در مدرسه دانش آموزان را به نماز دعوت می کنند و دانش آموزان هنگام عبور از حاشیه دفتر، احتمالا معلمان خویش را فارغ از دغدغه نماز به گفتگو و … می یابند، یا در صف جماعت نشان از معلمان نمی یابند. در خانه نیز همین داستان جاری است. دانش آموز از خود می پرسد اگر نماز خوب است و جماعت خوب تر، چرا معلم و دبیر من که گاهی این موضوع را در کلاس گفته در آن شرکت نمی کند یا چرا فضیلت نماز اول وقت فقط برای دانش آموزان است؟

مسأله مهم دیگر این است که ما همواره به کودک و نوجوان می گوییم که نماز بازدارنده از زشتی و فحشا و گناه است و او در حاشیه زندگی خویش خیل نمازگزاران گناهکار را می بیند. رفتار بد و ناروای پدر،مادر،مدیر،معلم و مسئولان جامعه و … را می بیندو وقت نماز نیز نمازشان را می بیند که چه بسا از خضوع ظاهری نیز بی بهره است. این تعارض و دوگانگی شعله تردید را در جان نوجوان می افروزد که نماز قربانی بی تردید آن است.

اگر پس از هر نماز بلافاصله نسبت به کودک و نوجوان محبت کنیم و برخوردی مناسب و عاطفی با کودک داشته باشیم در ذهنیت او این تصویر و تصور شکل خواهد گرفت که نماز محبت می آوردو همین کافیست که به نماز خوشبین شود.

خانواده ونماز ، جمعی از نویسندگان،انجمن اولیا و مربیان، چاپ یازدهم،1389، صص119-120