محمد بن علي هاشمي گويد: بامداد روزي كه امام جواد عليه السلام با دختر مامون عروسي كرده بود خدمتش رسيدم، و در آن شب دوايي خورده بودم كه تشنگي بمن دست داده بود و من نخستين كسي بودم كه خدمتش رسيدم، و نميخواستم آب طلب كنم، امام بچهره من نگاه كرد و فرمود: بگمانم تشنه يي؟ عرض كردم: آري فرمود: اي غلام براي ما آب آشاميدني بياور، من با خود گفتم: اكنون آبي مسموم مي آورند. از اين جهت اندوهگين شدم. غلام آمد و آب آورد، حضرت بچهره من تبسمي نمود و فرمود: اي غلام آب را بمن ده، آن را گرفت و آشاميد، سپس بمن داد، من هم آشاميدم، باز تشنه شدم و دوست نداشتم آب بخواهم، باز هم امام مانند بار اول عمل كرد، و چون غلام با جام آب آمد، همان خيال بار اول در دلم افتاد(كه شايد آب مسموم باشد)امام جام را گرفت و آشاميد، سپس بمن داد و تبسم فرمود. محمد بن حمزه(كه اين روايت را از هاشمي نقل كرده)گويد: سپس  محمد بن علي مي گويد: من گمان ميكنم كه امام جواد چنانست كه شيعيان مي گويند از درون انسان خبر دارد..

ديده شده توسط سليماني (نويسنده وبلاگ) در كتاب “درياي جود"ص35

علي بن خالد مي گويد: در منطقه ي عسكر بودم. باخبر شدم مردي را زنداني کرده اندکه ادعاي نبوت داشته. پشت در زندان رفتم. با مأمورين طرح دوستي ريختم تا بالاخره توانستم پيش آن مرد بروم. ديدم که مرد فهميده اي است. از او پرسيدم داستان تو چيست؟ گفت: من اهل شام هستم. يک روز در موضع رأس الحسين عبادت مي کردم که شخصي پيش من آمد و گفت: با من بيا. با او همراه شدم که ناگهان خود را در مسجد کوفه ديدم. به من گفت: اين مسجد را مي شناسي؟ گفتم: مسجد کوفه است. با هم نماز خوانديم. همراه او بودم که خود را در مسجدالنبي ديدم. او به پيامبر(ص) سلام داد. من هم سلام دادم. با هم نماز خوانديم. همراه او شدم و ديدم که در مکه هستم. همراه او مناسک حج را انجام مي دادم که ناگهان خود را در همان جاي اول خود در شام ديدم. اين حادثه در سال بعد هم براي من اتفاق افتاد. اما اين بار وقتي از مناسک حج فارغ شديم و مرا به شام برگرداند و خواست جدا شود او را قسم دادم و گفتم به حق آن کسي که تو را بر اين کارها توانا کرده، بگو که هستي؟ فرمود: من محمدبن علي بن موسي هستم. اين خبر همه جا پيچيد تا به گوش وزير معتصم رسيد. او مرا دستگير کرده و با زنجير به بغداد فرستاد. نامه اي براي وزير نوشتم و گزارش کار خود را برايش شرح دادم. اما او جواب داد به همان کسي که تو را يک شبه از شام به کوفه و از کوفه به مدينه و از مدينه به مکه برد و از مکه به شام برگرداند، بگو که تو را از زندان نجات دهد. علي بن خالد مي گويد: داستان او مرا اندوهگين کرد. دلم به حالش سوخت، دلداري اش دادم و رفتم. صبح زود دوباره به سمت زندان آمدم. ديدم سرپاسبان و زندانبان و عده اي از مردم جمع شده اند. پرسيدم چه خبر است؟ گفتند: مردي که ادعاي نبوت کرده بود ديشب در زندان گم شده. معلوم نيست به زمين فرو رفته يا پرنده اي او را با خود برده است.

علي بن خالد قبلا زيدي مذهب بود ولي با ديدن اين رويداد امامي مذهب شد.

ديده شده توسط سليماني (نويسنده وبلاگ) در كتاب “درياي جود"ص34

يحيى بن اكثم كه سرآمد دانشمندان دوران خود و نزد اهل علم آن زمان مشهور بود براي مبارزه علمي با امام جواد عليه السلام حاضر شد.

