر باشد و جلال و جبروتى براى آن مقدّر بود، خداوند همان جلال و جبروت را به قبر مطهّر حضرت معصومه ^{سلام الله علیها} داده است»

مرحوم مرعشى نجفى هنگامى که از خواب برخاست، تصمیم گرفت رخت سفر بر بندد و به قصد زیارت حضرت معصومه ^{سلام الله علیها} رهسپار ایران شود. وى بى درنگ آماده سفر شد و همراه خانواده اش نجف اشرف را به قصد زیارت کریمه اهل بیت ترک کرد.

منبع: کتاب کریمه اهل بیت، ص٤٣