وقتي كه امام حسين (ع ) از اسب به روي زمين افتاد، زينب دختر علي (ع ) از خيمه بيرون آمد در حالي كه دو گوشواره اش (از بسياري اضطراب و نگراني ) ميان دو گوشش جولان داشته و مي گرديد، و مي فرمود: كاش آسمان بر زمين مي چسبيد، اي عمر پسر سعد! آيا ابوعبدالله امام حسين (ع ) را مي كشند و تو به سوي آن حضرت مي نگري ؟ و اشكهاي (چشم ) عمر بر دو گونه اش ‍ جاري و روان بود، در حالي كه روي خود را از آن مخدره بر مي گرداند، و امام حسين (ع ) نشسته و در برش جبه و جامه گشاده اي از خز (كه روي جامه ها به تن مي كنند) بود، و مردم از (كشتن ) آن بزرگوار پرهيز مي كردند، پس شمر فرياد زد، واي بر شما! چه انتظار داريد و چشم به راه چه هستيد درباره آن حضرت ؟ او را بكشيد، مادرهايتان شما را گم كنند و از دست بدهند (بميريد تا مادرهايتان بي فرزند باشند)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص82

امام حسين (ع ) به خواهرش زينب فرمود: اي خواهر! جامه كهنه اي كه كسي از مردم در آن رغبت ننموده و خواهانش نباشد براي من بياور كه آن را زير لباسها و جامه هايم قرار دهم (بپوشم ) تا پس از كشته شدنم (آن را نبرده ) برهنه ام نكنند، پس فريادهاي زنان به گريه شيون بلند شد.

سپس جامه كهنه اي آوردند و امام حسين (ع ) آن را چاك زده و اطراف و كنارهايش را پاره كرد، و زير جامه هايش قرار داد و آن حضرت را شلوار تازه اي بود كه آن را نيز پاره كرد تا از آن بزرگوار ربوده نشود (دشمن غارت ننموده به يغما و چپاول نبرد) و چون كشته شد مردي قصد و آهنگ آن حضرت را نموده آن جامه و شلوار را از او ربود و در بيابان روي زمين گرم عريان و برهنه اش ‍ گذاشت و در همان حال دو دستش شل و خشك شده از كار افتاد و عذاب و كيفر و رسوايي به او روي آورد، و هنگامي كه امام حسين (ع ) آن جامه پاره شده را پوشيد اهل و كسان و فرزندانش را وداع كرده و بدرود گفت وداع و بدرود مفارق و جدا شونده اي كه هرگز باز نمي گردد. ((صلي الله عليك يا ابا عبدالله الحسين )).(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص81

(1)زينب كبري ص 220

حضرت زينب (س ) از برادر دل نمي كند، به دست و پاي برادر افتاد و بوسيد، ساير بانوان حرم ، آن حضرت را محاصره كرده و دست و پاي او را مي بوسيدند و گريه مي كردند، امام آنها را آرام كرد و به خيمه برگردانيد، سپس خواهرش را به تنهايي طلبيد و او را دلداري داد.

((و امر يده علي صدرها وسكنها من الجزع ))؛ سرانجام ، امام حسين (ع ) دستش را بر سينه خواهرش زينب كشيد، زينب آرام گرفت و ديگر بي قراري نكرد.

امام به او فرمود: افرادي كه صبر مي كنند، پاداش بسيار در پيشگاه خدا دارند، صبر كن تا به پاداشهاي الهي برسي …

آن گاه زينب (س ) خشنود شد و اظهار سرور كرد و عرض كرد: ((يا ابن امي طب نفسا و قرعينا فانك تجدني كما تحب و ترضي ))؛ اي پسر مادرم . خاطرت شاد و چشمت روشن باد، چرا كه مرا آن گونه كه دوست داري و خشنود هستي ، خواهي يافت .

زبان حال زينب (س ) در اين وقت اين بود:

صبرت علي شي ء امر من اصبر

ساءصبر حتي يعجز الصبر عن صبري

يعني : بر چيزي كه تلخ ‌تر از تلخي گياه صبر است ، صبر مي كنم ، و به زودي چنان صبر مي كنم ، كه نيروي صبر از قدرت صبر من ، درمانده گردد. آري ، به گونه اي صبر كنم ، كه صبر از من خسته شود.

هان برو زينب كه درد است بي دوا

دردمند حق طبيب دردها است

تند رو زينب كه خواهي شد اسير

زين اسيري هست جانت ناگزير

رو يتيمان مرا غمخوار باش

در غريبي بي كس اند، تو يار باش

گر خورد سيلي سكينه دم مزن

عالمي زين دم زدن بر هم مزن (1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص80

(1)سوگنامه آل محمد، ص 342 و 343.

امام حسين (ع ) بانوان را دلداري داد و امر به صبر و فرمود: خداوند شما را از دست دشمنان نجات دهد و عاقبت امر شما را نيكو گرداند، و دشمنان شما را به انواع عذاب مبتلا خواهد كرد، و در عوض اين مصايبي كه به شما رسيده ، خداوند چندين برابر از مواهب خود را به شما عنايت مي فرمايد، به زبان چيزي نگوييد كه موجب كاهش مقام ارجمند شما گردد…

زينب گريه مي كرد، امام به او فرمود: آرام باش اي دختر مرتضي ، وقت گريه طولاني است .

