حسين (علیه السلام ) در آن هنگام در پيش خيمه خود نشسته و تكيه به شمشير داده و سر مبارك بر روي زانو قرار داده و به خواب رفته بود.

زينب (سلام الله علیها ) كه صداي همهمه اسبان و لشكريان را شنيد، نزديك برادرش آمده و عرضه داشت : اي برادر! آيا صداهاي مخالفان را نمي شنوي كه اينك به طرف خيام نزديك مي شوند.

حسين (علیه السلام) سر برداشت ، فرمود: هم اكنون رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم ) را در خواب ديدم كه فرمود: حسين جان بدين زودي بر ما وارد خواهي شد.

زينب (سلام الله علیها ) كه اين سخن دلخراش را شنيد، سيلي به صورت زد و اظهار دردمندي و بيچارگي نمود. حضرت او را دلداري داده و امر به آرامش فرمود.1

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص71

(1)كتاب الارشاد ص 440