يحيى بن اكثم اجازه خواست تا سؤال خود را مطرح سازد حضرت اجازه فرمود:

گفت: خداوند ترا جزاى خير دهد اى ابا جعفر دربارۀ محرم (كسى كه در احرام حج است) كه شكارى كشته باشد چه مى‌گويى؟ امام كه به ادعاى ابن جوزى در تذكره‌اش به نقل از منابع شيعه هفت سال و چند ماه سن داشت، فرمود: اين محرم صيد خود را در حرم يا خارج از آن كشت، آگاهانه يا ناآگاهانه اين كار را كرد؟ عمدا يا از روى خطا اين كار را كرد؟ بنده بود يا آزاد؟ كوچك بود يا بزرگسال؟ براى نخستين بار اين كار را كرده بود يا چندمين بارش بود؟ شكار جزو پرندگان بود يا جز آن؟ شكار كوچك بود يا بزرگ؟ نسبت به كارى كه كرده بود پافشارى مى‌ورزيد يا اينكه پشيمان بود؟ شب هنگام و در لانه صيد را كشت يا در روز و خارج از آن؟ قاتل شكار براى حج يا براى عمره، به احرام درآمده بود؟ يحيى بن اكثم مات و مبهوت ماند و چنان يكه‌اى خورد كه تمامى حضار متوجه شدند در چهره‌اش آثار ناتوانى و نگرانى و درماندگى هويدا گشت.

ديده شده توسط سليماني (نويسنده وبلاگ) در كتاب “درياي جود"ص27

خلفاي جور دوران حضور اهل بيت عليهم السلام چه اموي و چه عباسي، همواره امام معصوم عليه السلام را بزرگترين خطر و تهديد براي حكومت خود مي دانستند .

مأمون به ظاهر امام جواد عليه السلام علاقه فراواني نشان مي داد ، اين اظهار علاقه وقتي بيشتر مي شد كه فضل و علم و حكمت او را در كودكي مي ديد.

او دختر خود ام الفضل را به ازدواج او در آورد.

وقتى مأمون تصميم گرفت دخترش را به ازدواج ابو جعفر محمد بن على الرضا (امام جواد (ع)) درآورد و اين خبر به گوش عباسيها رسيد كه بر ايشان گران آمد و با وى از در مخالفت درآمدند و بيم آن داشتند كه جريان امام رضا با وى تكرار گردد (او نيز وليعهد شود-م) لذا گروهى از ايشان به حضور مأمون رسيده به وى گفتند: ترا به خدا قسم مى‌دهيم اى امير المؤمنين در مورد ازدواج فرزند رضا با دخترت تصميم نگيرى كه ما بيم آن داريم كه آنچه را متعلق به ماست (حكومت) از ما سلب كنى و عزتى را كه داريم، دريغمان كنى تو داستان ما و خاندان ابو طالب را از قديم و جديد مى‌دانى و به برخوردى كه خلفاى راشدين پيش از تو با آنها كردند واقفى. و در مورد آنچه كه با امام رضا كردى هراسناك بوديم كه خداوند از آن پيش گرفت. و ترا به خدا كه مبادا به اندوهمان بازگردانى حال بيا و از فرزند رضا صرفنظر كن و كسى از خاندان خود را كه صلاح مى‌دانى برگزين. مأمون در پاسخشان گفت: در مورد جريانى كه ميان شما و خاندان ابو طالب بود بايد بگويم كه مقصر شما بوديد و اگر منصفانه برخورد مى‌كرديد آنها سزاوارتر از شما بودند و در مورد كارهايى كه پيش از من با ايشان صورت مى‌گرفت بايد بگويم كه آنها ناسپاسى كردند و قطع رحم نمودند كه من از اين كار به خدا پناه مى‌برم و به خدا سوگند در مورد واگذارى ولايتعهدى به رضا، من به هيچ وجه پشيمان نيستم، من از وى خواسته بودم كه به جاى من بنشيند و خود كناره گيرم ولى او تن نداد و قضاى الهى، جارى شد و در مورد ابو جعفر
450محمد بن على من او را از آن جهت برگزيدم كه على رغم كمى سن، بر همۀ اهل فضل، برترى دارد و اعجوبه‌اى است و اميدوارم كه چنان بر من ظاهر شود كه من او را شناخته‌ام تا بدانند كه من در تصميم خود محق بوده‌ام.

گفتند: اى امير المؤمنين آيا دخترت را به ازدواج كودكى درمى‌آورى كه هنوز در دين خدا، چيزى نمى‌داند و حلال را از حرام تمييز نمى‌دهد. اين نوجوان اگر چه چشمت او را گرفته ولى كودكى است كه شناخت و فقهى ندارد حد اقل او را بگذار تا خوى اسلامى‌اش كامل شود و قرآن بخواند و در دين، تفقه جويد و سپس هر چه مى‌خواهى انجام ده.

