بدعت از جمله اصطلاحاتی است که در تعریف آن اختلافات زیادی وجود دارد و بهترین تعریف برای آن چیزی است که در دین وارد شود و اصل و اساسی در شریعت نداشته باشد و به عنوان طریق شرعی وانمود گردد، اقسام مختلفی برای بدعت بیان شده است از جمله تقسیم به حسنه و سیئه یا تقسیم بندی بر اساس احکام پنجگانه تکلیفی، که فقها با دلائل فراوانی این تقسیم بندی ها را رد کرده اند و ضلالت و گمراهی هر گونه بدعت را ثابت کرده اند .در قرآن و روایات عوامل مختلفی دربارۀ تحقق بدعت مطرح شده است که هوای نفس، پیروی از شیطان، تعصب های ناروا، تقدس های جاهلانه، پیروی کردن از عادت و عرف، خط فکری اجتهاد در برابر نصوص از جمله این عوامل هستند. از وجوه اشتراک وافتراق بدعت در فقه اسلامی در میان شیعه واهل سنت می توان به حکم بدعت و بدعتگذار در فقه اشاره کرد که عملی حرام و رد شده است یابراساس برخی از نظرات اهل بدعت گاه فاسق وگاه مستحق تمجیدهستندکه این دیدگاه بر گرفته از تقسیم بدعت به خوب وبد است. منابع واصول استنباط احکام شرعی نیز در فقه اسلامی در میان مذاهب مختلف به گونه ای بابهره برداری خطا منجر به بدعت شده است وحتی در برخی موارد از مصادیق بدعت هستند.خود اجتهاد نیز از جمله وجوه افتراق در این میان حساب میشود .

قسمتي از پايان نامه خانم سميه حسيني (طلبه مركز تخصصي تفسير و علوم قرآني نرجس خاتون سلام الله عليها)