همين كه خواست به عزم ميدان ، از خيمه بيرون آيد، زينب (س ) دامن امام را گرفت و صدا زد:

((مهلا يا اخي ، توقف حتي اتزود منك و اودعك وداع مفارق لا تلاقي بعده ))؛ برادرم ! آهسته باش ، توقف كن تا تو را سير ببينم و با تو وداع كنم ، آن وداع جدا كننده اي كه بعد از آن ديگر ملاقاتي با تو نخواهد بود.

بگذار تا بگيرم چون ابر نو بهاران

كز سنگ ناله خيزد، روز وداع ياران

فمهلا اخي قبل الممات هنيئة

لتبرد مني لوعة و غليل

يعني : برادرم ! آهسته برو و قبل از مرگ ، اندكي با ما باش ، تا با ديدار تو، درون سوزان ، و سوز قلب پريشان و بي قرارم خنك گردد))(1)

اي جان ما جانان ما آهسته رو آهسته رو

مشكن دل سوزان ما آهسته رو آهسته رو

بر خواهر زارت نگر، بر طفل بيمارت نگر

آهسته رو، آهسته رو، آهسته رو

كرده وصيت مادرم تا من ببوسم حنجرت

آهسته رو، آهسته رو، آهسته رو

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص79

(1)معالي السبطين ، ج 2 ص 26

حضرت زينب (س ) نيز چندين بار در روز عاشورا به قتلگاه رفت ، چون نان و آبي نداشت ، دستها را بر سر نهاد و فرياد زد، از زمين و زمان براي ياري حسين استمداد نمود، بر سر عمر سعد جيغ كشيد و فرمود: ((آيا حسين (ع ) را مي كشند و تو اين صحنه را مي نگري ؟!))(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص78

(1)الخصائص الزينبيه ، ص 164

علي بن الحسين (ع ) سخت گريسته ، به عمه اش زينب فرمود: اي عمه شمشير و عصا و چوبدستي برايم بياور. پدرش به او فرمود: به شمشير و عصا چه خواهي كرد؟ گفت : عصا را (براي اينكه ) بر آن تكيه كنم ، و شمشير را (براي اينكه ) پيش روي پسر رسول خدا (دشمنانش را) مانع شده و جلوگيري كنم ، زيرا خير و نيكي پس از او در زندگي نمي باشد.

امام حسين (ع ) او را از آن كار منع نموده و جلوگيري كرد، و وي را به سينه اش چسبانيده به او فرمود: اي فرزندم تو پاكيزه ترين فرزندانم هستي . (چون معصوم و بازداشته از گناهي ) و افضل و برترين خانواده ام مي باشي . (1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص77

1- زينب كبري ، ص 223

چون كار (جنگ ) به امام حسين (ع ) تنگ و سخت شد و يگانه و تنها ماند، به خيمه هاي فرزندان پدرش روي آورد. آنها را از ايشان خالي و تهي ديد. سپس به خيمه هاي اصحاب و يارانش التفات نموده و نگريست كسي از آنان را نديد، پس شروع و آغاز نمود به بسيار گفتن ((لا حول و لا قوة الا بالله العلي العظيم )) (حركت و جنبشي و قوت و توانايي نيست جز به وسيله خداي بلند مرتبه بزرگ ) سپس به خيمه هاي زنان رقيه ، به خيمه فرزندش علي زين العابدين (امام چهارم ) آمد وي را ديد به روي فرشي از پوست افتاده ، پس بر او در آمده و زينب نزد وي بوده كه پرستاريش ‍ مي نمود، چون علي بن الحسين (ع ) به پدر بزرگوارش نگاه كرد، خواست حركت نموده و برخيزد، ولي از سختي بيماري نتوانست . به زينب فرمود: مرا به سينه ات تكيه ده كه اين (امام ) پسر رسول خدا (ص ) است كه (اينجا) روي آورده ، زينب پشت زين العابدين نشست و آن حضرت را به سينه خود تكيه داد. امام حسين (ع ) از بيماري فرزندش پرسيد و او خداي تعالي را حمد و سپاس ‍ مي نمود، سپس گفت اي پدر! امروز با اين منافقين و مردم دور و چه كردي ؟ امام حسين (ع ) به او فرمود: اي پسرم ! شيطان و ديو سركش بر ايشان غالب و چيره گشته و ذكر و ياد خدا را از اينان فراموش گردانيده ، و ميان ما و آنان آتش جنگ برو افروخته شد تا اينكه روي زمين خون جاري و روان شد. علي (زين العابدين ) گفت : اي پدر! عمويم عباس كجاست است ؟ پس چون عمويش را از پدرش پرسيد، گريه زينب گلويش را گرفت (و نتوانست سخني بگويد) و به برادرش نگريسته كه چگونه به فرزندش پاسخ خواهد داد، زيرا او را به شهادت و كشته شدن عمويش عباس آگاه نساخته بود، از بيم آنكه بيماري اش شدت يافته و سخت گردد، پس امام حسين به او فرمود: اي پسرم ! عمويت كشته شد، و دو دستش را در كنار فرات جدا كردند.

پس علي بن الحسين (ع ) سخت گريست تا اينكه از حركت و جنبش افتاده و بيهوش شد. چون به هوش آمد، از هر يك از عموهايش پرسيد و امام حسين به او فرمود: كشته شدند.

علي بن الحسين گفت : برادرم علي و حبيب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه و زهير بن قين كجا هستند؟ امام حسين به او فرمود: اي پسرم ! بدان مرد زنده اي جز من و تو در خيمه ها نيست ، و كساني را كه از ايشان مي پرسي همه آنها بر روي زمين افتاده اند (كشته شده اند) (1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص76

1- زينب كبري ، ص 222 و 223.