به ايشان گفت: چه مى‌گوييد؟ من بيش از شما اين نوجوان را مى‌شناسم او از شما فقيه‌تر و به خدا و رسول و سنت و احكام وى آشناتر است و از شما بهتر قرآن مى‌خواند و از محكم و متشابه و ناسخ و منسوخ و ظاهر و باطن و خاص و عام و تنزيل و تأويل آن بيش از شما آگاهى دارد و اگر بخواهيد مى‌توانيد او را بيازماييد و اگر آنچنان كه شما مى‌گوييد باشد از شما مى‌پذيرم. گفتند: حال قبول مى‌كنيم كه او را بيازماييم بنابراين ما را با او تنها بگذار تا كسى را تعيين كنيم تا در حضور تو دربارۀ دين از وى بپرسد اگر پاسخ درست داد اعتراضى نخواهيم داشت و اگر از پاسخ عاجز ماند، ديگر ما را با او كارى نيست. آنگاه به اتفاق تصميم گرفتند يحيى بن اكثم را كه در آن روز قاضى- القضات بود مسئله‌اى را با وى مطرح كند كه پاسخش را نداند و به او وعده دادند اگر چنين كرد اموال بسيار به او دهند. و در روزى كه مأمون تعيين كرد يحيي بن اكثم حاضر شد…

ديده شده توسط سليماني (نويسنده وبلاگ) در كتاب “درياي جود"ص24

امام جواد عليه السلام همواره احوال پرس بيماران و بي نوايان بود. نوشته اند:

روزی یکی از شاگردان امام جواد علیه السلام بیمار شد و دیگر امیدی به زنده ماندنش نبود. آن حضرت علیه السلام با عده ای از اصحاب به عیادت او رفتند. زمانی که شاگرد اظهار ترس از مرگ کردند، امام جواد علیه السلام فرمود: «ای بنده خدا! تو که از مرگ می ترسی، از این روست که نمی دانی مرگ چیست. اگر بدنت آلوده به چرک باشد و موجب زخم های پوستی بدن گردد و ناراحت شوی و بدانی که تنها راه، حمام کردن است، آیا میل داری که به حمام بروی یا میل نداری؟» بیمار گفت: البته دوست دارم که هر چه زودتر به حمام بروم و خود را از همه ناپاکی ها و آلودگی ها پاک کنم. امام جواد علیه السلام فرمود: «مرگ برای مؤمن، همان حمام است و آن آخرین منزلگاه و مرحله شست وشو و پاکسازی از آلودگی های گناه می باشد. بنابراین، اگر به سوی مرگ رفتی، در حقیقت از همه اندوه ها و رنج ها رهیده ای و به سوی شادی رو آورده ای. پس هیچ غمی به خود راه نده».

ديده شده توسط سليماني (نويسنده وبلاگ) در كتاب “درياي جود"ص23

همواره بخشش هاي امام جواد عليه السلام بي منت بود، در اين باره به ديگران نيز توصيه مي فرمود تا ايشان نيز چنين باشند.

نوشته اند: مردي نزد امام جواد عليه السلام آمد كه بسيار خوشحال و مسرور به نظر مي رسيد . امام علت خوشحالي اش را پرسيد.

او گفت: اي فرزند رسول خدا! از پدرت شنيدم كه فرمود: شايسته ترين روز براي شادي بنده روزي است كه در آن انسان توفيق نيكي و انفاق به برادران مؤمنش يابد. امروز ده نفر از برادران ديني كه فقير و عيال وار بودند به نزد من آمدند و من به هر كدام چيزي دادم،براي همين خوشحالم.

امام جواد عليه السلام به او فرمود: به جان خودم سوگند شايسته است مسرور باشي، اگر كار خود را بي اثر نساخته باشي يا بعداً آن را بي اثر نسازي.

ديده شده توسط سليماني (نويسنده وبلاگ) در كتاب “درياي جود"ص17

از منظر امام جواد عليه السلام خدمت به مردم، بر اثر نزول رحمت الهي بر انسان است و اگر فردي در اين عرصه كوتاهي نمايد، نعمت الهي را از دست مي دهد:

مَا عَظُمَتْ نِعْمَةُ اللَّهِ عَلَى عَبْدٍ إِلا عَظُمَتْ مُؤْنَةُ النَّاسِ عَلَيْهِ ، فَمَنْ لَمْ يَحْتَمِلْ تِلْكَ الْمُؤْنَةَ فَقَدْ عَرَّضَ تِلْكَ النِّعْمَةَ لِلزَّوَالِ؛

نعمت خداوند بر كسي فراواننازل نمي شود مگر اينكه نياز مردم به وي بيشتر مي شود. هر كس كه در رفع اين نيازمندي ها نكوشد و سختي هاي آن را تحمل نكند، نعمت الهي را در معرض زوال قرار داده است.

ديده شده توسط سليماني (نويسنده وبلاگ) در كتاب “درياي جود"ص15